ဘေလာ့မိတ္ေဆြမ်ားအေၾကာင္း (Belated Post for Blog Day)

ဘေလာ့ဂါေတြရဲ့ ဘေလာ့ေဒး အမွတ္တရပိုု႔(စ္)ေတြ အမ်ားႀကီးတက္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၾသဂုုတ္လ (၃၁)ရက္ေန႔ဟာ ရွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ ဘေလာ့ေဒးျဖစ္တယ္ဆိုုတာ သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲရွိရာ၊ ကိုုယ္စိတ္ဝင္စားတာေတြကိုုသာ စိတ္ထဲရွိရင္ရွိသလိုု၊ အခ်ိန္ရရင္ရသလိုု စာေကာက္ေရးတတ္သူမိုု႔ အဲ့ဒီပိုု႔(စ္)ေရးဖိုု႔ စိတ္ကူး လံုုးဝ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စာေရးရင္း သိခဲ့ရတဲ့ ဘေလာ့ခ်စ္မိတ္ေဆြအမ "မစံပယ္ခ်ိဳ" က tagလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေလးစားခင္မင္မႈနဲ႔ ဒီပိုု႔(စ္)ေလးကိုု ေရးလိုုက္ပါတယ္။

ေရးမယ္ဆိုုၿပီး ေရးစရာေတြကိုု စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာ့ဘေလာ့သမိုုင္း၊ အြန္လိုုင္းစာေပသမိုုင္း၊ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ့သမိုုင္းေတြအေၾကာင္းကိုု ေသခ်ာမသိတာေၾကာင့္ ကိုုယ့္ဘေလာ့အေၾကာင္းပဲ ကိုုယ္ေရးေတာ့မယ္လိုု႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဘေလာ့အေၾကာင္းနဲ႔ က်မအေၾကာင္း ကိုု စာျပန္စေရးျဖစ္တဲ့ မႏွစ္က စက္တင္ဘာလမွာ ေရးဖူးပါတယ္။  အဲ့ဒါေၾကာင့္ က်မရဲ့ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္းကိုုပဲ ဘေလာ့ေဒးအမွတ္တရ ေရးလိုုက္ပါတယ္။

~ . ~ . ~. ~. ~

 ေျပာရရင္ေတာ့ က်မဟာမာနၾကီးတာမ်ိဳး၊ အထာကိုုင္တာမ်ိဳးမဟုုတ္ေပမဲ့ နည္းနည္း ဘာသိဘာသာ ေနတတ္ပါတယ္။  ဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့မိတ္ေဆြ အမ်ားၾကီး မရွိပါဘူး။ မိတ္ေဆြလည္း သိပ္မဖြဲ႕တတ္ပါဘူး။ ကိုုယ္..အားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ကိုုယ့္ဆီ လင့္(ခ္)ရလိုု႔ လာလည္ၾကသူေတြဆီ အၿမဲ ျပန္လည္ၿပီး comment ခ်န္တာမ်ိဳးပဲ ရွိတတ္ပါတယ္။ ရွိရွိသမ ွ် ဘေလာ့ဂါ ေတြရဲ့ တက္လာသမ ွ်ပိုု႔(စ္)ေတြကိုု ေစာင့္ဖတ္တတ္ေပမဲ့ ဘာေျခရာမွ မခ်န္ဘဲ တိတ္တိ္တ္ေလး ျပန္လာတတ္တဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘေလာ့ကိုုလည္း သိပ္ၿပီး promote မလုုပ္ပါဘူး။ က်မရဲ့ မ်က္ႏွာစာအုုပ္ေပၚမွာေတာင္ ကိုုယ္ေရးထားတဲ့ပိုု႔(စ္)ေတြ ျပန္မ share ပါဘူး။ ကိုုယ့္ဘေလာ့အေၾကာင္းလည္း သိပ္မေျပာပါဘူး။ ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ privacy လိုုခ်င္လိုု႔ပါ။ ကိုုယ္စိတ္ဝင္စားတာေတြ၊ ကိုုယ့္စိတ္ထဲရွိတာေတြ၊ ကိုုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကိုု ကိုုယ့္ရဲ့အားလပ္ခ်ိန္မွာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ စာေရးခ်င္လိုု႔ပါ။ ကိုုယ့္ရဲ့ ဘေလာ့ေပၚမွာ ဆဲတာ၊ဆိုုတာ၊ ျငင္းခုုန္ၾကတာေတြကိုုလည္း မျမင္ခ်င္လိုု႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်မမွာ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြ သိပ္မရွိသလိုု၊ က်မရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း က်မရဲ့ဘေလာ့ကိုု မသိၾကပါဘူး။

ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ့ စကားမ်ားသူတိုု႔ ထံုုးစံအတိုုင္း နိဒါန္းပ်ိဳးေနတာ နည္းနည္း ရွည္သြားပါၿပီ။ တကယ္ေရးမဲ့အေၾကာင္းကိုုပဲ ေရးပါေတာ့မယ္။ က်မရဲ့ ဘေလာ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္းကိုု။

ဒီဘေလာ့ကိုု စဖြင့္ေတာ့ က်မ BaganNet မွာ အလုုပ္လုုပ္ေနတုုန္းပဲ ရွိပါေသးတယ္။ က်မရဲ့ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္တစ္ေယာက္က ဘေလာ့ေရးပါလားလား။ blogspot account ဖြင့္ပါလားလိုု႔ အၾကံေပးတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ MZ မွာလည္း လူေတြ သူတိုု႕ဘေလာ့ေတြအေၾကာင္းေျပာတာေၾကာင့္ပါ (၂၀၀၉ )ခုုႏွစ္၊ မတ္လ(၉ )ရက္ေန႔မွာ စဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။

စဖြင့္ခါစက ေရးေဖာ္ေရးဖက္ကေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကတည္းက ခင္ခဲ့ရတဲ့၊ ကြန္ပ်ဴတကၠသိုလ္မွာလည္း ေတာက္ေလ ွ်ာက္ ေက်ာင္းအတူတက္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း Leo Zin ပါ။ သူက အရင္ဆံုုး Dream Girl ဆိုုၿပီး အေကာင့္တစ္ခုုနဲ႔ စာေရးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲ့အေကာင့္ကိုုပိတ္ၿပီး Leo Zinဆိုုတဲ့ အေကာင့္အသစ္နဲ႔ စာေရးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ပုုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုုဒ္စေရးၿပီး အလုုပ္ေတြမ်ားလိုု႔ဆိုုကာ ဆက္မေရးေတာ့ပါဘူး။ ျပန္ေရးပါလားလိုု႔ တိုုက္တြန္းေတာ့ သူ.. ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္သြားရင္ ေရးမယ္ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက အိမ္ေထာင္ကတစ္ဖက္၊ stress မ်ားၿပီး အလုုပ္တအားမ်ားတဲ့ သူ႔အလုုပ္ကတစ္ဖက္၊ ACCAစာေမးပြဲေတြကတစ္ဖက္၊ ဘာသာေရးလုုပ္ငန္းေတြကတစ္ဖက္မိုု႔ ျပန္ေရးျဖစ္ပါ့မလားလိုု႔ ေတြးမိပါတယ္။ ( သူက စာမေရးေတာ့ေပမဲ့ ကိုုယ့္စာေတြ လာဖတ္ပံုုရပါတယ္။ ကိုုယ္ေရးကိုုယ္တာပိုု႔(စ္)ေတြေရးၿပီးရင္ ကိုုယ့္ကိုု ဟိုုေမးဒီစစ္လုုပ္တတ္လိုု႔ သူ႔ကိုု နည္းနည္းေတာ့ လန္႔ရပါတယ္။ :P)

