စာေရးဆရာ ေနေနာ္ ရဲ႕ ဝတၳဳတိုကို ျပန္ share ထားတာပါ။ ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့ ဝထၱဳတိုေလးပါ။ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
အပိုင္း (၁)
ေျမနီလမ္းသြယ္ေလးအတိုင္း တည့္တည့္ဝင္လာပါ။
လမ္းတဝက္ေက်ာ္လ်င္ ဘယ္ဘက္အျခမ္းကို သတိထား၍ၾကည့္ပါ။
အုတ္ကြ်တ္နီနီမိုးထားသည့္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ျမင့္ႀကီးကို ေတြ႔ပါက ထိုအိမ္သည္ သြားဆရာဝန္၏ အိမ္ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းသည္ ၄င္း၏သြားစိုက္ဆိုင္ပင္ျဖစ္သည္။
ထိုလမ္းထဲသို႔ သူမၾကာခဏေရာက္ေလ့ရိွေသာ္လည္း သြား ဆရာဝန္အား ႏွစ္ႀကိမ္သာ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္ႀကိမ္မွာ... ေနသာခ်ိန္ ၄င္း၏ပစၥည္းကရိယာမ်ား ေနပူထုတ္လွန္းစဥ္ကျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ၄င္း၏ေခြးပုေလးအား ထြက္ေက်ာင္းစဥ္က ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ႀကိမ္စလံုး စြပ္က်ယ္လက္တို အျဖဴကိုသာ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ေငြေရာင္ဆံပင္ျဖဴျဖဴ ၊ မုတ္ဆိတ္ျဖဴျဖဴႏွင့္ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ခပ္ေသးေသး ဝတ္ဆင္ထားေသာ ၄င္း၏ပံုက ဆရာဝန္ႏွင့္ မတူဘဲ ကဗ်ာဆရာ ၊ သို႔မဟုတ္ ဂီတပညာရွင္ႏွင့္ ပို၍တူသည္ဟု သူထင္ခဲ့မိ၏။
ရက္ကြက္ထဲမွ လူမ်ား၏အဆိုအရ သြားဆရာဝန္သည္ အေနေအးကာ စကားနည္းၿပီး ရံဖန္ရံခါ တေယာထိုး၍ ေသာ္၄င္း၊ သီခ်င္းညည္း၍ေသာ္၄င္း၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ေနတတ္ေသာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ လူတစ္ဦးျဖစ္၏။
၄င္း၏ထူးျခားခ်က္မွာ သြားႏုတ္ရန္ လာသူမ်ားအား “ႏုတ္မွာေသခ်ာလား” ဟုေမးတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အေမးခံရသူက ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနပါက “စဥ္းစားပါအံုးေလ” ဟုဆိုကာ အလြယ္တကူ ျပန္လႊတ္တတ္၏။
အရပ္ထဲမွ သြားနာသူမ်ား၊ သြားကိုက္သူႏွင့္ သြားျပန္စိုက္ခ်င္သူ အားလံုး ထိုဆရာဝန္ထံ ေရာက္ရျမဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အခ်ိန္အတန္ၾကာ လြတ္ေျမာက္ေနခဲ့၏။ သြားက်န္းမာေရးႏွင့္ ပတ္သက္လ်င္ ထူးထူးျခားျခား ဂရုစိုက္ျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ သာမန္ကံေကာင္းမႈ ေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။
ယခုေတာ့....
