တတိယအနား

အဲသည္ အၿပိဳင္မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းကို သူ ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ တနာရီခန္႕က ထုိမ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းၾကားတြင္ တစံုတရာသည္ ရုတ္တရက္ လြင့္စင္ေၾကမြ သြားခဲ့သည္။ ထိုတစ္နာရီမတိုင္ကေတာ့ ထိုတစံုတရာသည္ သက္ရွိအေနျဖင့္ သူလိုငါလို အမ်ားအၾကားတြင္ လႈပ္ရွားသြားလာ ေနထိုင္ခဲ့မည္။ အခုေတာ့..။

“လုပ္ခ်င္ရင္လည္း သည္လိုေနရာမွာမွ ဒါမ်ိဳး လုပ္ရသတဲ့လား။ အိပ္ေဆးေသာက္ ပိုးသတ္ေဆးေသာက္။ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႕ နည္းလမ္းေတြမွ အမ်ားႀကီး။ အခုေတာ့ လူအမ်ား အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ရတယ္။”

“ေအးေလ.။ ရုံးသြား ေနာက္က်ၿပီ။”

“ဒီက ေလဆိပ္သြားမလို႕။ ခရီးစဥ္ ေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ။”

“အို… ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ..။ သူ႕ခမ်ာ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္စိတ္ညစ္ေနပါလိမ့္။”

“သတၱ၀ါအမ်ား က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ။”

“သြားၿပီ။ ၾကည့္မိသြားတယ္။ ေၾကာက္စရာႀကီး။ ဒီေန႕ေတာ့ အစားအေသာက္ ပ်က္ပါၿပီ။”

“ဒီႏိုင္ငံေလးမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္ေခတ္စားတယ္ေနာ္။ ဟိုတေလာကလည္း အေရွ႕ဘက္က ဘူတာမွာ တေယာက္။”

“အဲဒါ လူစားတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တႏွစ္တေယာက္ေတာ့ အနည္းေလးပဲ။”

ရဲေတြ သတင္းသမားေတြ တစတစ ရွင္းၿပီ။ အာေမဋိတ္သံမ်ား ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္သံမ်ား တီးတိုးေ၀ဖန္သံမ်ား တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်ၿပီ။ ကၽြတ္… ငါနဲ႕မဆိုင္တဲ့ အရာတခုကို ဘာလို႕ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ ေငးေနမိသလဲ။ ဘူတာရုံကို သူ ေက်ာခိုင္းထြက္လာေတာ့ အသံမ်ားက ေ၀းကာက်န္ခဲ့သည္။


……….

“ဒီအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ၾကားရတာ မ်ားလွၿပီ။ ဘ၀ကို ဘာလို႕ သည္လို အဆံုးသတ္ခ်င္ရတာလဲကြာ။”

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပျဖစ္သည္။

“နာက်င္မႈေတြကို နာက်င္မႈတခုနဲ႕ အဆံုးသတ္လိုက္တာ။”

သူငယ္ခ်င္းက မီးပူတိုက္ေနရာမွ လွည့္မၾကည့္ပဲ ေျပာသည္။

“ဟုတ္ၿပီေလ။ အဆံုးသတ္ရင္လည္း တျခားနည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ။ ဒီေလာက္ေတာင္မွ နာနာက်င္က်င္ လုပ္ရသလား။”

“နာက်င္မႈဟာ ခံစားမႈတမ်ိဳးပဲ။ အဲဒါကိုလည္း လူေတြက သာယာႏိုင္ၾကတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ ေက်နပ္မႈကို အဲသည္မွာ ရွာႏိုင္တယ္ လို႕ငါထင္တယ္။ ”

သူ နားမလည္ပါ။

“အဲဒါေတာ့ ငါမသိဘူး။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ ငါကေတာ့ အဲသည္လိုနည္းလမ္းနဲ႕ အဆံုးသတ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခု ဒါမ်ိဳးေတြကို ေတြ႕မိတယ္။ မေကာင္းဘူးလို႕ ျမင္တယ္။ ေျပာျပမိတယ္။ ငါေတာ့မလုပ္ဘူး။”

