လူနာ ကုတင္နံပါတ္ (၁၉)

မႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္တဲ့ လူနာ ကုတင္နံပါတ္ (၁၉) ကိုအရမ္းသေဘာက် လို ့ျပန္တင္ထားတာပါ။

ကုတင္နံပါတ္(၁၉)ကလူနာ ေဆးရံုစတက္တဲ့ေန႔မွာ သားဖြားမီးယပ္က ဆရာဝန္၊ နပ္စ္ေတြအားလံုး အစည္းအေဝးတစ္ခု ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ ေဆးရံုနဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြ ပူးေပါင္းျပီး “ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါ ခံစားေနရတဲ့ မိခင္မွ ရင္ေသြးငယ္သို႔ မကူးစက္ဘဲ ဖြားျမင္ေရး” ဆိုတဲ့ ေရာဂါမကူးစက္ေရး အေၾကာင္းကို ရွာေဖြေဆြးေႏြးၾကဖို႔ျဖစ္တယ္။

ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါသည္တစ္ဦး သားဖြားေဆာင္ထဲ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက အိုးပူပူထဲ ေပါက္ေပါက္ ထည့္ေဖာက္လိုက္သလို သားဖြားေဆာင္တစ္ခုလံုး ခ်က္ခ်င္းေပါက္ကဲြသြားခဲ့တယ္။ အစည္းအေဝးတုန္းက ေဆးရံုအုပ္ေရွ႕မွာ ဘာမွ မဟရဲခဲ့ၾကေပမယ့္ အစည္းအေဝးအျပီးမွာ နပ္စ္ေတြက အခ်င္းခ်င္း ဝိုင္းအံုဖဲြ႔ၾကျပီး “ေရာဂါကူးခဲ့ရင္ ဘယ္သူတာဝန္ယူမလဲ?” လို႔ ျငင္းခံုခဲ့ၾကတယ္။

ဆရာဝန္တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာင္ “လူနာသံုးတဲ့ ခဲြစိပ္ကိရိယာေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေတြ ကတစ္ဆင့္ တစ္ျခားလူနာေတြကို ျပန္ကူးစက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?” လို႔ ညည္းတြားေနၾကတယ္။

ညည္းခဲ့ ျငင္းခဲ့ေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆံုးမွာ လူနာေနဖို႔ အခန္းကို စီစဥ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ လူနာအတြက္ စပၸါယ္ရွယ္အခန္းက ကုတင္ နံပါတ္ (၁၉)ကို ေရြးေပးခဲ့တယ္။ လာဘ္နံပါတ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ နပ္စ္မွဴး တာဝန္ခဲြေတာ့ ကုတင္ (၁၉)က လူနာကို ဘယ္သူမွ သြားမၾကည့္ခ်င္ခဲ့ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းျပီးတာ သံုးလေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ကြ်န္မ ကုတင္ (၁၉) အတြက္ မားမားမတ္မတ္ ထြက္ရပ္ခဲ့တယ္။

အခန္းထဲ စဝင္တဲ့ေန႔မွာ လက္ရွည္အက်ီၤ၊ မ်က္ႏွာဖံုး၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းရံုသာမက အထူဆံုး လက္အိတ္တစ္စံုကိုပါ ကြ်န္မေရြးခဲ့မိတယ္။ ကုတင္(၁၉)ကလူနာ ကုတင္ေဘာင္ကိုမွီျပီး ေမြးဖြားခါနီး ဗုိက္ကို ပြတ္သပ္လို႔ အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ ကြ်န္မကို ျပံဳးျပၾကိဳဆိုေနတယ္။ ဒီလိုေရာဂါရထားတဲ့ အမ်ဳိးအမီးတစ္ေယာက္က တစ္ျခားလူေတြထက္ တမူထူးျခားေနမယ္လို႔ ကြ်န္မ ထင္ခဲ့မိတယ္။ တကယ္တမ္း သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ သာမန္အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးပါပဲ။ ဆံပင္ခပ္တိုတို၊ ဂါဝန္ ပြပြၾကီးၾကီးကို ဝတ္ဆင္ထားျပီး ကြင္းထိုးဖိနပ္ အနက္ေရာင္ကို စီးထားတယ္။ ပါးျပင္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ တင္းတိတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ သူ႔ပံုစံက လံုးဝစံမီတဲ့ မိခင္ေလာင္းတစ္ဦးျဖစ္တယ္။

“မဂၤလာပါ”

ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္လာတဲ့သူ႔ကို လွဳိက္ဖိုေနတဲ့ ရင္အစံုနဲ႔ ေအးစက္စက္ ကြ်န္မ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ ပထမဆံုးရက္မွာပဲ လူနာကို ေသြးစစ္ရတယ္။ ေသြးက ေရာဂါကူးစက္ရမွာ အဓိကျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ကို ေသြးစုတ္ဖို႔ရာ ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုး ထံုက်င္ေနမိတယ္။

ကြ်န္မ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔လားမသိ! ေသြးစုတ္ဖို႔ အပ္ကို ေသြးေၾကာထဲ ေရာက္ေအာင္ မထုိးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လဲြေခ်ာ္သြားတဲ့ အပ္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ခံုး တြန္႔သြားတာကို ကြ်န္မျမင္လိုက္တယ္။ ေသြးစုတ္ဖို႔ ဖန္ျပြန္ေတြ၊ ဂြမ္းစေတြနဲ႔ ကြ်န္မ ပ်ာမ်ားေနမိတယ္။ သူ႔ေသြးေတြ ကြ်န္မကိုယ္ေပၚ လံုးဝ မေပက်ံဖို႔ ဂရုစိုက္ရေသးတယ္။ ေသြးစုတ္ျပီးေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ကြ်န္မၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာက ပကတိ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္လို႔......

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံလာတဲ့ သူ႔ကို ပညာတတ္ လူတန္းစားထဲကမွန္း ကြ်န္မရိပ္မိလိုက္တယ္။

“ ဟို .. ကုတင္(၁၉)က လူနာေလ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ အဲဒီေရာဂါရွိတဲ့ လူနာနဲ႔ကို မတူဘူး သိလား” နပ္စ္နားေနေဆာင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြ်န္မ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေျပာလိုက္မိတယ္။

“ဒီလိုေရာဂါရတဲ့ လူနာကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ျမင္ခ်င္လို႔လဲ?” တာဝန္က် ေဒါက္တာတစ္ဦးရဲ႕ စကားက ကြ်န္မ စကားလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။

“နပ္စ္ .. ဒါကို ၾကည့္လိုက္ဦး”

ေဒါက္တာက ေျပာေျပာဆိုဆို လူနာရဲ႕ေဆးမွတ္တမ္းေတြ ကြ်န္မကို ကမ္းေပးတယ္။

ေဆးမွတ္တမ္းကုိ ကြ်န္မတစ္ရြက္ခ်င္း လွန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ ကံေတာ္ေတာ္ မေကာင္းခဲ့ရွာဘူး။ သူဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း တစ္ခုက ဆရာမပါ။ ငယ္ရြယ္ထက္ျမက္တဲ့သူက အသက္ ၃ဝမွာ တဲြဖက္ပါေမာကၡ ျဖစ္ေနပါျပီ။ သူ႔အနာဂတ္လမ္းက ေျဖာင့္ျဖဴးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးတစ္ခုမွာ မေတာ္တဆ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ျပီး အေရးတၾကီး ေသြးသြင္းခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမွာ HIV ေရာဂါ ကူးစက္ခံခဲ့ရတာပါပဲ။

ေသြးသြင္းခဲ့လို႔ ေရာဂါကူးစက္ခံရမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ ေတြးမထားခဲ့မိဘူး။ သူကိုယ္ဝန္ရျပီး စစ္ေဆးမႈေတြ ျပဳတဲ့အခ်ိန္က်မွ ကူးစက္ခံရမွန္း သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူ႔ဘဝ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ေလာကၾကီးကို မ်က္ႏွာမျပရေသးတဲ့ ရင္ေသြးငယ္ကိုလည္း သနားမိတယ္။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါသည္ေမြးဖြားတဲ့ ကေလးငယ္ဟာ ေရာဂါကူးစက္ဖို႔ ၂ဝ% ကေန ၄ဝ% ထိ ရွိႏိုင္တယ္လု႔ိ ဆိုပါတယ္။ ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲနဲ႔ ေရာဂါ ကာကြယ္စက္စနစ္ေတြ (Immune System) ပ်က္စီးခဲ့ရင္ အသက္ပါဆံုးရႈံးႏုိင္ပါတယ္။

အခုခ်ိန္မွာ သူဟာ ေမြးဖြားခ်ိန္ကို တစ္ဖက္ကေစာင့္ရင္း သူ႔ကိုေသြးသြင္းေပးခဲ့တဲ့ ေဆးရံုနဲ႔ ေသြးလွဴဌာနကို တရားစဲြဆိုထားပါတယ္။ ေလွ်ာ္ေၾကးေငြရမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ဘာမ်ားအသံုးဝင္ေတာ့မလဲ?

ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ အမ်ဳိးသား ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သားဖြားေဆာင္တစ္ခုလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေဝဒနာသည္တစ္ဦးရဲ႕ ခင္ပြန္းဟာ ဘယ္လိုပံုစံမ်ားပါလိမ့္? ကြ်န္မသိခ်င္၊ ျမင္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အခန္းကို စစ္ေဆးမယ့္ဟန္ျပဳျပီး ဝင္ေရာက္စပ္စုခဲ့တယ္။ လူနာက ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ထိုင္ေနျပီး ေျခေထာက္ကို ကုတင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထုိင္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းေပါင္ေပၚ ဆန္႔ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ငယ္ထိပ္ကေန ဆံဖ်ားအထိ ဆံပင္ကို စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖီးသင္ေနတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ ေဖာေရာင္ေနတဲ့ သူ႔ေျခေထာက္ကို ညင္ညင္သာသာ ဖိႏွိပ္ေပးေနတယ္။ ဇနီးသည္ကို သနားၾကင္နာျမတ္ႏိုးတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ေႏြးေထြးမႈေတြကုိ သူ႔လက္ဖဝါးကေန တစ္ဆင့္ ဇနီးရဲ႕ ကိုယ္ထဲကို အေရာက္ပို႔ေနခဲ့တယ္။

ေနေရာင္ျခည္က ျပတင္းေပါက္ကို ျဖတ္ျပီး အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ခင္ပြန္းရဲ႕ လက္ေပၚ၊ ဇနီးရဲ႕ ေျခေပၚကို အစက္အေပ်ာက္အျဖင့္နဲ႔ ထိုးက်လာခဲ့တယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ သူတို႔ဟာ တကယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံအျဖစ္ ပိုအသက္ဝင္ေနခဲ့ပါတယ္။

“ကေလးက ဘယ္သူနဲ႔ ပိုတူမယ္လို႔ ထင္လဲ?”

ကုတင္ထက္က အိပ္ရာခင္းကို ဆဲြဆန္႔ရင္း သူတို႔ေျပာတဲ့စကားကို ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းစြာ နားေထာင္ေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိဘေလာင္းေတြပါလား?

“ကြ်န္မနဲ႔ ပိုတူမွာ ” ခပ္ခြ်ဲခြ်ဲ အမႈအရာနဲ႔ သူေျပာတယ္။

“အသားအေရေတာ့ တူလို႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္” ခင္ပြန္းက တစ္ဟားဟား ရယ္ရင္း “ၾကည့္စမ္း... ပါးျပင္ေပၚမွာ အစက္အေပ်ာက္ေတြနဲ႔ က်ားသစ္မနဲ႔ တူေနျပီ” သူ႔ကိုစတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚ စီးမက်လာခင္ အခန္းထဲကေန ကြ်န္မထြက္လာခဲ့တယ္။

HIV ေရာဂါ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးတဲ့ ေဆးေတြကို ကုတင္(၁၉) ေန႔တိုင္းေသာက္ေနရတယ္။ ေန႔တိုင္း ေသြးစစ္ရတယ္။ ဆီးစစ္ရတယ္။ ျဖဴေဖြးျပည့္ဝတဲ့ သူ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ခုလံုး လက္ဖဝါးကေန လက္ေမာင္းအထိ အပ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့ပါျပီ။ မကြ်မ္းက်င္တဲ့ ကြ်န္မမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေရာပါေနခဲ့လို႔ အျမဲတမ္း အပ္ကို တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ မသြင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါကို သူက တစ္ခါမွ စိတ္မဆိုးခဲ့တဲ႔အျပင္ ကြ်န္မကို ေအးေအးေလး ျပံဳးၾကည့္ေနတတ္တယ္။