ထိုကံေကာင္းမႈသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္းကပင္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ၏ သြားတစ္ေခ်ာင္းသည္ မခံမခရပ္နိင္ေအာင္ ကိုက္ခဲေနခဲ့ၿပီး ထိုကိုက္ခဲမႈေၾကာင့္ ပါးတစ္ျခမ္းပင္ ေရာင္ကိုင္း ေနၿပီျဖစ္၏။
ေသခ်ာပါတယ္.... သူ... သြားဆရာဝန္ဆီကို သြားရေတာ့မွာပါ။
ေနပါအံုး... အဲဒီသြားက ဘယ္တံုးကတည္းက ကိုက္ေနတာပါလိမ့္။
ေန႔ရက္တို႔ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေသာ္လည္း သူ၏မွတ္ဥာဏ္တို႔က မေကာင္းလွပါ။ ဇနီးသည္ႏွင့္ စကားမမ်ားခင္အထိေတာ့ ထိုသြား မကိုက္ေသးဟု ဝိုးတဝါးမွတ္မိလာ၏။
ဇနီးသည္..... သူ႔ထက္အသက္မ်ားစြာငယ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးအား ဇနီးအျဖစ္ လက္ထပ္ယူခဲ့သည္မွာ သိပ္မၾကာလွေသး။ ၄င္းႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးခါစ သူ၏ေန႔ရက္တို႔မွာ ေရႊေရာင္ေတာက္အခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို သူမႏွင့္ စကားမ်ားခဲ့၏။ စကားမ်ားရျခင္း အေၾကာင္းမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အသက္အရြယ္ကြာျခားမႈ ျဖစ္နိင္သလို၊ ႏုပ်ဳိငယ္ရြယ္လြန္းေသာ သူမအေပၚ သူ၏ အစိုးရိမ္လြန္မႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိင္ပါသည္။
ယခုေတာ့...သူ႔သြား၏ အေျခအေနက မႏႈတ္လ်င္ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးဝါးေနၿပီျဖစ္၏။ အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆးမ်ား၊ တစ္ပြဲထိုးေဆးၿမီးတိုမ်ားႏွင့္ မသက္သာေတာ့သည့္ အဆံုးမွာေတာ့ သြားဆရာဝန္ႏွင့္ ျပရန္ သြားစိုက္ဆိုင္ ရိွရာသို႔ သူထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ေျမနီလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာရာမွ ဆရာဝန္၏ အိမ္ဝိုင္းထဲသို႔ ခ်ဳိးဝင္လိုက္၏။ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ျမင့္ျမင့္ႀကီး၏ အဝင္တံခါးဝေဘး၌ ဆရာဝန္၏ အမည္ႏွင့္ ၄င္းယူခဲ့ေသာ ဘြဲ႔တို႔ကို ေရးထိုးထားသည့္ ေၾကးဝါ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု ခ်ိတ္ထားၿပီး ထိုဆိုင္းဘုတ္မွာ ဆြဲေဆာင္မႈမဲ့စြာ ေမွးမွိန္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္သည္ ေခတ္ႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းရန္ စိတ္မပါေတာ့ဟု ယူဆရပါသည္။
သြားစိုက္ဆိုင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ရမည့္ ဧည့္ခန္းအတြင္း ေရာက္ရိွသြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔အထင္မွန္ကန္ေၾကာင္း ေသခ်ာသြားေတာ့သည္။ လူနာစမ္းသပ္သည့္ခံုမွာ သားေရမ်ားေပါက္ျပဲလ်က္ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ ျဖစ္သလို ကရိယာမ်ားမွာလည္း ေခတ္ေနာက္က်ေနၿပီျဖစ္၏။ အဆိုးဆံုးမွာ အရိုးစု၏ လက္တစ္ဘက္ႏွင့္တူေသာ လူနာၾကည့္သည့္ မီးျဖစ္သည္။ ဓါတ္ႀကိဳးမ်ား တိုးလိုးတြဲေလာင္း ထိုးထြက္ေနၿပီး၊ ေပါက္ျပဲသည့္ ေနရာမ်ားအား ပလာစတာမ်ား၊ တိတ္မ်ားႏွင့္ ရစ္ပတ္ထားပံုမွာ အသည္းယားစရာပင္ ေကာင္းလွပါသည္။
ဆြဲေဆာင္မႈကင္းမဲ့လွေသာ သြားစိုက္ဆိုင္ အခင္းအက်င္းအား သူေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္ေဖးခန္းဆီမွ ေျခသံတရွပ္ရွပ္ႏွင့္အတူ ဆရာဝန္သူ႔ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း စြပ္က်ယ္အက်ၤ ီလက္စကကို ဝတ္ဆင္းထားေသာ ဆရာဝန္သည္ အနီးကပ္ျမင္ေတြ႔ရေသာ အခါ၌ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ပင္ ပိုမို အိုမင္းလွပါသည္။ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ အေနာက္မွ မ်က္လံုးအစံုမွ ေဖာ္ေရြေသာ္လည္း မသကၤာရိပ္တို႔ အနည္းငယ္ေရာယွက္ေနသလို ထင္ရ၏။
“သြား...ျပမလို႔လား”
သူ႔အား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အကဲခတ္ၿပီးေနာက္ ၄င္းက လွမ္းေမးသည္။ အသံ၏ ဆြဲေဆာင္မႈမွာ ေစ်းသည္ တစ္ေယာက္၏ ေစ်းေခၚေသာအဆင့္ထက္ မပိုပါ။ သူခပ္ဆိုင္းဆိုင္း ေခါင္းညိတ္လ်က္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ သြားႏုတ္ခ်င္လို႔ပါ ”
“ သြားႏုတ္ခ်င္တာလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။”
“ သြားကိုက္ေနလို႔ ဆရာ။”
“ ကိုက္ရံုပဲလား။ အဲဒါေၾကာင့္ ႏုတ္ခ်င္တာလား။”
“ ႏုတ္လိုက္ရင္ သက္သာသြားမလားလို႔ပါ”
“ ဟုတ္ၿပီေလ။ ျဖစ္နိင္မျဖစ္နိင္ ေသခ်ာေအာင္ အရင္ၾကည့္ၾကတာေပါ့”
“ကဲ...”