ေနာက္ထက္ ခင္မင္ရတဲ့ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ကေတာ့ လူပ်ိဳႀကီး Libra Tun ပါ။ သူကေတာ့ အဲ့ဒီဘေလာ့အျပင္ အဂၤလိပ္စာအတြက္ ဘေလာ့တစ္ခုု၊ photography အတြက္ ဘေလာ့တစ္ခုု၊ နည္းပညာအတြက္ ဘေလာ့တစ္ခုု ဖြင့္ထားပါတယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ အဲ့ဒီ Libra Tun account တစ္ခုုကိုုပဲ ဖတ္ပါတယ္။ အၿမဲၿပံဳးေနၿပီး လူတိုုင္းကိုု ကူညီတတ္တဲ့၊ တစ္ခါတစ္ရံ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြလုုပ္တတ္တဲ့ အဲ့ဒီ တူထြန္း (Libra = တူ)ကိုုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုုးႏွစ္မွာ ပေရာဂ်က္အတူတူလုုပ္ရင္း ခင္ခဲ့တာပါ။ က်မ စလံုုးကိုု ေရာက္လာၿပီး Home sick ေၾကာင့္ေရာ၊ ရည္းစားနဲ႔ျပတ္ၿပီး အသည္းကြဲတာေရာ၊ ေရေျပာင္းေျမေျပာင္းအဆင္မေျပတာေတြေၾကာင့္ပါ တငိုုငိုုတရီရီ လုုပ္ေနတဲ့ က်မကိုု စာျပန္ေရးဖိုု႔ တိုုက္တြန္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။ ( အဲ့တုုန္းကေတာ့ သူတိုုက္တြန္းေပမဲ့ ကိုုယ္က စာျပန္မေရးဘဲ Farmvillieေတြ၊ Cityvillieေတြဘက္ကိုု လွည့္သြားခဲ့ပါတယ္။ :D )

အျပင္မွာေရာ၊ ဘေလာ့မွာပါသိတဲ့ ေနာက္ထပ္ ဘေလာ့မိတ္ေဆြကေတာ့ သေဘာေကာင္းၿပီး၊ ပြင့္လင္းတဲ့ Choco Thazin ပါ။ သူလည္း ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ကပါပဲ။ ေက်ာင္းမွာတုုန္းကေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းမိရံုုသာရွိခဲ့ေပမဲ့ ဘေလာ့ေပၚ၊ မ်က္ႏွာစာအုုပ္ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သြားတဲ့အခါမွာ သူ႔ကိုု  ေတာ္ေတာ္ေလးကိုု ခင္မိသြားပါတယ္။ ဘေလာ့စေရးခါစကဆိုု ေရးသမ ွ်ပိုု႔(စ္)ေတြမွာ အားေဆးေတြတိုု္က္ေကၽြးတတ္ၿပီး လက္တြဲေခၚခဲ့တဲ့၊ ကိုုယ္စာမေရးေတာ့လိုု႔ စာျပန္ေရးဖိုု႔ အၿမဲ တိုုက္တြန္းခဲ့တဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အခုုေတာ့ သူလည္း စာမေရးတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ မ်က္ႏွာစာအုုပ္မွာလည္း ေပၚလိုုက္၊ ေပ်ာက္လိုုက္နဲ႔။ မအားဘူးနဲ႔တူပါတယ္။

