Yangon Trip Diary 2012 ( 2 Nov ~ 13 Nov)

ဒီကုမၸဏီမွာက ခြင့္ယူရင္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွ "clearing leaves"ဆိုၿပီး ခြင့္ရက္ရွည္ ယူလို႔ရပါတယ္။ မႏွစ္တုန္းကဆို ဒီဇင္ဘာလ ကုန္ခါနီးမွ ခြင္႔ရပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာဆို အလုပ္သိပ္မရွိတာကတစ္ေၾကာင္း၊ အားလံုးလိုလိုက clear လုပ္တာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီဇင္ဘာလမွပဲ ခြင့္ရက္ရွည္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ေတာ့ ညီမရဲ့ မဂၤလာေဆာင္ရွိတာေၾကာင့္ family event အေနနဲ႔  ဇူလိုင္လမွာတစ္ၾကိမ္၊ ႏိုဝင္ဘာလဆန္းမွာတစ္ၾကိမ္ ခြင့္ရက္ရွည္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုဝင္ဘာလ (၂)ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္ကိုျပန္ၿပီး (၁၃)ရက္ေန႔မွာ စလံုးကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ 

ရန္ကုန္မျပန္ခင္
မဂၤလာေဆာင္ရွိတာမို႔ ရန္ကုန္မွာ သံုးစရာေတြရွိတာေၾကာင့္... စက္တင္ဘာလထဲမွာေရာ၊ ေအာက္တိုဘာလဆန္းမွာပါ... ဒီမွာသံုးဖို႔ နည္းနည္းပဲခ်န္ၿပီး၊ ရန္ကုန္ကို ပိုက္ဆံ အကုန္..လႊဲလိုက္ပါတယ္။လႊဲၿပီးမွ ေငြသံုးစရာေတြက ေပၚလာပါတယ္။ တယ္လီဖုန္းေဘ(လ္)ကလည္း ဒီလက်မွ outgoing call ကို အလြန္အကၽြံ ပိုေျပာမိပါတယ္။ ေဘ(လ္)ျမင္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ရင္ခံသြားပါတယ္။ ( စကားခ်ပ္။   ။ ဒါဟာ စလံုးမွာေနခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြတေလွ်ာက္လံုးမွာ ပထမဆံုးပါ။ ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက student plan နဲ႔ မိနစ္(၁၀၀)ဖိုးဝယ္ၿပီး မိနစ္(၂၀၀)ဖိုးသံုးရတုန္းကေတာင္ မိနစ္ကိုေက်ာ္မသံုးဖူးပါဘူး။ မိနစ္ေက်ာ္မဲ့ေက်ာ္ေတာ့လည္း အလြန္အကၽြံ)။ ဒီၾကားထဲ သူငယ္ခ်င္းအရင္းတစ္ေယာက္ကလည္း ေငြလိုေနေတာ့ ကူလိုက္ရပါေသးတယ္။ ေအာက္တိုဘာလ (၂၈)ရက္ေန႔မွာ အိမ္ေျပာင္းဖို႔ရွိေပမဲ့ လခက(၂၆)၊  (၂၇)ရက္ေန႔ဆို ပံုမွန္ဝင္တတ္ေတာ့ စိတ္..သိပ္မပူမိပါဘူး။ အဲ... ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ Operation Managerမက audit ေတြနဲ႔ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတဲ့အျပင္ ..မေလးရွားသြားရလို႔ လခက ဝင္ေနၾကအခ်ိန္မွာ မဝင္ပါဘူး။
(၂၈)ရက္ေန႔မွာက အိမ္လခတစ္လစာနဲ႔ က်န္ေနတဲ့ စေပၚတစ္ဝက္၊ ၿပီးေတာ့ (၄)ရက္ေစာဝင္လို႔ ရက္နဲ႔တြက္ၿပီးေပးရမဲ့ အခန္းငွားခ၊ အိမ္ေျပာင္းေပးတဲ့ mover အစ္ကိုႀကီးကို ေပးရမဲ့ အဖိုးအခ.. အားလံုးေပါင္းတြက္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးရပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီက ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္း၊ ၿပီးေတာ့ wallet ထဲကေငြသားအပါအဝင္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ပိုက္ဆံအားလံုးကိုစုလိုက္ေတာ့ ေပးရမဲ့ပိုက္ဆံပမာဏထက္ (၇၀)လိုေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ (၂၉)ရက္ေန႔မွာ လခ ပံုမွန္ဝင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ( သူ႔မွာ ပိုက္ဆံ သိပ္..