“ဒါက တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ဘူး။”

သူငယ္ခ်င္းက ၿပံဳးၿပီး သူ႕ဘက္ လွည့္ကာ ေျပာလာသည္။

“ဘယ္လို”

“မင္း Basic Instinct ၾကည့္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။”

သူ မ်က္ခံုးပင့္သြားသည္။ ဘာဆိုင္လို႕လဲ။

“ ေဟ့ ေလွ်ာက္မေတြးနဲ႕။ ဒီလိုပါ။ ငါေျပာခ်င္တာ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းမွာ မင္းသမီး စာေရးဆရာမက သူ႕၀တၱဳထဲမွာ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႕ လူသတ္မယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြကို ထည့္ေရးထားတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ လူသိရွင္ၾကား ေရးခဲ့တဲ့အတြက္ အျပင္မွာ ဒီလိုပံုစံနဲ႕ပဲ သူက လူသတ္ႏိုင္မလားဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္တယ္။ သူက အဲဒါကို အလီဘိုင္ျပၿပီး လွည့္စားလိုက္တာ။ တကယ္က်ေတာ့ အဲဒီအတိုင္း တကယ္ လိုက္လုပ္ခဲ့တာပဲ။”

“ဒီေတာ့”

“ဆိုလိုတာက လူ႕စိတ္က တမ်ိဳးကြ။ တမင္ျဖစ္ေစ အမွတ္တမဲျ့ဖစ္ေစ မင္းကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ရပ္တခုခုကို တဖြဖြ ေျပာခဲ့ဖူးလို႕ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ တခ်ိန္မွာ အဲဒါကို မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႕ တပ္အပ္ မဆိုႏိုင္ဘူး။”

သူ ငိုင္ေတြသြားသည္။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ။

“လုပ္မယ္ လို႕လည္း တပ္အပ္ မဆိုႏိုင္ပါဘူးကြာ။”

သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ပခံုးကို ႏွစ္သိမ့္သလို တခ်က္ပုတ္ကာ ဆက္ေျပာၿပီး အ၀တ္တထပ္ႀကီးကို မကာ အခန္းထဲ၀င္သြားသည္။

ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ဟာ.. ဆိုးလိုက္တာ..။ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တာပဲ။ သူ စိတ္ထဲက တိတ္တိတ္ က်ိန္ဆဲလိုက္သည္။ “စိတ္ထဲက…” ဟုတ္သည္။ စိတ္ထဲက။ ဒါက သူ႕ရဲ႕ထံုးစံ။ သူက စိတ္ထဲမွာပဲ အရာမ်ားစြာကို မ်ိဳခ်ထားတတ္သူ။

……….


သည္ႏိုင္ငံေလးကို သူ ေရာက္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုနီးပါး ၾကာလွၿပီ။ သည္အေတာအတြင္း သူ မ်ိဳခ်ထားခဲ့ရတာေတြ အေတာ္မ်ားလွၿပီ။ သူ႕ရဲ႕ ဘ၀ႀကီးတခုလံုးထဲမွာ ထည့္သြင္း မ်ိဳခ်ထားရသည့္ ဘ၀ေသးေသးေလးေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ ဒါေတြကို မ်ိဳခ်ဖို႕အတြက္ ၀ါသနာမ်ား၊ အပန္းေျဖခရီးမ်ား၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား၊ မိသားစုဘ၀၊ ေႏြးေထြးေသာ ညစာ၊ အိပ္ေရး၀ျခင္း၊ ဟိုေငးသည္ေငးအခ်ိန္မ်ား စတာေတြကို သူေထြးထုတ္ခဲ့ရသည္။