လူခ်င္းမသိေပမဲ့ ဘေလာ့ေပၚမွာ သိမိတဲ့သူကေတာ့ မွ်ေ၀မႈတို႕ စုစည္းရာ ဘေလာ့ကိုုေရးတဲ့ ကိုုအဂၤါဟူးပါ။ သူ႔ေၾကာင့္ပဲ က်မရဲ့ဘေလာ့ေလး All Myanmar Blogger စာရင္းထဲမွာ ပါသြားတာပါ။ သူေရးတဲ့၊ ေဝမ ွ်တဲ့စာေတြကိုု သေဘာက်လိုု႔ သူ႕ဆီမွာ ကြန္႔မက္ေတြ ခ်န္တတ္ပါတယ္။ သူ႕ဘေလာ့က လူသိပ္မသိပါဘူး။ သူကေတာ့ စာစေရးကတည္းက အေရးက်ဲ၊ အတင္က်ဲၿပီး သူ႔ဘေလာ့ေလးၿငိမ္သက္ေနတာလည္း တစ္ႏွစ္ခြဲ၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ေလးကိုု စြန္႔ခြာလိုုက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ မိုုးခါးပါပဲ။ ကိုုယ္.. စာေရးခါစတုုန္းက ကိုုယ့္ဆီ မၾကာခဏ အလည္လာတတ္သူပါ။ အခုုေတာ့ သူလည္း စာမေရးေတာ့ပါ။ ဥပုုသ္ေန႔ေတာ့ ဘေလာ့ကေန အပတ္စဥ္ ႏိႈးေဆာ္ေပးပါတယ္။ ေက်းဇူးပါ။ မဟုုတ္ရင္ ကိုုယ္လည္း သိမွာမဟုုတ္။

က်မ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ က်မကိုုယ္တုုိင္လည္း (၂၀၁၀) ေမလေလာက္အထိပဲ စာေရးခဲ့ၿပီး အဲ့ဒီေနာက္ပိုုင္း ဘေလာ့နဲ႔ ေဝးသြားပါတယ္။ စာေတြလည္း လိုုက္.. မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေလး၊
ငါးလေနေလာက္မွာ တစ္ပုုဒ္ေလာက္ ထေရးရင္လည္း ေရးပါတယ္။ (၂၀၁၂) ႏွစ္ဆန္းပိုုင္းေလာက္မွာမွ ဘေလာ့ေတြ၊ စာေတြျပန္ဖတ္ျဖစ္ၿပီး (၂၀၁၂) စက္တင္ဘာေလာက္ေရာက္မွသာ စာျပန္ေရးျဖစ္တာပါ။

စာျပန္ေရးျဖစ္တဲ့ေနာက္ပိုုင္းမွာေတာ့ ခင္ဖိုု႔ေကာင္းတဲ့ အမ မစပယ္ခ်ိဳ၊ ကြန္႕မက္ေတြအၿမဲခ်န္တတ္တဲ့ ညီမေလးမိုုးနတ္ ( သူေပ်ာက္ေနတာၾကာၿပီ။) တိုု႔နဲ႔ ခင္ခဲ့ပါတယ္။ လူေတြနဲ႔ လိုုက္ေလ်ာညီေထြမႈရွိၿပီး သေဘာေကာင္းတဲ့၊ ဘေလာ့မွာ အားေဆးေလးေတြခ်န္တတ္တဲ့ မစံပယ္ခ်ိဳရဲ့ဘေလာ့နဲ႔အတူ သူ႔ရဲ့ အမ်ိဳးသား ကိုုလြင္ျပင္ရဲ့ ဘေလာ့ကိုု သိၿပီး ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ( မဂ်က္(စ္)ေၾကာင့္ ကဗ်ာေတြ လိုုက္ဖတ္တတ္တဲ့ အက်င့္ ရသြားတာပါ)။

အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ လင့္(ခ္)ရၿပီး စာလာဖတ္တဲ့ ဆရာ ကိုုၿငိမ္းစိုုးဦးနဲ႔ ဆရာ ကိုုၾကည္ႏိုုင္တိုု႔ရဲ့ ကိုုယ္ပိုုင္ဘေလာ့ေတြမွာ စာဖတ္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္ (သူတိုု႔ေတြေရးတဲ့ အေတြးေကာင္း၊ အေရးဆန္းတဲ့စာေတြကိုုေတာ့ တျခားေနရာေတြမွာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ကိုုယ့္ဘေလာ့ကိုု အလည္လာၾကေတာ့ အံ့ၾသဝမ္းသာမိပါတယ္)။