မက်န္ေတာ့မွန္း သိေပမဲ့) ပိုက္ဆံ ေခ်းခိုင္းရပါေတာ့တယ္။ လခက (၃၀)ရက္ေန႔မွဝင္ၿပီး (၃၁)ရက္ေန႔မွ သံုးလို႔ရပါတယ္။ ျပန္မွာက ႏိုဝင္ဘာလ(၂)ရက္ေန႔ မနက္အေစာပိုင္းမို႔ ေတာ္ေတာ္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ credit card ကလည္း ကိုယ့္အတြက္ေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အတြက္ပါ IPP plan နဲ႔ ဝယ္ထားၿပီး သူမ်ားမွာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို credit card နဲ႔ဝယ္ထားေပးတာမို႔ ပိုက္ဆံသိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ bill ေဆာင္ရေအာင္ကလည္း လခဝင္ၿပီးမွ ေဆာင္လို႔ရမွာဆိုေတာ့။ လက္ေဆာင္တစ္ခ်ိဳ ႔ ႀကိဳဝယ္ထားလို႕သာေတာ္ပါေတာ့တယ္။ က်န္ေနတဲ့သူေတြအတြက္က္ိုေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းကို မနက္ အေစာႀကီးေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ေလဆိပ္ကဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္ရပါေတာ့တယ္။

အီေဖကိုယ္ႏွင့္  စလံုးေလဆိပ္လံုျခံဳေရး
ခရီးသြားရင္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး သြားရတာကိုႀကိဳက္ေပမဲ့ လက္ေဆာင္ထုတ္ေတြပါတာေၾကာင့္ hand carry တစ္အိတ္ ယူလာပါတယ္။ ဝယ္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္အိတ္ကို ခ်ံဳ ႔ၿပီးေပါင္းထည့္ထားေပမဲ့ hand carry အိတ္အျပင္၊ အိတ္က ေနာက္တစ္အိတ္သတ္သတ္ ထပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ Boarding queue ကေတာ္ေတာ္ ရွည္ပါတယ္။ နာရီဝက္ေက်ာ္ေလာက္မ်ား ေစာင့္ရသလားေတာင္ မသိပါဘူး။ အေရးထဲ လူျဖဴအဖြားႀကီးတစ္ေယာက္က ၾကားလာျဖတ္ပါေသးတယ္။ ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္ " ၾကားျဖတ္ရလို႔ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူတန္းႀကီးက အရမ္း ရွည္လို႔ပါ" ဆိုၿပီး။ ကိုယ့္အေရွ ႔က လူလတ္ပိုင္း ကိုလူျဖဴလူရြယ္ကလည္း "ဒါ လူတိုင္းလုပ္ရတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္း၊ အေနာက္မွာ စီေနတဲ့သူေတြအမ်ားႀကီး..ဘာညာဆိုၿပီး" ကြန္ပလိန္းတက္ပါတယ္။ အဖြားႀကီးက မ်က္ႏွာနည္းနည္းပ်က္သြားေပမဲ့ ေနရာကေတာ့ မေရြ ႔ပါဘူး။ ( ေၾသာ္... ႏိုင္ငံႀကီးသူ၊ ႏိုင္ငံႀကီးသူ)။