သူ႕စိတ္ကိုယ္တုိင္ကိုလည္း သူမ်ိဳခ် လို႕ တခုခုဆံုးျဖတ္သည့္ ေနရာတိုင္းမွာ ကုိယ္ကလြဲ၍ က်န္အရာမ်ားကို ထည့္တြက္ရန္ က်င့္သားရခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ သည္အဆင္ကို ၀တ္လွ်င္ သူမ်ားအျမင္မွာ ၾကည့္ေကာင္းမယ္ ထင္ရဲ႕။ သည္ဘြဲ႕ကိုယူလွ်င္ျဖင့္ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပႏိုင္ရဲ႕ ။ သည္မိန္းမ ကိုယူရင္ျဖင့္ မိဘမ်ား စိတ္တိုင္းက်ႏိုင္ရဲ႕။ ဒီႏိုင္ငံကို လာအလုပ္လုပ္လွ်င္ သူတို႕ေတြအတြက္ အဆင္ေျပႏိုင္ရဲ႕ စသည္...။

သူရခဲ့တဲ့ ဆုတံဆိပ္ေတြ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ လက္မွတ္ေတြ ေအာင္ျမင္မႈဟု ေခၚၾကေသာ အရာေတြတိုင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ေခၽြးစက္ေအးေအးေတြ ပုန္းေအာင္းေနခဲ့သည္။

သူ႕ရဲ႕ ပထမဆံုး အေတြ႕အႀကံဳတခုကို မွတ္မိေနေသးသည္။ အဲသည္ အခ်ိန္က ငါးႏွစ္သားေလာက္သာ ရွိေသးသည္။ ကေလးကဗ်ာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို အလြတ္ရေသာ သူ႕ကို ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးေသာ အေမက စင္ေပၚတြင္ တက္ကာ ကဗ်ာရြတ္ဆို သရုပ္ေဖာ္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ေစခ်င္သည္။ သူ ေၾကာက္လန္႕ရင္ခုန္စြာ ျငင္းဆန္ခဲ့။ သား.. ေၾကာက္တယ္ ေမေမ..။ ဟဲ့.. ဘာငိုမဲ့မဲ ့ ျဖစ္ေနတာလဲ။ အျဖစ္မရွိဘူးလား။ အိမ္မွာ ဒီေလာက္က်င့္ထားတာပဲ။ တက္လိုက္တက္လိုက္။ သြား.. သြားေတာ့။ လူေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံက သူ႕ရင္ကို ပိုခုန္ေစသည္။ စင္ေအာက္က လူေတြ အမ်ားႀကီးကို စင္ျမင့္ေပၚကေန တေယာက္တည္း ၾကည့္ရင္း မီးေရာင္ေအာက္မွာ မ်က္လံုးေတြ ေ၀၀ါးလာခဲ့သည္။ မလုပ္ခ်င္ေသာ သုိ႕ေသာ္ လုပ္ရမည္ျဖစ္ေသာ အလုပ္တခုကို သူဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲ။ ဆုတံဆိပ္တခုက သူ႕ရင္ဘတ္ထဲ ပစ္က်သည္။ အေမက ေပ်ာ္ရႊင္လို႕။ ဂုဏ္ယူလို႕။ သူ႕လက္ဖ၀ါးေတြက ေအးစက္ ေဖ်ာ့ေတာ့လို႕။

သည္လိုႏွင့္ သူ႕ကို တြန္းတြန္းပို႕တင္လိုက္တဲ့ စင္ျမင့္ေတြ မ်ားမ်ားလာခဲ့သည္။ စင္ေအာက္မွာ လူမ်ားကေတာ့ သူ႕ကို ေငးေမာလ်က္။ ျပာႏွမ္းေနေသာ သူ႕လက္ေတြကို ဘယ္သူမွ မျမင္။ ေစးထန္းထန္း ေခၽြးစက္ ေတြကို ဘယ္သူမွ မျမင္။

အေတြးေတြကို ခါယမ္းထုတ္ရင္း ေဘးနားက တယ္လီဖုန္းကို အလိုအေလ်ာက္ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ တယ္လီဖုန္း ေခၚခေတြက သူ႕ႏိုုင္ငံအတြက္မွ ဘာလို႕ ေစ်းႀကီးေနရတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္နဲ႕စကားေျပာတိုင္း ဘာလို႕ သူ႕ဘက္ကပဲ စစ ေခၚေပးေနရတာလဲ။ တခါတေလ အိပ္ရာထဲမွာ မအီမသာ ဖ်ားနာတဲ့ ညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာက ျဖတ္သန္းလာမည့္ တယ္လီဖုန္းသံတခုကို မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိေပမယ့္လည္း သူေမွ်ာ္မိေသးသည္။