ေနာက္... စာလိုုက္ဖတ္ရင္း စာေရးေကာင္းလိုု႔ သေဘာက်မိတဲ့၊ ကိုုယ္ခ်န္ခဲ့တဲ့ ကြန္႔မက္တစ္ခုု၊ႏွစ္ခုုကေန ကိုုယ့္ဘေလာ့ကိုု လိုုက္လာၿပီး စာလာဖတ္တတ္တဲ့ တက္သစ္စစာေရးဆရာ ကိုုေဝမိုုးႏိုုင္နဲ႔ ဘေလာ့ဂါ မျမတ္ပန္းႏြယ္တိုု႔လည္း ရွိပါေသးတယ္။ က်မရဲ့ ပထမဦးဆံုုး one and only short story ေလးကိုု ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ၿပီး အျပဳသေဘာနဲ႔ ေဝဖန္ေထာက္ျပေပးတဲ့ ကိုုေဝမိုုးႏိုုင္ကိုုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာင္လည္း ဝတၳဳတိုုေလးေတြေရးျဖစ္ခဲ့ရင္ ေထာက္ျပ၊ သင္ျပေပးပါဦးလိုု႔။ း)

ေနာက္ဆံုုး က်န္ေနေသးတဲ့ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေလးကေတာ့ ဘေလာ့ေပၚမွာေရာ၊ အျပင္မွာပါသိတဲ့ ေႏြဦးမိုုး ဘေလာ့ကိုုေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂါ ၾကည္ျဖဴပိုုင္ပါပဲ။ သူက .. ကိုုယ့္လိုု မဟုုတ္ဘူး။ စာေရးေကာင္းတယ္။ သူ႔ကိုုေတာ့ NTU cultural night မွာ အတူတူကတုုန္းက သိခဲ့တာပါ။ သေဘာေကာင္းၿပီး ကူညီတတ္တဲ့၊ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ အဲ့ဒီ သူငယ္ခ်င္းမေလးက အတူတူကၾကတုုန္းက က်မကိုု သူ႔ဘေလာ့လိပ္စာေလး ေပးပါတယ္။ ကိုုယ္က ခပ္တည္တည္နဲ႔ယုူထားၿပီး သူ႔ဘေလာ့မွာ စာေတြသြားဖတ္၊ ကြန္႔မက္ေတြခ်န္ခဲ့ပါတယ္။ သူက ကိုုယ္မွန္းမသိဘဲ ကိုုယ့္စာေတြျပန္လာဖတ္ၿပီး ကြန္႔မက္ေတြ ခ်န္သြားပါတယ္။ ကိုုယ့္မွာ ရီလိုုက္ရတာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သူ႕ကိုု ကိုုယ္မွန္းသိေအာင္ ေျပာလိုုက္ရပါတယ္။ :P

ဒီေလာက္ဆိုုရင္ေတာ့ က်မရဲ့ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြ ကုုန္ၿပီထင္ပါတယ္။ အမ်ားႀကီးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ရွိရင္လည္း ဒီလိုုပိုု႔(စ္)ေရးႏိုုင္မယ္ မထင္။ တကယ္လိုု႔ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ က်န္ခဲ့ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါလိုု႔။
အားလံုုးပဲ Happy Belated Blog Day ပါ။ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြအျပင္ က်မေရးတဲ့စာေတြကိုု အၿမဲ ပံုုမွန္ လာဖတ္ၾကတဲ့ က်မနဲ႔သိသူ၊ မသိသူေတြအားလံုုးကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စကားခ်ပ္။ ။ ဒီပုိ႔(စ္)ကေလးဟာ က်မစာေရးတဲ့သက္တမ္းတစ္ေလ ွ်ာက္ ပထမဆံုုးေရးတဲ့ tagged post ေလးပါ။ ေနာက္က်မွေရးေပးေပမဲ့ ေနာက္က်တာက လံုုးဝမေရးတာမဟုုတ္တာမိုု႔ မဂ်က္(စ္)ေက်နပ္မယ္လိုု႔ ထင္ပါတယ္။ :P

Regards,

14/09/2013; 6:20PM; GMT+8