သူ႔ကုိ ျပဳစုတ့ဲ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အတြင္းမွာ သူ႔ကို တေျဖးေျဖး ကြ်န္မႏွစ္သက္လာမိတယ္။ အခန္းထဲဝင္ရင္ အကာအကြယ္ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာေတြကို ကြ်န္မ ဝတ္ဆင္ထားဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အပ္စိုက္ရာမွာ ပိုတိက်ေသခ်ာေအာင္ ကြ်န္မဂရုစိုက္လာခဲ့တယ္။ ေသာက္ေဆးေတြကိုလည္း သူမွတ္မိတဲ့အထိ ထပ္သလဲလဲ မွာျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔အတြက္ လတ္ဆတ္တဲ့ ေနၾကာပန္းေတြကို ဝယ္ျပီး သူ႔ကုတင္ေရွ႕မွာ ကြ်န္မ ပန္းအိုးထိုးထားတတ္တယ္။

သူ႔ကိုယ္ဝန္ အေနအထားအားလံုးက ပံုမွန္ျဖစ္တယ္။ ကေလးက အနည္းငယ္ ထြားေနျပီး ေခါင္းပိုင္းက ေမြးဖြားရာလမ္းေၾကာင္းရဲ႕ ၁ဝ စင္တီမီတာမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားရာမွာ ေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ဆရာဝန္က ဗိုက္ခဲြေမြးဖို႔၊ ခဲြစိပ္မယ့္ အစီအစဥ္ေတြ အားလံုးကို စီမံထားျပီးျဖစ္တယ္။

ေမြးဖြားရက္ နီးလာပါျပီ။ ခန္႔မွန္းထားတဲ့ ေမြးဖြားရက္က တစ္ပတ္လိုေသးေပမယ့္ ၃၁ႏွစ္ သားဦးျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါသည္ ျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္းမို႔ လူနာခန္း၊ ခဲြစိပ္ခန္းကို အေသးစိပ္ ျပင္ဆင္ထားျပီး အဆင္သင့္အေနအထားမွာ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။

ကုတင္(၁၉)က တည္ျငိမ္လြန္းတယ္။ ေန႔တိုင္း စာဖတ္လိုက္၊ သီခ်င္းနားေထာင္လိုက္နဲ႔ ေမြးဖြားလာမယ့္ ရင္ေသြးအတြက္ စာေတြ၊ ပံုေတြ ေရးဆဲြေနခဲ့တယ္။ အခုဆို သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ စာေတြ တစ္ထပ္ၾကီး ရွိေနပါျပီ။

အရြယ္လြန္မွ ရတဲ့ ကိုယ္ဝန္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေရာဂါပါ ခံစားေနရျပီး ဘာျဖစ္လို႔ ရင္ေသြးငယ္အတြက္ ဒီေလာက္ထိ အားခဲေနရသလဲလို႔ သူ႔ကို ကြ်န္မ ေမးခဲ့တယ္။ ကြ်န္မေမးတဲ့ အေမးကို သူ မႏွစ္သက္ဟန္ မျပတဲ့အျပင္ “ ကေလးက ေရာက္လာခဲ့ျပီပဲေလ။ သူ႔အသက္ကုိ ကြ်န္မ မဆံုးရႈံးသင့္ဘူး” လို႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳး ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။

ဆက္ေမးသင့္ မေမးသင့္ ကြ်န္မတစ္ခ်က္ေတြေဝျပီး “တကယ္လို႔ ေရာဂါကူးခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?” လို႔ေမးလိုက္မိတယ္။

ေနၾကာပန္းကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ျပီး တစ္ဖက္လွည့္လိုက္ရင္း “တကယ္လို႔ ကြ်န္မတို႔သာ မစမ္းသပ္ခဲ့ရင္ ကေလးအသက္ရွင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတာင္ ရွိခ့ဲမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ သူျပန္ေျဖတယ္။

ကြ်န္မစိတ္ေတြ ပိုေလးလံလာခဲ့တယ္။ အခန္းက အပ္က်သံေတာင္ မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သြားခဲ့တယ္။ အခန္းထဲကေန လွည့္ထြက္ဖို႔ ကြ်န္မျပင္ေတာ့ သူက တိုးညႇင္းတဲ့ အသံနဲ႔.....

“ကြ်န္မတစ္ခုေလာက္ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းက လူၾကီးအသက္ကို လုပါလို႔ ေျပာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မေရာဂါ အေျခအေနကို နပ္စ္လည္း သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးကုိ ပထမဆံုးေနရမွာ ထားေပးပါေနာ္”

ကြ်န္မပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္ေတြ အတားအဆီးမဲ့ စီးဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေအာ္ ..... ဒါကပဲ မိခင္တဲ့လား ?

