တေစၦ

အိ္ပ္လို႔မရ

ညႀကီးမင္းႀကီး၊ ထၿပီးထိုင္ေန

ေမြ႔ရာေတြလဲ၊ ေၾကမြတြန္႔လိပ္

သိပ္စိတ္ညစ္တယ္၊ သတိျပယ္လြင့္

ခိုတြယ္စရာ အတည္မက်။

အျပင္ဘက္မွာ၊

သစ္ရြက္ေတြၾကား၊ ၾကယ္ေလး, ငါးပြင့္

စကားပင္အို၊ ကန္ေရစိုစြတ္

ဟိုမွာလႈပ္လႈပ္၊ ငုတ္တုတ္လက္ကမ္း

စမ္းေလွ်ာက္သြားေန၊ ျမက္ခ်ံဳေတြထဲ

တေစၦငါကိုယ္တိုင္ပါပဲ။

ကုတင္ေျခရင္း

ေျပးနင္းရွပ္ရွပ္၊ မတ္တပ္ထလိုက္

ခန္းဝကိုလာ၊ ဝယႏာၱမွာ 

သည္မွာတစ္ေယာက္၊ တေစၦေခ်ာက္လွန္႔

ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ၾကည့္၊ မ်က္ႏွာလွည့္စမ္း

တည့္တည့္လွမ္းျမင္၊ ေအာ္ငိုခ်င္မိ

တဆင္ထဲဘဲ သူႏွင့္ငါ။

ျမစ္နက္ထဲမွာ 

ငါ--ေရနစ္ျမဳပ္၊ ခ်မ္းၿပီးကုပ္ေန

ကကၠိဳကိုင္းၾကား၊ ငါနားေနလိုက္

ဘုရားေရွ႕ေမွာက္၊ ဒူးေထာက္ေရာက္ျပန္။

ေမာပန္းလ်ႏွင့္

တေယာက္ေသာငါ၊ ငါမ်ားစြာမွ

ထလာလြင့္ပါး၊ ေမာင့္အနားကို

စကားေထြရာ၊ ငိုသံပါႏွင့္

ဘာမွမၾကား၊ ေမာင့္အပါးမွာ

"ထသြားစို႔ဆို၊ ေမ့ကိုအိပ္မက္

မမက္ဘူးလား " တေစၦျဖားေယာင္း

မႈန္မႊားစိတ္ဝယ္၊ အရိပ္ထင္။          ။

~ ၾကည္ေအး ~

Source;
http://www.facebook.com/photo.php?fbid=373293184422&set=a.373293064422.155250.371037724422&type=1&relevant_count=1