ေလယာဥ္ခ်ိန္က ၇း၅၅၊ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ၇း၃၀ေနပါၿပီ။ ပစၥည္းေတြကို scanဖတ္ေတာ့ အရည္ပါတယ္လို႔ေျပာၿပီး ထုတ္ခိုင္းပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း လံုးဝ မထည့္ထားသူမို႔ ... မပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ရွာလို႔ ေျပာၿပီးျငင္းပါတယ္။ ( ဒီေနရာမွာ စလံုးက လံုျခံဳေရးအရာရွိနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကအရာရွိ ကြာပါတယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုကိုင္ရမွာ အေသေၾကာက္ပါတယ္။ အထက္စီးက မေျပာပါဘူး။) သူနဲ႔ကိုယ္ရွာရင္းနဲ႔မွ သူငယ္ခ်င္းထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ဘုန္းႀကီးကိုလႈဖို႔ထည့္ထားတဲ့အထုတ္ထဲက ယိုလိုလိုဟာကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ထားခဲ့ရပါတယ္။ ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ လခသိပ္မေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သဒၶါေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးကို ေစ်းႀကီးတာေတြ ဝယ္လႈလိုက္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းကိုျပန္ေျပာေတာ့ အဲ့ဒါ ငွက္သိုက္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒါပါတယ္လို႔ က်မကို သူေျပာလိုက္တယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ ထားပါေတာ့။ သူလာပို႔တဲ့အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ေနၿပီး ကိုယ္ကလည္း တျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္ေျပာင္းတာ သြားကူၿပီးအျပန္ဆိုေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ငိုက္ေနပါၿပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလဆိပ္မွာအစစ္ခံရတာဟာ က်မဘဝမွာ ဒါ... ပထမဦးဆံုးပါပဲ။ ကိုယ္တုိင္မထည့္ထားတဲ့ပစၥည္းကို အရွာခံရျခင္း အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ကေတာ့ ပစၥည္းေတြ ပြက်ဲကုန္တာပါပဲ။ ပစၥည္းေတြ ျပန္ထည့္ၿပီးထြက္အလာမွာ က်မ အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ (က်မသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႀကိဳက္ၾကတဲ့) အၿမဲဝတ္ေနက် ကုတ္အက်ီ ၤအမဲေလး က်က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ေလယာဥ္ထြက္မွ သတိထားမိပါတယ္။ ႏွေျမာလိုက္တာ။ :(

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ အေတြ႔အႀကံဳ
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ queue စီၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ Form ေနာက္တစ္ခုလိုေနတာ သိရလို႔ ေဖာင္ျပန္သြားယူၿပီးျဖည္႔ queue ျပန္စီ။ ဒါနဲ႔ပဲ မၾကာသင့္ဘဲ ၾကာသြားပါတယ္။ Immigrationဝင္ေတာ့ လူေတြ နည္းနည္း ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးအရာရွိက သိပ္..စကားမမ်ားေတာ့ပါဘူး။ အေဖနာမည္ေမးၿပီး မျပန္ခင္ D-Form လုပ္ဖို႔ပဲ ေျပာပါတယ္။