“ ဒီခံုေပၚၾကြပါ။ ပါးစပ္ေလးဟထား။ ၿပီးေတာ့..ဘယ္သြားက ကိုက္တာလဲ က်ဳပ္ကိုျပပါအံုး။”
အလြတ္က်က္ထားေသာ သင္ခန္းစာမ်ားအား ရြတ္ျပေနသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပမာ အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း မွန္အေသးေလး တပ္ထားေသာ သြားၾကည့္ကရိယာအား ဆရာဝန္က လွမ္းယူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔နားသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး စက္ေမာင္းတံသဖြယ္ မီးလံုးအားဖြင့္ကာ သြားကို စတင္စစ္ေဆးေလသည္။ ကိုက္ခဲေနေသာ သြားအား အတန္ၾကာစစ္ေဆးၿပီးေနာက္ ဆရာဝန္က ေမး၏။
“ ျဖစ္တာၾကာၿပီလား ”
“ ေလး- ငါးရက္ေတာ့ ရိွၿပီ။”
“ အဲဒီသြားကို ႏုတ္ေပးေစခ်င္တယ္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားသြားႏုတ္ခ်င္တာ ေသခ်ာရဲ႕လား။”
ဆရာဝန္၏ တေလးတနက္ေမးခြန္းအား သူခပ္သြက္သြက္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ေပ်ာက္မယ္ဆိုရင္ေပါ့ဆရာ။ အဲ့ဒီသြားကို ႏုတ္ပစ္လိုက္ရင္ ကိုက္ခဲေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားမယ္ မဟုတ္လား....ဟု သူေမးေတာ့ ဆရာဝန္က ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္သြားၿပီး သူ႔အားဇေဝဇဝါ လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ဆတ္ခနဲညိတ္လ်က္....
“ အင္း...အဲဒီသြားက ကိုက္တာေသခ်ာရင္ေပါ့ ”
“ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒုကၡေပးေနတာေပါ့ အဲ့ဒီသြားပဲဆရာ”
“ ဟုတ္ၿပီေလ။ ဒါျဖင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူ႔ကို ႏုတ္ပစ္လိုက္ၾကတာေပါ့”
ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်ၿပီး သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာဝန္၏ ေလးကန္ကန္ အမူအရာတို႔က ကြယ္ေပ်ာက္ကာ ျဖတ္လက္သြက္လက္လာသလို သူထင္မိ၏။ ေဆးထိုးအပ္ႏွင့္ ထံုေဆးကို စုပ္ယူေနခ်ိန္၌ ေလတစ္ခ်က္ပင္ ခပ္တိုးတိုး ခြ်န္လိုက္ပါေသးသည္။
ထို႔ေနာက္... သူ႔ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္လာၿပီး ႏုတ္မည့္သြား၏ အေပၚဘက္သြားဖံုးထဲသို႔ အပ္ကို ထိုးစိုက္ကာ ထံုေဆးထိုးလိုက္ၿပီးေနာက္ နာရီကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
“ ကဲ.. ထံုေဆးရဲ႕ အာနိသင္ကို ေစာင့္ၾကတာေပါ့”
“ ဟုတ္ကဲ့.. ဒါနဲ႔စကားမစပ္ ဆရာ့ၾကည့္ရတာ ပိုၿပီးတက္ၾကြလာသလိုပဲေနာ္”
“ ဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားရိပ္မိလိုက္သလား၊ အင္း... ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သြားႏုတ္ရတာကို ေပ်ာ္တယ္ေလ”
“ ေၾသာ္...”