သတိရလို႕ ဆိုေသာ စကား ေနေကာင္းၾကလားဟင္ ဆိုေသာစကား သူ႕လည္ေခ်ာင္း၀က ထြက္မလာခင္ တဖက္မွ စကားလံုးမ်ား ဆက္တိုက္ သူ႕နားထဲ ျဖတ္စီးဆင္းသည္။ အေတာ္ပဲ ဖုန္းေစာင့္ေနတာ။ ဟိုေန႕က ပို႕မယ္ ေျပာထားတဲ့ဟာ ဘယ္ေတာ့ေရာက္မွာလဲ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက အခုတေလာေတာ္ေတာ္ ႀကီးလာၿပီ။ ေနာက္လက်ရင္ ပိုက္ဆံ နည္းနည္း ပိုပို႕လိုက္ သိလား။ အေမနဲ႕ေျပာဦး။ ေရာ့ေရာ့.. ဒီမွာ။ ေျပာရဦးမယ္။ မင္းညီအငယ္ဆံုးက လာမယ့္လမွာ စာေမးပြဲၿပီးမယ္။ အခုကတည္းက သူ႕အတြက္ အလုပ္ရွာထားလိုက္ေတာ့။ သူလာရင္ေနဖို႕ အိမ္ရွာထားဦး။ ကေလးေတြကို ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းေျပာင္းမယ္။ ဒါမွ ဟိုေရာက္ရင္ စာလိုက္ႏိုင္မွာ။ အဲဒီေက်ာင္းမွာထားရင္ ေဒၚလာနဲ႕…... တီ.. တီ။ ဖုန္းျပတ္သြားၿပီ။

သူ ဖုန္းျပန္မေခၚျဖစ္ေတာ့။ သူ႕ကို သူတို႕ေတြက လိုအပ္ၾကသတဲ့လား။ သူ႕ကို လူေတြအမ်ားႀကီးက တကယ္ လိုအပ္လို႕လား ဟု မၾကာခဏ ေတြးဖူးသည္။ သူကေတာ့ အၿမဲ တခုခု လိုေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သတဲ့။ သူ႕မန္ေနဂ်ာက သူ႕ဆရာေတြက သူ႕မိသားစုက အားမလိုအားမရ မၾကာခဏ ေျပာဖူးသည္။

“ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ရုံနဲ႕ ႏွိမ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းရထားတဲ့ဘြဲ႕နဲ႕ အသက္အရြယ္နဲ႕ တကယ္ေတာ့ ဒီ႕ထက္ျမင့္တဲ့ ရာထူးကို ရသင့္တာ ငါတို႕သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းက ဆက္သြယ္ေရးမွာ တခုခုလိုတယ္ေနာ္။ မင္းကဘာလို႕ စကားေျပာနည္းရတာလဲ။ အမွားအယြင္းေတြနဲ႕ ေျပာရတာလဲ။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားမွာ အခက္အခဲရွိေနတာလား။ မင္းသိတဲ့အတိုင္း တို႕အလုပ္သဘာ၀က အမ်ားႀကီး သြက္လက္ၿပီး ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ျဖစ္ဖို႕ လိုတယ္။ သည္အလုပ္ကို ရတာကိုက မင္းအမ်ားႀကီး ကံေကာင္းေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မင္းရဲ႕ ခံစားခြင့္ေတြကေတာ့ သူမ်ားေတြထက္စာရင္…”