(အရင္အေခါက္တုန္းကေတာ့ Passport ထဲ (တမင္တကာ) ပိုက္ဆံ(၁၀)မညွပ္ဘဲေပးလိုက္လို႔ ... ဒီႏိုင္ငံကို ဘာလို႔ သြားတာလဲ၊ ဟိုႏိုင္ငံကိုဘာလို႔သြားတာလဲ၊ ဘာ pass နဲ႔ေနတာလဲ။ အလုပ္လုပ္တဲ့ cardေလးျပပါ၊ အလုပ္ ဘယ္တုန္းကစလုပ္တာလဲ.. ေမးတာ စံုေနတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး.. စိတ္မရွည္ေတာ့လို႔ .. အလုပ္ ကိစၥနဲ႔သြားတာ၊ business visa လို႔ စာရြက္ေပၚမွာ ေရးထားတာေတြ႔တယ္မဟုတ္လား။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားတာေပါ့။  ဘာျပႆနာရွိေနလို႔လဲဆိုၿပီး မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းနဲ႔ ေမးလိုက္ေတာ့မွ... အနားကို In-charge တစ္ေယာက္ ေကာင္တာနား ေရာက္လာပါတယ္။ အဲ့ေတာ့မွ.. အဲ့ဒီ ေကာင္တာကလူလည္း ဘာမွ ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ေပးဝင္လိုက္ပါတယ္။     
ေနာက္တစ္ခုသတိထားမိတာက Immigration ဝင္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဘက္က queueက အရွည္ႀကီးပါပဲ။ျမန္မာေတြဘက္မွာ လူသိပ္မရွိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ျပန္တိုင္း လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးအရာရွိကို ေဒၚလာတစ္ဆယ္နဲ႔ ေခ်ာကလက္တစ္ေတာင့္ ဘယ္တုန္းကမွ မေပးခဲ့ဖူးတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္မိပါတယ္။ 

Immigrationကိုေက်ာ္ေတာ့ အိတ္သြားေရြးရပါတယ္။ ကိုယ္သယ္လာတဲ့ hand  carry အိတ္ကို ညီမအမ်ိဳးသားရဲ့အစ္ကိုက သူ႔လွည္းေပၚ တင္ထားေပးပါတယ္။ ( သူက စလံုးကို transit ပါ။) ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က laggage collection လုပ္တဲ့ေနရာနားသြားၿပီး ကိုယ့္အိတ္ကို သြားေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ အေစာႀကီး check in ဝင္မိလို႔လား မသိပါဘူး။ အိတ္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ထြက္မလာပါဘူး။ ထြက္လာေတာ့ အိတ္ယူတဲ့ပံုက ရီရပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္က ပဲမ်ားၿပီး ျပန္လာတာဆိုေတာ့ စကပ္အတိုအက်ပ္နဲ႔၊ ေဒါက္ဖိနပ္အခ်ြန္၊ အျမင့္နဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေဘးတိုက္အတိုင္းလာေနတဲ့ ကိုယ့္အိတ္ကိုဆြဲမယူၿပီး ( ေလးလို႔)ေအာက္ကို ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေဘးတိုက္ကို အေပၚျပန္ေထာင္၊ ဆြဲတဲ့လက္ကိုင္ကိုထုတ္ၿပီး .. ကိုယ့္ကို ေနာက္ကေန မ်က္လံုးျပဴးနဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႕အစ္ကိုကို "I am done, let's go"ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေလဆိပ္ေရာက္ေနတဲ့ ႀကီးေတာ္အလတ္ကေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ေနတာေတြကို ေနာက္ကေနျမင္ၿပီး အသည္းယားေနပါတယ္။ ကိုယ္မွန္းလည္း သူ..မသိပါဘူး။ ဒီေကာင္မေလး စကပ္တုိေလးနဲ႔ဆိုၿပီး စိတ္ထဲေတြးေနတုန္း ကိုယ္က သူ႕ျမင္ၿပီး လက္ျပလိုက္ေတာ့ ..အမေလးဟဲ့ ငါ့တူမ.. အတင္းမေျပာမိတာကံေကာင္းဆိုၿပီး ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ :P

ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာ လက္ရွိရန္ကုန္