ေရာက္လာမယ့္ ေန႔ရက္က ေရွာင္လဲြလို႔ မရေအာင္ အေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ အဲဒီညက ကြ်န္မႏိုက္ဂ်ဴတီ ဝင္ရတယ္။ ကုတင္ (၁၉)အတြက္ ခဲြစိပ္ဖို႔ အားလံုး ျပင္ဆင္ျပီးေနျပီ။ မိုးလင္းခါနီးမွာ ရံုးခန္းက အေရးေပၚ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံေတြ နားကဲြမတတ္ ဆူညံျမည္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္မခ်က္ခ်င္းထရပ္ျပီး အခ်က္ျပနံပါတ္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

“ကုတင္ (၁၉) ! ”

တာဝန္က်ဆရာဝန္ေတြကို တစ္ဖက္ကေခၚရင္း ကုတင္ (၁၉)ဆီ ကြ်န္မ အေျပးေျပးလာခဲ့မိတယ္။

မွိန္ေဖ်ာ့ေနတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္လို႔ေနတယ္။ ေစာင္ကို ဆဲြခြာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရမႊာက ေပါက္ေနခ့ဲပါျပီ။ ပိုဆိုးတာက ေရက အနီေရာင္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သားအိမ္အတြင္းမွာ ေသြးထြက္ေနျပီဆိုတာကို သိလိုက္တယ္။

ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိုးရိမ္မႈေတြ လႊမ္းေနတယ္။ ေသြးထြက္ျပီ ဆိုကတည္းက ကေလးကို ေရာဂါကူးစက္ႏိုင္ႏႈန္းက ဆတိုးေသခ်ာေနျပီ။ တကယ္ေတာ့ အခ်င္းက ေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ရင္ေသြးကုိ ဖံုးအုပ္ထားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားခ်ိန္ ထြက္တဲ့ေသြးနဲ႔ ဓာတ္တစ္မ်ဳိး (Secretions) ေၾကာင့္ ကေလးကို HIV ကူးစက္ႏိုင္ပါတယ္။

နာက်င္လြန္းလို႔ သူ႔ႏွာဖူးမွာ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြ တဲြခိုေနတယ္။ ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာကို အံၾကိတ္ျပီး ခဲြစိပ္ဖို႔ျပင္ဆင္မႈတစ္ခ်ဳိ႕ကို သူခံယူေနတယ္။ ညအခ်ိန္မို႔ ထမ္းစင္က ခ်က္ခ်င္းေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ သူ စကားတစ္ခြန္းမွ ွမေျပာဘဲ ကုတင္ေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။ သူ႔ကိုေဖးမရင္း ေသြးေတြေရာေနနဲ႔ ေရတစ္ခ်ဳိ႕ ဂါဝန္ထဲကေနတစ္ဆင့္ ေရာင္အမ္းေနတဲ့ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ စီးက်လာတာကို ကြ်န္မေတြ႔လိုက္တယ္။

သူဘာကုိမွ ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ေျခလွမ္းကို ျမန္သထက္ ျမန္ေအာင္လွမ္းေနတယ္။ သူ႔ေျခလွမ္း တစ္စကၠန္႔ ျမန္ရင္ ကေလးအသက္ရွင္မယ္၊ ေရာဂါကူးစက္ရာက လြတ္မယ္လို႔ သူမွန္းထားပံုရတယ္။

ခြဲစိပ္ကုတင္ေပၚ သူေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ေရမႊာ ေရက ေနာက္က်ိေနခဲ့ပါျပီ။ ဒါက ရင္ေသြးငယ္ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ေနျပီဆိုတဲ့ လကၡဏာျဖစ္တယ္။ ထံုေဆးဆရာက သူ႔ကုိ ထံုေဆးထိုးေပးျပီး ကြ်န္မတို႔က သူ႔ရဲ႕ သတိလည္ႏႈန္းကို စတင္စမ္းသပ္ခဲ့ၾကတယ္။

ခက္တာက အခ်ိန္ ၃ မိနစ္ေက်ာ္လြန္သြားေပမယ့္ သူႏိုးၾကားေနတုန္းပဲ။

“နာလိုက္တာ” လို႔ သူ ေရရြတ္ေနတယ္။

ထံုေဆးဆရာ ေခြ်းျပန္စျပဳလာပါျပီ။ သူ႔ထံုေဆး အစြမ္းမျပတဲ့ လူနာဆိုလို႔ ဒါပထမဆံုးအၾကိမ္ ၾကံဳတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးအေျခအေနက ထံုေဆးထပ္ေပးလို႔ မသင့္တဲ့အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါတယ္။

