ေၾကာက္စိတ္

ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းေရးတဲ့ "ေၾကာက္စိတ္" အပါအဝင္ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ေလးကို ၂၀၀၄ခုႏွစ္ထဲမွာ သူနဲ႔ခင္မင္တဲ့သူဆီကေနတဆင့္ ငွားဖတ္ဖူးပါတယ္။ အဲ့စာအုပ္ထဲက ေဆာင္းပါးတိုင္းလုိလိုကို ႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ လိမ္ညာတာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ေဆာင္းပါးရယ္၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေဆာင္းပါးရယ္၊ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးရယ္ပါ။ ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက အဲ့စာအုပ္ေလးဟာ ထုတ္ၿပီးေနာက္မၾကာခင္မွာ ျပန္အသိမ္းခံရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ မိတၱဴကူးထားခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ့္ဆိုင္ကစက္ကပ်က္ေနၿပီး လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံမရွိတာနဲ႔ မကူးျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ဆရာ့ဆီမွာလည္း အဲ့စာအုပ္က တစ္အုပ္ပဲရွိေတာ့ သူကလည္း ေပ်ာက္မွာေၾကာက္ၿပီး ၾကားလူက အသည္းအသန္ ျပန္ေတာင္းေနတာနဲ႔ အျမန္ဖတ္ၿပီး ျပန္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ အခုေတာ့ Facebook ေပၚမွာ "ေၾကာက္စိတ္"post ေလး အမွတ္မထင္ေတြ႔ရလို႔ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

*************************************

ေၾကာက္စိတ္


ႀကိမ္လံုးအေၾကာင္းစဥ္းစားမိတိုင္းအထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတာေလး တစ္ခုကို အျမဲသတိိရေနမိပါတယ္။ ျမန္မာစာ အခ်ိန္မွာ ပင္ရင္း စကားေျပလက္ေရြးစင္ထဲက မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပား ေဆာင္းပါးကို သင္ျပီးစေပါ့။ မင္းတုန္းမင္းငယ္ရြယ္စဥ္ ေမာင္လြင္ဘ၀က စံေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဆီမွာပညာသင္ၾကားခဲ့ရတယ္။တစ္ေန႔မွာ အင္းသားၾကီးငၾကဴးက ငါးေျခာက္ျပားၾကီး တစ္ျပားလာျပီး လွဴတယ္။ ဆရာေတာ္က ငါးေျခာက္ကို သိပ္ၾကိဳက္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းမွာကလည္း ငါးေျခာက္ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေမာင္လြင္ကို က်က္သေရခန္းထဲမွာေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပး တဲ့အခါ ေမာင္လြင္ကို ငါးေျခာက္ ဖုတ္ခိုင္း ေတာ့ ငါးေျခာက္က ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ လက္ေဆးျပီးႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးနဲ႔ ေရာက္လာမယ့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့.။ ေမာင္လြင္မွာ ဘယ္လိုမွ ရွာေဖြ ေမးျမန္းစံုစမ္းလို႔မရဘဲ ဗ်ာမ်ားေနခိုက္ ဟဲ႔...... ငလြင္မရေသးဘူးလား လုိ႔ေမးလိုက္ေတာ့ ညွဳိးညွိဳးငယ္ငယ္နဲ႔ပဲ ငါးေျခာက္ျပားၾကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္ ရေတာ့တယ္။ ငလြင္......လာခဲ့ လို႔ ထား၀ယ္ၾကိမ္ကို ဆြဲျပီး ေခၚလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္အသံက ေက်ာင္းသား အားလံုးရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္၀င္သြားပါသတဲ့။
ဟဲ႕...ငလြင္ နင္ဟာ ဘုရင္႔သား၊ အေၾကာင္း ညီညြတ္ရင္ နုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ရမယ့္သူ။ ဒီလိုလူက ငါးေျခာက္ျပား တစ္ခ်ပ္ကိုေတာင္ လံုျခံဳေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္နုိင္ရင္ နုိင္ငံကို နင္ဘယ္လို လံုျခံဳေအာင္
လုပ္နိုင္ေတာ့မွာလဲ လို႔မိန္႔ျပီး အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသတဲ့။
ဒီေဆာင္းပါးကို သင္ျပီးေတာ့ ဆရာက သင္ရိုးထဲက ေမးခြန္းေတြကို ေျဖခုိင္းပါတယ္။ ေမးခြန္း တစ္ခုက စံေက်ာင္း ဆရာေတာ္၏ ဆံုးမမႈကို သင္လက္ခံပါသလား လို႔ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးေပါက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျမန္မာစာအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာဟာ အတန္းထဲကို ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔၀င္လာပါတယ္. အေျဖလႊာ ေတြကို စားပြဲေပၚ ဘုန္းခနဲျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။
ဆရာ႔မ်က္ႏွာက နီျပီးတင္းလို႔။ တစ္တန္းလံုးကို ေ၀႔၀ဲျပီးၾကည္႔တယ္။ တစ္တန္းလံုး ကလည္း ျငိမ္လို႔။ ဆရာ ဘာျဖစ္ လာတာပါလိမ္႔လို႔ ေတြးေနၾကပံုပဲ။ ဆရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကို ေခၚျပီး အတန္းေရွ႕ ထြက္ခုိင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ထြက္လာပါတယ္။ ဆရာက အေျဖလႊာတစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္ျပီး အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေပးလိုက္တယ္။ "ဒါ မင္းအေျဖလား"။ "ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ"၊ "ေအး တစ္တန္းလံုး ၾကားေအာင္ ဖတ္စမ္း" နည္းနည္း အံ့ၾသေနပံုနွင့္ ေက်ာင္းသားက သူ႔အေျဖကို ဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႔ ဆံုးမပံုကို မၾကိဳက္ေၾကာင္း။ ဆရာေတာ္ရဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈဟာ တပည္႔ကို လမ္းညႊန္ခ်င္စိတ္ထက္ မိမိအလြန္တရာ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ဘုန္းမေပးရတဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသစိတ္ကပိုျပီး ၾကီးမားေနနိုင္ေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ဒီေလာက္ ရိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးစရာမလိုေၾကာင္း၊ နား၀င္ေအာင္ဆံုးမလွ်င္ ရပါလွ်က္ႏွင့္ ေသရာပါ အမာရြတ္ထင္ေအာင္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းဟာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ ဟု သံသယျဖစ္စရာရွိေၾကာင္း။ ဘုရားသားေတာ္ တို႔မည္သည္.....