ျမန္မာျပည္မွာ အရင္က ပိုက္ဆံရွိမွ ကားစီးႏိုင္၊ ဟန္းဖုန္းကိုင္ႏိုင္ေပမဲ့ အခုေတာ့ အဲ့လို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
(၁) ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႔ေတြ႔ရတာေတာ့ ကားေတြ အရမ္း မ်ားလာတယ္ဆိုတာပါပဲ။ လမ္းေတြ တအားက်ပ္ၿပီး အျပင္ထြက္ရင္ လမ္းေပၚမွာတင္ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။ ကားေမာင္းၾကတာလည္း စည္းပ်က္၊ကမ္းပ်က္ႀကီးပါပဲ။ ကားအေရအတြက္တိုးလာတာ၊ ေစ်းက်လာတာ တကယ္ပဲ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းေတြ တိုးခ်ဲ ႔ဖို႔ေတာ့ လိုေနပါၿပီ။ လွည္းတမ္းဂံုးေက်ာ္တံတားႀကီးကေတာ့ ကိုယ္စလံုးျပန္လာတဲ့ ႏိုဝင္ဘာလ (၁၃)ရက္ေန႔အထိ မၿပီးေသးပါဘူး။ အိုဘားမားလာတဲ့ေန႔က မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွာ ေတြ႔လိုက္ရတာကေတာ့ လွည္းတန္းဂံုးေက်ာ္တံတားႀကီး ၿပီးသြားပါၿပီ။ လမ္းႀကီးမွ အက်ယ္ႀကီးပါပဲ။ 
(၂) ေနာက္တစ္ခုက ဖုန္း service ပါ။ ရန္ကုန္ကို ေလယာဥ္ဆိုက္ဆိုက္ခ်င္း "Welcome to Myanmar, Roaming service... blah blah"ဆိုၿပီး sms ဝင္လာပါတယ္။ ေစ်းႀကီးေနေသးေပမဲ့ International Roaming service ရၿပီမို႔ ဝမ္းသာပါတယ္။ ေနာင္ဆို dataနဲ႔ sms roaming ပါ ရမယ္ထင္ပါရဲ့။
ေနာက္ၿပီး လိုင္းေတြ ပို..ေကာင္းလာပါတယ္။ အရင္တုန္းက အိမ္ေရွ႔ ဝရန္တာရဲ့ ေနရာႏွစ္ခုမွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီးေျပာမွ၊ ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ ထိုင္ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ တခါတေလ လိုင္းမိပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ လိုင္းမမိပါဘူး။ အခုဆိုရင္ handset အေဟာင္း၊ အစုတ္သံုးတာေတာင္ အိမ္အတြင္းထဲကေနလည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဖုန္းကို အခန္းထဲထည့္ထားလည္း ဖုန္းျမည္ပါတယ္။ လိုင္းမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး Internet ေပၚမွာ ကာတြန္းပံုေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား ခုထိ ရွယ္ၾကတုန္းလဲဆိုတာ စဥ္းစားမရႏိုင္ပါဘူး။ အရင္ကဆို ရန္ကုန္ကို ဖုန္းေခၚရတာ အရမ္း ခက္ပါတယ္။ ခုမ်ားဆို ဖုန္းေခၚရတာ လြယ္သြားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ handsetမေကာင္းတာ ေၾကာင့္လည္း ဖုန္းျပဳတ္က်တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဖုန္းေခၚမရတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စလံုးလိုေနရာမွာေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ဖုန္းေခၚမရဘူးဆိုတာ ျဖစ္တတ္ေသးတာပဲ မဟုတ္လား? ဒါေပမဲ့ .. ျမန္မာျပည္ဟာ Standardization ေတာ့ လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။ GSM ေရာ၊ CDMA ေရာ၊ WCDMA၊ Satellite ေရာ၊ Cellularေရာ .. နည္းစံုေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့ လိုင္းေတြ ရႈပ္ကုန္ပါတယ္။ ၿမိဳ႔ျပဧရိယာမွာ GSM ကို ဒီ frequency နဲ႔သံုးမယ္၊ ကမ္းရိုးတန္းဧရိယာဆို WCDMA သံုးမယ္အားလံုးကို uniform လုပ္တာ ပိုအဆင္ေျပမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေျပာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ခုေတာင္ cellular phone ေတြသိမ္းၿပီး တျခားဖုန္းအသစ္ ျပန္ထုတ္ေပးတယ္ဆိုလားပဲ။    