ကြ်န္မရဲ႕လက္ကို သူ႔တင္းတင္းေလး ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ဆရာဝန္ေတြကို ၾကည့္ေနတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း “ ကြ်န္မ ကေလးကို ကယ္ပါ.... ကြ်န္မကို ဂရုမစိုက္ပါနဲ႔... ကြ်န္မ ကေလးကို ကယ္ပါ” လို႔ တိုးတိုးေလး ေတာင္းဆိုေနခဲ့တယ္။

အခ်ိန္ ၁ မိနစ္ လြန္ေျမာက္သြားခဲ့ပါျပီ......

ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ ေျခလက္ေတြကို ကုတင္နဲ႔ ကပ္ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ ထံုေဆးဆရာကလည္း ေဆးထိုးအပ္ကို အသင့္ျပင္ထားျပီးျပီ။ ခဲြစိတ္မွဴးဆရာဝန္ကလည္း အံၾကိတ္လို႔ ခဲြစိပ္ဖို႔ရာ လက္တြန္႔ေနခဲ့တယ္။

ဒါ ကြ်န္မနပ္စ္လုပ္လာတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ “သားဖြားမီးယပ္ပါရဂူ” အျဖစ္ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆရာဝန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့အရိပ္ကို ပထမဦးဆံုး ျမင္ဖူးျခင္းပါပဲ။

ခဲြစိပ္ဓားေတြက ထံုေဆးမစြမ္းတဲ့ ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ ဗိုက္ေပၚ ခဲြခ်လိုက္တယ္။ ဗိုက္အေရခြံ အဲဒီေနာက္ အဆီထပ္၊ ၾကြက္သား၊ အခြ်ဲ (Mucosa)၊ သားအိမ္.... ကုတင္(၁၉) ကြ်န္မလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပါပဲ။ မပီမသ စကားသံတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ ရင္ကဲြလုမတတ္ ေအာ္ျမည္သံတစ္ခ်ဳိ႕ သူ႔ပါးစပ္မွာ ကိုက္ထားတဲ့ ပုဝါၾကားကေန ပလံုးပေထြးထြက္လာခဲ့တယ္။

ခႏၶာတစ္ခုလံုးက ကုတင္ေပၚမွာ တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္လို႔..... အေၾကာေတြပါ လိမ္ဆဲြေနတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ နာက်င္လြန္းလို႔ ပံုစံေျပာင္းေနတယ္။ ကြ်န္မ မၾကည့္ရက္ဘဲ မ်က္ႏွာလဲြလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚ လိွမ့္ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာ ဘယ္လိုနာက်င္မႈမ်ဳိးလဲ ! ဒါဟာ ဘယ္အရာနဲ႔ ႏိုင္းျပလို႔ရတဲ့ မိခင္ေမတၱာမ်ဳိးလဲ !


ေနာက္ဆံုး ကေလးကို ဝမ္းထဲကေန ဆဲြထုတ္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကေလးမ်က္ႏွာက ျပာႏွမ္းေနပါျပီ။ ခ်က္ၾကိဳးက လည္ပင္းကုိပတ္ေနတာေၾကာင့္ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ျပီး ျပာႏွမ္းခဲ့ပံုရတယ္။

တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေခြ်းေတြ ရဲႊနစ္ေနတဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး ေပ်ာ့ေခြက်သြားတယ္။ ဆရာဝန္က ကေလးငယ္ကို ေျခေထာက္ကကိုင္ျပီး ေက်ာကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲဝင္ေနတဲ့ အညစ္အေၾကးတစ္ခ်ဳိ႕ အန္ထြက္လာျပီးေနာက္ ကေလးရဲ႕ ပထမဆံုးငုိသံ ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ငိုသံကတိုးညႇင္းေပမယ့္ ၾကည္လင္ေနတယ္။

သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ခါနီးဆဲဆဲ မိခင္က ကေလးငိုသံကို ၾကားလိုက္မိလို႔ ထင္ပါရဲ႕ ကေလးဖက္ကို အားယူျပီး မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ မ်က္ခြံေတြ လံုးဝပိတ္က်သြားခဲ့တယ္။ သူ႔ကုိယ္ေပၚ ပတ္ထားတဲ့ ခါးပတ္ေတြကို ကြ်န္မျဖဳတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ေတြ၊ ေျခက်င္းဝတ္ေတြ ညိဳမည္းပြန္းပဲ့ကုန္ျပီး ေသြးေတြ ထြက္ေနတာကုိ ကြ်န္မေတြ႔လိုက္တယ္။ အဆုပ္ကိုင္ခံထားရတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ လက္လည္း အရိုးေတြ က်ဳိးေၾကမတတ္ နာက်င္လို႔ေနတယ္။