မဟုတ္ေသးဘူး။ သူတခုခု ျပန္ေျပာခ်င္ခဲ့သည္။ ႏႈတ္က ခ်က္ခ်င္း ထြက္မလာ။ ထြက္မလာတာလည္း ေကာင္းေသးသည္။ ထြက္လာလွ်င္ ထံုးစံအတုိင္း အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ အမွားမွား အယြင္းယြင္း ျဖစ္ဦးမည္။ တျခားသူေတြ သြက္သြက္လက္လက္ ျငင္းခုန္ ေဆြးေႏြးေနလွ်င္ ၾကားျဖတ္ ေျပာခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းတတ္တာ။ ေျပာခ်င္တာေတြနဲ႕ ေျပာမိတာေတြနဲ႕ ကြဲျပားသြားတတ္တာ…။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း နားမလည္ေတာ့။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာခ်င္ေသာ စကားေတြကို သူက ဘယ္တုန္းက ေျပာထြက္ခဲ့လို႕လဲ။ နားေထာင္ေပးမည့္ လူတေယာက္ေရာ သူ႕မွာရွိပါရဲ႕လား။

ခဲတံႏွင့္စာရြက္ကို သူက ေကာက္ကိုင္လိုက္ျပန္သည္။ စိတ္ရႈပ္ေထြးလာလွ်င္ မ်ဥ္းေၾကာင္းကေလးေတြကို သူေရးျခစ္ေလ့ရွိသည္။ မ်ဥ္းေျဖာင့္ႏွစ္ေၾကာင္းတည္းကို ေဘာင္ခတ္ၾကည့္ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားေနတတ္ေသးသည္။

တကယ္က ျပင္ညီ ပံုသ႑ာန္တခု ျဖစ္လာရန္ ေဘာင္ခတ္ဖို႕ အနည္းဆံုး အနားေျဖာင့္ သံုးနားေတာ့ လိုမည္ေပါ့။ အဲဒါကို ႀတိဂံဟုေခၚသည္။ ႀတိဂံဟာ အခိုင္မာဆံုး ဖြဲ႕စည္းပံု တခုလည္း ျဖစ္သတဲ့။ အေဆာက္အဦ အျမင့္ေတြကို ႀတိဂံအေျခခံတဲ့ ပံုသ႑ာန္နဲ႕ တည္ေဆာက္ရင္ အခိုင္ခန္႕ဆံုး ျဖစ္သတဲ့။ သူက ႀတိဂံေတြကို အားက်တတ္သူ။ သူ ႀတိဂံတခု ျဖစ္ႏိုင္ဦးမွာလား။


တကယ္လို႕ လူတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ ေပးထားခ်က္ဟာ အနားေျဖာင့္ႏွစ္ခုသာ ဆိုပါစို႕။ ဘ၀ကို လွပစြာ ေဘာင္ခတ္ တည္ေဆာက္ဖို႕ ပထမဦးဆံုးေတ့ာ ထိုမ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္း ဒီဂရီအနည္းငယ္ ျဖစ္ျဖစ္ စုဆံုလာဖို႕လိုမည္။ ၿပီးေတာ့ တတိယအနားတခုျဖင့္ အၿပီးသတ္ရမည္။ သူလုိလူ တစ္ေယာက္ကို ေပးထားတဲ့ အနားႏွစ္ခုက ဘယ္လိုပါလိမ့္။ ခပ္တင္းတင္း မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းၾကားမွာ ဘယ္ေနရာကတိုင္းတိုင္း အကြာအေ၀းေတြက တူညီေနသည္ေလ။ သည္ေတာ့ ေလွ်ာက္မိေသာ လမ္းကို ဆက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ တေမွ်ာ္တေခၚ။ ဘယ္ေတာ့မွဆံုးမွာလဲဟင္။ အနႏၱအထိ မရပ္မနားလား ..။ အနားမသတ္ႏိုင္ေသာ ပံုသ႑ာန္တခုရဲ႕ ဟိုးေ၀းေ၀းမွာ ဘာမွမျမင္ရဘူး။ ဟို.. ရထားလမ္းေတြလို..။ ေမာလိုက္တာ။