ဖုန္းေစ်းေတြ က်လာတာကိုလည္း ဝမ္းသာပါတယ္။ က်ပ္ (၅၀၀၀)တန္ SIM ကဒ္ဆိုၿပီး မျဖစ္ႏိုင္လြန္းတဲ့ကိစၥမ်ိဳးကို ေတာင္းဆိုမေနခ်င္တဲ့သူဆိုေတာ့ ဖုန္းေတြ ေပါမ်ားလာၿပီး ေစ်း..က်လာတာကိုပဲ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ ပြဲစားလည္း မလိုေတာ့သလို အပိုေငြေဆာင္းေပးရတယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့တာကလည္း အေပါင္းလကၡဏာပါပဲ။ ခုပဲေခတ္ေျပာင္း၊ ခုပဲ (၅၀၀၀)တန္ဖုန္းခ်ေပးဆိုတာကေတာ့ ျပည္သူေတြ နည္းနည္း demanding ျဖစ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဟန္လည္းမရွိ၊ အဆံလည္းမရွိေတာ့တဲ့ႏိုင္ငံပါ။ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္၊ ဘယ္ဝွာ့ေၾကာင့္လို႔ ေျပာေနရမဲ့အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အစိုးရနဲ႔လူတစ္ခ်ိဳ ႔ကို အျပစ္မတင္မီ၊ ကိုယ္တုိင္ကေရာ ႏိုင္ငံသားေကာင္း ဟုတ္ရဲ့လား ျပန္ေမးသင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုေရာ ဘာျပန္ေပးၿပီးၿပီလဲဆိုတာ ေတြးသင့္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္က အျပင္ကလူျဖစ္ၿပီး ဒါမ်ိဳးေျပာရတာလည္း သဘာဝမက်ဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။  အထဲမွာရွိတဲ့သူလည္း မကူႏိုင္၊ အျပင္မွာရွိတဲ့သူေတြလည္း မျပန္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျပင္ႏိုင္တဲ့သူေတြ၊ ျပင္ခ်င္တဲ့သူေတြ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္ႏိုင္တာေလးေတြ ဝိုင္းလုပ္ေပးရင္း ေကာင္းေသာေျပာင္းလဲျခင္းေတြကို ႀကိဳဆိုသင့္ပါတယ္။ တအားႀကီးလည္း စြတ္..မေတာင္းဆိုသင့္ပါဘူး။ စိတ္မတည့္တာနဲ႔ စီတန္း ဆႏၵျပတာမ်ိဳးကိုလည္း မႀကိဳက္ပါဘူး။  ( ဒါမ်ိဳးစကား FB ေပၚမွာ သြားမေျပာရဲပါဘူး။ သိတယ္မလား? ခုေခတ္က FB ေပၚမွာ လူေတြ အဆဲခံရတဲ့ေခတ္ေလ၊ ဘေဘာ့ဂါအစ္မတစ္ေယာက္ေျပာသလိုေပါ့... ဘာမွ မလုပ္လည္း အဆဲခံရတယ္၊ တစ္ခုခုထလုပ္လည္း အဆဲခံရတယ္။ အေကာင္းေျပာလည္း အဆဲခံရတယ္၊ မေကာင္းေျပာလည္း အဆဲခံရတယ္.. )

က်မညီမရဲ့ မဂၤလာေဆာင္
ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ စေနေန႔က မိဘမဲ့စာသင္ေက်ာင္းမွာ မဂၤလာဦးအလႈအေနနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ မယ္သီလရွင္ေတြက္ို ဆြမ္းကပ္၊ ကေလးေတြကို ထမင္းေကၽြး၊ ေက်ာင္းစိမ္း၊ စာအုပ္၊ ခဲတံ စသျဖင့္ လိုတာေတြကုိလႈ... ကိုယ့္အလႈမဟုတ္ေပမဲ့..  ျမင္ရတာ အရမ္း ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ သဒၶါ အရမ္းေပါက္တာနဲ႔ တစ္မ်ိဳးလံုးဆီက အလႈလိုက္ခံ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း အလႈေငြထည့္ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံလႈလိုက္ပါတယ္။ က်မညီမရဲ့ မဂၤလာဦးအလႈၿပီးေတာ့ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအတြက္ လိုတာေတြလိုက္ဝယ္၊ ျပင္ဆင္စရာရိွတာေတြျပင္ဆင္ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနတာပါပဲ။ ဧည့္ခံပြဲေန႔က်ေတာ့လည္း ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနတာပါပဲ။ "မဂၤလာေဆာင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္ပါလားေနာ္"လို႔ ေမေမနဲ႔ ႀကီးႀကီးကို ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔က သေဘာေတြက်ၿပီး ရီပါတယ္။ ဒါဆို "ညည္းက မယူေတာ့ဘူးလား" တဲ့.. မယူဘူးမေျပာပါဘူး။ ယူကို ယူမယ္လည္းမေျပာပါဘူး။ မဂၤလာေဆာင္ရတာ စိတ္ေမာ.. လူေမာျဖစ္ရတယ္။ မလြယ္ဘူးလို႔ ေျပာတာပါ။ :P

Family Gathering
မိသားစုမဂၤလာေဆာင္လည္းျဖစ္... ဟိုး အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳစီစဥ္ထားတာေၾကာင့္.. အားလံုး အိမ္ျပန္လာၾကတာမို႔ family gathering လို႔ေျပာရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။
- အလုပ္မ်ားတဲ့ၾကားက အိမ္ကခ်က္ေပးတဲ့ ဟင္းေကာင္းေကာင္းေလးေတြစားရင္စား၊
- အမ်ိဳးေတြအိမ္ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ခ်က္ၿပီးတဲ့ ျမန္မာဟင္းအထူးအဆန္းေတြစားရင္စား
- အျပင္ထြက္ၿပီး YKKO တို႔၊ မင္းလမ္းမုန္႔တီတို႔ သြားစားတဲ့အခါစား
- မိသားစု ဓါတ္ပံုေတြရိုက္၊ လူႀကီးေတြကိုကန္ေတာ့၊ ေမာင္ႏွမေတြျပန္စံု၊ ျငင္းၾက၊ ေနာက္ၾက၊ စကားနာထိုးၾက .. ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။ ေနခဲ့ရတဲ့(၁၀)ရက္တာကာလဟာ ေတာ္ေတာ္ ျမန္လြန္းပါတယ္။

ပဲခူးခရီးတို
မဂၤလာဧည့္ခံပြဲၿပီးေနာက္တစ္ရက္ကေတာ့ အိမ္မွာ မနက္ပိုင္းနား.. ညေနဘက္ မိသားစုစားဝိုင္းေလး တစ္ခု အျပင္မွာလုပ္။ ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့ ပဲခူးကို ေန႔ခ်င္းျပန္ခရီးထြက္ပါတယ္။ တေနကုန္ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။
စသြားတုန္းက ရန္ကုန္အလြန္မွာရွွိတဲ့ စိုေျပစားေသာက္ဆိုင္ကို သြားတာပါ။ ေနာက္ေန႔မနက္အေစာ ေလဆိပ္ဆင္းရမွာမို႔ ခရီးမသြားခ်င္ေပမဲ့ ညီမႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္လုပ္သူတို႔က တက္ၾကြေနတာမို႔ ညီမရဲ့သူငယ္ခ်င္းကလည္း စိုေျပကို ညႊန္းထားတာမို႔ သြားဖို႔ သေဘာတူလိုက္တာပါ။ က်မညီမက သူ႔ wedding dinner ကိုမလာတာ မေက်နပ္ေနသူမို႔ ခရီးတိုသြားဖို႔ သေဘာတူလိုက္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေန႔မနက္.. တကယ္လည္း ၿမိဳ႔ျပင္ထြက္ေရာ.. စိုေျပကေန ပဲခူးျဖစ္သြားပါတယ္။ ပဲခူးအျပန္မွ စိုေျပဝင္မယ္ဆိုၿပီး အစီအစဥ္ေျပာင္းသြားပါတယ္။ 