ကုတင္(၁၉) အားယူျပီး ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ အၾကည့္တစ္ခ်က္က ကိုယ့္ရင္ေသြးငယ္ကို ေနာက္ဆံုးၾကည့္ျခင္းမွန္း ကြ်န္မလံုးဝ ေတြးမထားခဲ့မိဘူး။ အဲဒီ ေဖာ္ေရြမႈ အျပံဳးေတြပါတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးဟာ ပိတ္က်သြားျပီးေနာက္ လံုးဝ ျပန္ဖြင့္မလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

၃ရက္အၾကာမွာ ခဲြစိပ္မႈေၾကာင့္ ေသြးမသန္႔ျဖစ္တာရယ္၊ ေပးထားတဲ့ antibiotics အက်ဳိးမျပဳတာရယ္ေၾကာင့္ လူ႔ေလာကကို သူရာသက္ပန္ ခဲြသြားခဲ့တယ္။

ကံေကာင္းတာက ေမြးထြက္လာတဲ့ ကေလးေလးက HIV negative ျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ေဆးပညာမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ကုသမႈတစ္ခုအျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳမိပါတယ္။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါရ မိခင္တစ္ဦးကေန က်န္းမာတဲ့ ကေလးငယ္ ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ သတင္းစာအခ်ဳိ႕နဲ႔ သတင္းဌာနက လူေတြ လာေရာက္ ေမးျမန္းၾကမယ္လို႔ ကြ်န္မတို႔ ၾကားမိပါတယ္။

လူနာေနခဲ့တဲ့ အခန္းကို ကြ်န္မဝင္ရွင္းေတာ့ ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ကေလးအတြက္ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကို ကြ်န္မေတြ႔လိုက္မိတယ္။ စာေတြအျပင္၊ ရုပ္ပံုေတြပါ ဆဲြထားေသးတယ္။ ပထမဆံုးပံုက ေနလံုးၾကီးပံုကို ဆဲြထားတယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လက္ကေလးတစ္စံု... အဲဒီေအာက္မွာ ကေလးအတြက္ စာတစ္ေၾကာင္းေရးထားပါတယ္။

“သားေရ..... ဘဝဆိုတာ ေနမင္းၾကီးနဲ႔တူတယ္။ ဒီေန႔ ေနဝင္ခဲ့ရင္ မနက္ျဖန္ ျပန္တက္လာစျမဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနမင္းၾကီးက ေန႔တိုင္းေတာ့ မတူႏိုင္ဘူး”

စာေၾကာင္းရဲ႕ ေအာက္မွာ သပ္ရပ္လွပတဲ့ နာမည္ေလးတစ္ခု ထိုးထားတယ္။ သူ႔ကို ကုတင္(၁၉)လို႔ပဲ ကြ်န္မေခၚခဲ့မိတဲ့အတြက္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကြ်န္မ ေနာင္တရမိခဲ့တယ္။

ကေလးေလး ေဆးရံုဆင္းေတာ့ ကေလးအေဖကို ေရးထားတဲ့ စာေတြအားလံုး ကြ်န္မအပ္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ နီရဲေနခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္ကလည္း သူ႔မိခင္ မရွိေတာ့မွန္း သိတဲ့အလား တစ္ဝါးဝါးနဲ႔ ေအာ္ငိုေနခဲ့တယ္။

ေနမင္းၾကီးပံု ဆဲြထားတဲ့ ပံုကို ကေလးေရွ႕မွာ ကြ်န္မေဝွ႔ယမ္းျပလိုက္မိတယ္။ ကေလးငယ္ဟာ ငိုရာက ခ်က္ခ်င္းတိတ္ျပီး လက္ကေလးကို ဆန္႔လို႔ ...... ကြ်န္မလက္ထဲက စာရြက္ကို လွမ္းဆုတ္ကိုင္လိုက္ေတာ့တယ္။


ျပီးပါျပီ

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

မူရင္း.... http://www.go99.com.tw/elife/p/005/a3.htm