ရသတဏွာျဖစ္ ဆြမ္းဘုဥ္း မေပးသင့္သည္ကို သတိရသင့္ေၾကာင္း၊ ဆရာကိုယ္တိုင္က ဤ၀ိနည္းကို မထိန္းသိမ္းနိုင္ပါဘဲ တပည္႔ကို ဆံုးမျခင္းမွာ စဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသားနာမွ အရိုးစြဲမွတ္မည္လို႔ထင္ျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးဆံုးမခဲ့ေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္မွာ ေအာက္ျမန္မာနုိင္ငံ တစ္ခုလံုးကို အဂၤလိပ္ လက္ ထိုးေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဒီဆံုးမနည္းဟာ မေအာင္ျမင္ နုိင္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလိုေတြ ေျဖထားတာဗ်။

တစ္တန္းလံုးက တခိခိနဲ႔ရယ္ၾကတယ္၊ သူတစ္ေၾကာင္းဖတ္လိုက္၊ ခိခနဲ က်ိတ္ရယ္လိုက္ၾကနဲ႔။ ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ေလ ေဒါသထြက္ေနေလပါပဲ။ ေက်ာင္းသား ဖတ္သြားျပီးေတာ့ ဆရာက သူ႕ကိုေမးတယ္။ "မင္း ငါ့ကို ေနာက္တာလား" "ဟာ.......မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခြန္းကို ေျဖတာပါ" ကဲအားလံုး သူေျဖတာကို လက္ခံၾကသလား၊ တစ္ေယာက္စီ ေမးမယ္၊ ကဲ....မင္းကစ၊ သူေျဖတာ မွန္သလား၊
မွားသလား။
ပထမဆံုး အေမးခံလိုက္ရတဲ့ ေရွ႔ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားဟာ ရုတ္တရက္ ဘာေျဖရမွန္း သိပံုမရဘူး။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို ၾကည္႔လုိက္ ၊ ဆရာ႕ကို ၾကည္႔လုိက္ ေဘးဘီကို ၾကည္႔လုိက္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ အေျဖကိုၾကိဳက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔လိုခံစားမိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လို မေျဖတတ္ဘူး။ သူ႕လို ေထာင့္ေစေအာင္ မျမင္တတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ သူ႔လုိ မေျဖရဲဘူး။ တစ္တန္းလံုး လိုလိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုဘဲထင္တယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည္႔ရင္သိသာပါတယ္။
ေဟ႕ေကာင္.......ေျဖေလကြာ ေရွ႕ဆံုးက ေက်ာင္းသားခမ်ာ တုန္သြားပါတယ္။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည္႔ျပီး ေခါင္းငံု႕ခ် လိုက္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာကမွန္သလား၊ မွားသလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းႏွစ္ခုကို ေမးေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ အမူအရာ၊ ေလသံ၊ ဖန္တီးထားတဲ့ ၀န္းက်င္ အေငြ႕အသက္ေတြက မွားတယ္လို႔ ေျဖစမ္း၊ မေျဖရင္ ၾကိမ္လံုး လို႔ေျပာျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကို လိမ္ေနသလို သူတရားပါတယ္ ျဖစ္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္လိမ္ေနတာပါ။ ဒါကို အဲဒီေက်ာင္းသားလည္း သေဘာေပါက္ဟန္တူပါရဲ႔။ သူေျဖတာ မွားပါတယ္ ဟုတ္ျပီ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ မွန္....အဲ...မွားပါတယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ မွားပါတယ္
တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေမးလာလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္အလွည္႕ေရာက္လာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္
ထရပ္လိုက္ပါတယ္။ အသက္ တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္း ရွဴလုိက္တယ္။ မွားပါတယ္၊ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို မၾကည္႔ရဲပါဘူး။ ေခါင္းငံု႕ျပီး ခံုေပၚက စာအုပ္ကိုပဲ စိုက္ၾကည္႔ ေနမိတယ္။ ထူူးျခားတာက ေက်ာင္းသားအားလံုးလည္း ဒီလိုပါပဲ။
လူကုန္သြားေတာ့ ဆရာက အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေနာက္ေျပာင္မႈနဲ႔ အတန္းထဲမွာ ရိုက္ပါတယ္။ ၾကိမ္လံုးသံ တစ္ခ်က္ၾကားရတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ေနရာမွာ နာနာသြားသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အရိုက္ခံေနရသလိုပဲ။ တစ္တန္းလံုးလည္း ကြၽန္ေတာ့လိုဘဲ ခံစားေနရမွာကပါ။ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားပါတယ္။ ကိုယ္႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆံုးရံႈးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမွာ ဒီလိုတပည္႔မ်ိဳး ဆံုးရႈံုးလုိက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာ အဲဒီလို ေက်ာင္းသားမ်ိဳး ဆံုးရႈံးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက ဆန္႔ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ နုိင္ငံေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ဒါဆံုးရႈံးမႈပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခံစားမႈခ်င္း တူပါလွ်က္နဲ႔ သူ႕လို မေျဖရဲခဲ့တာလဲ။ ေျဖရဲသူ ရွိလာတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ သူမွန္တယ္လို႔ မေျပာရဲခဲ့တာလဲ။ အာရံုထဲမွာေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကံဳၾကိဳက္ ဆံုစည္းခဲ့ရတဲ့ ၾကိမ္လံုးေတြ၊ ၾကိမ္လံုးေတြ၊ ၾကိမ္လံုးေတြ.........။ ခက္ထန္တဲ့ အမူအရာေတြ။ ။

အဲဒီလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေသြးထဲမွာ အေၾကာက္မ်ိဳးေစ႔ေတြ ပြားမ်ားလာျပီး အရြယ္ရလာတာနဲ႔အမွ် ေၾကာက္သီးေတြ တတြဲတြဲ၊ ေၾကာက္ပြင့္ေတြ တေ၀ေ၀နဲ႔။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲဘို႕ လိုအပ္တဲ့ ျပသနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြ ရွိရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာရဲဘူး။ အျပဳဘက္က ျမင္ျပီးေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ရင္ အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး သိျမင္ေနပါလွ်က္ကနဲ႔ အထက္ လူၾကီးမၾကိဳက္မွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ အၾကံမျပဳရဲဘူး။ ကြၽန္ေတာ့ဆီက အၾကံ၊ အေတြး၊ အျမင္၊ သေဘာထားေတြကိုလည္း ဘယ္သူကမွ မေတာင္းၾကဘူးေလ။

သင္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေတြ စာအုပ္ထဲ ျပန္သြားလည္း သြားေပေရာ႔ေပါ့။ ေဟာဒီ ပေရာဂ်က္ဟာ ဘယ္ေနရာမွာ မွားေနတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေပမယ့္ ဒါဟာ ေျပာရမယ့္ ကိစၥလုိ႕ ကြၽန္ေတာ္ မထင္ေတာ့ဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္မွန္တယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့အထက္ အဆင့္ဆင့္၊ ေအာက္အဆင့္ဆင့္က လူေတြအာလံုးက ဒါကို မွန္တယ္ ထင္လာၾကရင္ျဖင့္......ဌာန မနာဘူးလား တုိင္းျပည္မနာဘူးလား၊ ပညာရပ္အျမင္နဲ႔ ၾကည္႔ရင္ တစ္ကမၻလံုးနဲ႔ လူသားအားလံုး နာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္....... ကြၽန္ေတာ္
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အၾကီးေကာင္ရဲ႕ ငိုသံျပဲၾကီးကို ၾကားရပါတယ္။

သူ႔အေမ လက္ထဲမွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔.......
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကတာလဲကြာ" "ဘယ္လိုျဖစ္ရမလဲ၊ ေတာ္႔သားက အိမ္စာျပီးေအာင္ မလုပ္ဘဲ ကျမင္းတာေလ၊ ပန္းကန္တစ္လံုး ကြဲျပီ" "ဘာျဖစ္လဲကြ၊ ကေလးဆိုတာ ဒီအရြယ္မွာ.................................."
"ေတာ္...... စာအုပ္ထဲက ဟာေတြလာေျပာမေနနဲ႔၊ ပန္းကန္တစ္လံုး ဘယ္ေလာက္ ေအာက္ေမ႔လို႔လဲ၊ ရွင့္ ၀င္ေငြက ဘယ္ေလာက္..............................."
ရြယ္ထားတဲ့ တုတ္ေအာက္ကေနျပီး သားၾကီးက အေၾကာက္ မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အားကိုးတၾကီး ၾကည္႔ေနရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့မ်က္လံုး ေတြကလည္း သားရဲ႕ မ်က္လံုးေတြလိုဘဲ ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါျပီေကာလား သားရယ္.......။

(ေမာင္သစ္ဆင္း)