“ တကယ္ကိုက္ခဲေနတဲ့ သြားတစ္ေခ်ာင္းကို ႏုတ္ရတဲ့အခါမ်ဳိးေပါ့။ သြားတစ္ေခ်ာင္းဟာ မၾကာခဏ ကိုက္တတ္နာတတ္လာၿပီဆိုရင္ လူကို အက်ဳိးမျပဳေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုဆက္ထားလည္း ဒုကၡေပးရံုကလြဲၿပီး ဘာမွအက်ဳိးမရိွေတာ့ဘူး။ အဲ့လို အေျခအေနမ်ဳိးမွာ အဲ့ဒီသြားကို ႏုတ္ပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ ”
ဆရာဝန္က သြားႏုတ္ဟန္ပင္ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ျပေနေသး၏။ ၄င္း၏ပံုက သြားအေၾကာင္းေျပာေနျခင္းႏွင့္ မတူဘဲ ရန္သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျခင္းႏွင့္ပင္ ပို၍တူေနေသးေတာ့သည္။
“ စိတ္မရိွပါနဲ႔ဆရာ။ ဆရာ့စကားထဲမွာ တကယ္ကို ကိုက္တဲ့သြားတို႔၊ ကိုက္တာေသခ်ာရင္တို႔.. ခဏခဏ ပါေနေတာ့ တကယ္မကိုက္ဘဲ ကိုက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သြားေကာ ရိွလို႔လားဆရာ။”
“ ကိုက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သြား။ ဟုတ္လား ရိွၿပီလားကိုယ့္လူရယ္။ အေသအခ်ာကို ရိွတာေပါ့။ သြားကိုက္တဲ့ ဆယ္ႀကိမ္မွာ ကိုးႀကိမ္ဟာ တကယ့္သြားက ကိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ စိတ္က ကိုက္တာ....”
“ စိတ္ကကုိက္တာ .... ဟုတ္လားဆရာ။”
သူတအံ့တၾသေမးလိုက္ေတာ့ ဆရာဝန္က ၄င္း၏ ေငြေရာင္ေဖြးေဖြးျဖဴေနေသာ မုတ္ဆိတ္တို႔အား ပြတ္သပ္လ်က္ ေခါင္းညိတ္ေလသည္။
“ မေျပလည္မႈေတြေပါ့။ ဘဝရဲ႕ မေျပလည္မႈေတြက ကိုက္တတ္တဲ့ သြားသ႑ာန္ဟန္ေဆာင္ၿပီး လူကို ဒုကၡေပးေနေတာ့တာပဲ။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့...အိမ္ေထာင္ေရးေပါ့။ လင္နဲ႔မယား လွ်ာနဲ႔သြားဆိုတာ ကိုယ့္လူလည္း ၾကားဖူးမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ သြားတစ္ေခ်ာင္းပဲ။ ကိုယ့္မိန္းမဟာ ကိုယ့္အေပၚမေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူဟာ ကိုက္တတ္တဲ့ သြားလိုမ်ဳိး ကိုယ့္ကို တဆစ္ဆစ္ဒုကၡေပးေနေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္လည္း သြားကိုက္ဖူးတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမကက်ဳပ္ထပ္
ထက္ဝက္ေက်ာ္ ငယ္တယ္။ သူနဲ႔စကားမ်ားၿပီးတုိင္း က်ဳပ္မွာသြားကိုက္ေတာ့တာပဲ။ ဟိုသြားကကိုက္သလိုလို၊ ဒီသြားကကိုက္သလိုလိုနဲ႔ သရိုးသရီကို ျဖစ္ေနေတာ့တာ။”
ျမတ္စြာဘုရား...