သူ ခုတင္ေပၚကို ပစ္လွဲလိုက္သည္။ သြားစမ္းပါ။ အားလံုး လဲေသလိုက္။ သူငယ္ခ်င္းကို က်ိန္ဆဲ။ သူ႕အလုပ္က မန္ေနဂ်ာကို က်ိန္ဆဲ။ သူ႕ေဘးက တယ္လီဖုန္းကို က်ိန္ဆဲ။ ငါ့ကိုယ္ငါ ပိုင္တယ္။ ငါလုပ္ေနတာေတြဟာ ငါလုပ္ခ်င္လို႕လုပ္ေနတာပဲ။ ေဟာ..။ သူ႕ပါးစပ္က ထြက္က်လာေသာ စကားလံုးေတြကို သူ႕ဘာသာ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ အလန္႕တၾကား ျပန္ထထိုင္မိသည္။

----

အခုေတာ့ သူအိပ္မက္ မက္ ေနေလသည္။ အိပ္မက္မက္သည္ဟု ထင္သည္။ မီးလင္းေနသည့္ စင္ျမင့္တခုက အဆင္သင့္။ သြား.. စင္ေပၚကို တက္ေတာ့။ တေယာက္ေယာက္က တြန္းပို႕ျပန္ၿပီ။ လူေတြအမ်ားႀကီးက မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူ႕ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနျပန္ၿပီ။ ေမေမ.. မသြားခ်င္ဘူး..။ မင္း သတၱိမရွိဘူးလား။ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ ကိုယ္တိုင္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ဘယ္မလဲ…။ မင္းကိုယ္မင္း ပိုင္တယ္..။ မင္းကံၾကမၼာကို မင္းပိုင္တယ္။ မင္းရဲ႕ အစကို မပိုင္ခဲ့ေတာင္မွ.. မင္းရဲ႕အဆံုးကို မင္းပိုင္တယ္..။

သိပ္ကို လိုအပ္ခံခ်င္တဲ့ေကာင္…။ ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးမွာ သူ႕ကို အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနတာ တေနရာေတာ့ ရွိရမည္ေပါ့။ ေဟာဟိုမွာ.. ၿပိဳင္ေနေသာ မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္း။ အနားႏွစ္ခုက ယိမ္းယိုင္ ေပါင္းဆံုစျပဳၿပီလား။ အဆံုးသတ္ ေဘာင္ခတ္ဖို႕ တတိယအနား ကိုသာ ေစာင့္ေနၿပီ။

မီးေရာင္၀င္း၀င္း ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေျပးလာေနေသာ သ႑ာန္တခု။ သြားလုိက္ေတာ့.. သြားလိုက္ေတာ့..။ ႀကိတ္ျဖတ္ေတာ့မည့္ အရာႏွင့္ လံုေလာက္ေသာ အကြာအေ၀း။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး တခုလံုး ၀ုန္းခနဲ။ ျပင္းထန္ေသာ တခဲနက္အရွိန္။ ၿပိဳင္ေနေသာ သံေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွာ ဘီးလံုးမ်ား။ အသားကို ႀကိတ္ပြတ္ေသာ အေတြ႕။ တကိုယ္လံုး ေနရာအႏွံ႔မွ ဖ်ိဳးဖ်ဥ္း စူးရွ ေ၀ဒနာ…။ မ်က္လံုးထဲမွာ အနီ.. အျပာ… အနက္..။ ေအာ္ၾကည့္သည္။ ရုန္းထြက္ၾကည့္သည္။ ေလးလံလွခ်ည့္..။ တစကၠန္႕ တစကၠန္႕တိုင္းဟာ အခုေတာ့လည္း ..။ ဒါဟာ တကယ္ပဲလား။

အိပ္မက္လား တကယ္လား သိခ်င္လွ်င္ အသားကို ဆြဲဆိတ္ၾကည့္ရသတဲ့။ အဆံုးစြန္ ေ၀ဒနာ ခံစားထံုက်င္ေနသူရဲ႕ အသားေလးတမွ်င္ကို ဆြဲဆိတ္ၾကည့္ရုံႏွင့္ ဘာမ်ားထပ္မံ ခံစားသိႏိုင္မွာလဲ။ ထားေတာ့။ မႏိုးမခ်င္းေတာ့ ဒါဟာ အိပ္မက္ပဲျဖစ္သည္။


ပန္ဒိုရာ