ဆရာဝန္ရဲ႕အျဖစ္က သူနဲ႔တူလြန္းလွပါလား။ သူတအံ့တၾသႏွင့္ ဆရာဝန္ကို ၾကက္ေသေသစြာ ေငးၾကည့္ ေနမိ၏။ ဆရာဝန္က သူ႔အားမၾကည့္ဘဲ အိမ္ျပင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ေငးလ်က္ တစ္လံုးခ်င္း ဆက္ေျပာေလသည္။
“ သက္သာမလားဆိုၿပီး သြားတစ္ေခ်ာင္းကိုက္လိုက္ ႏုတ္လိုက္ေပါ့။ ေနာက္မွ က်ဳပ္ကို တကယ္ကိုက္ခဲေစတာ ပါးစပ္ထဲက သြားမဟုတ္ဘဲ က်ဳပ္ဘဝထဲက သြားပါလားဆိုၿပီး သိလာေတာ့တယ္။ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္အသက္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ သြားသစ္လဲဖို႔ အမ်ားႀကီးေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။”
ဆရာဝန္၏အသံက ေနာင္တသံလား။ မခ်င့္မရဲသံလား၊ သူေဝခြဲ၍မရ။ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ေနာက္မွ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ရီေဝေနသလို ထင္ရေလသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ ျခံဝသို႔ထိုးဆိုက္လာေသာ ဆိုက္ကားတစ္စီး၏ အသံေၾကာင့္ ဆရာဝန္ေရာ သူပါ အိမ္ေရွ႕သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ဆိုက္ကားေပၚမွ ဆင္းကာ အိမ္ထဲသို႔ လွမ္းဝင္လာေသာ အသက္အစိတ္ေက်ာ္ သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္။ အသားျဖဴဝင္းကာ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာၿပီး ေခတ္မွီလြန္းလွပါသည္။ အမ်ဳိးသမီးက သူ႔ကိုေရာ ဆရာဝန္ကိုပါ တစ္ခ်က္မွ မၾကည့္ဘဲ အိမ္ထဲသို႔သာ တန္းဝင္သြား၏။
“ အဲဒါ... က်ဳပ္ဇနီးပဲ။”
ဆရာဝန္၏အသံမွာ ဂုဏ္ယူသံလား။ အားငယ္သံလား ေဝခြဲမရျပန္ပါ။ သူဆရာဝန္အား ျဖတ္ခနဲလွမ္းၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္သည္။
“ စိတ္မရိွပါနဲ႔ဆရာ။ ဆရာရဲ႕သြားေတြ ဘာျဖစ္သြားလဲ။ ကြ်န္ေတာ္သိခြင့္ရိွရင္ သိပါရေစ။”
ဆရာဝန္က သြားႏုတ္သည့္ ပလိုင္ယာကို ဆြဲယူ၍ သူ႔အနားသို႔ ေလွ်ာက္လာရင္း ပါးစပ္ျဖဲျပ၏။ ဆရာဝန္၏ ပါးစပ္ထဲ၌ သြားတစ္ေခ်ာင္းမွ မရိွေတာ့။
“ အံပံုစိုက္ဖို႔အတြက္လည္း ေနာက္က်သြားၿပီေလ။ အဲဒီေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး သြားနဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ စကားပံုတစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ႏြားျပာႀကီး ေအာက္သြားမရိွ ဆိုတာေလ။ ကဲ...က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အလုပ္ေလး လက္စသတ္လိုက္ရေအာင္။ ပါးစပ္...”
“ အား....”
အပိုင္း (၂)
ထိုေန႔မွစ၍ ေနာက္တစ္ခါ သူသြားကိုက္တိုင္း စိတ္ကကိုက္တာလား၊ သြားကကိုက္တာလား ေသခ်ာေအာင္ ခြဲျခားရသည့္ အလုပ္တစ္ခု ပိုလာေတာ့၏။
သူ႔ဘဝထဲမွ အေရးႀကီးဆံုးသြားကိုေတာ့ ယေန႔တိုင္ သူမႏုတ္ျဖစ္ေသး...။
***********************************************************************************
တကယ္ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ သြားတစ္ေခ်ာင္းပဲ။
ကိုယ့္မိန္းမဟာ ကိုယ့္အေပၚမေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုရင္
သူဟာ ကိုက္တတ္တဲ့ သြားလိုမ်ဳိး
ကိုယ့္ကို တဆစ္ဆစ္ဒုကၡေပးေနေတာ့တာပဲ။ ။
To Continue Reading