ပဲခူးမဝင္ခင္ ထမင္းဝင္စားပါတယ္။ ဆိုင္နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိပါဘူး။ ဆိုင္ေလးက ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။ ကားေတြရပ္ေပးေနက်ဆိုင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဝစား (၂၅၀၀)လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သတင္းတစ္ခုေပးခ်င္ပါတယ္။ စားပြဲထိုးေလးက တစ္ေယာက္..အဝစား (၂၅၀၀)လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုယ္က ထမင္းပြဲေပၚမူတည္ၿပီး ယူတယ္ထင္လို႔ ဟင္းေတြမွာမယ္ဆိုေတာ့ ညီမက တားပါတယ္။ အဝစား (၂၅၀၀)ဆိုေပမဲ့ .. သူက ဟင္းပြဲယူတဲ့အေပၚမွာ ပိုက္ဆံယူတာပါ။ က်န္တာက ထမင္းလိုက္ပြဲအေနနဲ႔ ယူတာပါ။ ဥပမာ။    ။ ကုိယ္ေတြက လူ(၆)ေယာက္ရွိၿပီး ဟင္း(၄)ပြဲ၊ ထမင္း(၆)ပြဲမွာတယ္ဆိုပါစို႔။ သူက (၂၅၀၀ x ၄ = ၁၀၀၀၀+ ထမင္း (၂)ပြဲစာ = ၅၀၀ x ၂ = ၁၀၀၀; ေပါင္း = ၁၁၀၀၀က်ပ္) ယူပါတယ္။ ဟင္းမွာတဲ့သူက ထမင္း ထပ္ေတာင္းရင္ ပိုက္ဆံေပးစရာမလိုပါဘူး။ ပုစြန္ဟင္းကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ တစ္ပြဲ (၄၀၀၀)ပါ။ အဲ့ဒါကိုလည္း ႀကိဳေျပာပါတယ္။ အေကာင္လည္း ႀကီးပါတယ္။ အရသာလည္း ရွိပါတယ္။  ပဲခူးဘက္ေရာက္ရင္ ငါးရ့ံအူဟင္းမွာရတယ္လို႔ ညီမက ေျပာပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းေတာ့ မသိပါဘူး။ စားေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ငါးခ်ဥ္သုတ္လည္း သတ္သတ္ ထပ္မွာဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။ ပဲခူးမွာ.. ငါးဖယ္ခ်ဥ္၊ ပုစြန္ခ်ဥ္ နာမည္ႀကီးပါတယ္။  လက္ဖက္သုတ္၊ ေရေႏြးၾကမ္း၊ ငါးပိရည္၊ တို႔စရာ၊ ခ်ဥ္ေရဟင္းတို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အလကားေပးပါတယ္။ ထန္းလ်က္ကို အခ်ိဳတည္းဖို႔ အလကား ခ်ေပးေပမဲ့ အသီးစားခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္ပြဲကို (၃၀၀)ေပးရပါတယ္။ ( မွတ္ခ်က္။  ။ သိၿပီးသားကို ဆရာလုပ္တယ္ မထင္ေစခ်င္ပါ။ ေစတနာျဖင့္ သတင္းေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။)
ပဲခူးမွာ အစံုေတာ့ မသြားပါဘူး။  ေရႊသာေလ်ာင္းသြား၊ ၿပီးေတာ့ ေျမြဘုရား။ အဲ..ေရႊတိဂံုမွာ ကင္မရာခြန္မေဆာင္ရေတာ့ေပမဲ့ ပဲခူးကဘုရားေတြမွာေတာ့ ေဆာင္ရတုန္းပါ။ ဟန္းဖုန္းဆိုတစ္ေစ်း၊ ကင္မရာအေသးဆိုတစ္ေစ်း၊ အႀကီးဆိုတစ္ေစ်း။ :) ေနာက္.. ကေမာၻဇသာဒီနန္းေတာ္ကို သြားပါတယ္။ ( ေခါင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ပ်က္စီးေနပါၿပီ။ maintenance မရွိတာဆိုးပါတယ္။) ယိုးဒယားက သိမ္းလာတဲ့ မိဖုရားပံုတူရုပ္ထုလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အေနာက္က က်ားလိုက္သလို သြားရတဲ့ခရီးမဟုတ္လို႔ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။

စိုေျပ resort
ပဲခူးကအျပန္ စိုေျပကို ဝင္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံမရဘဲ ေၾကာ္ျငာေပးလိုက္ဦးမယ္။ :P ကားေပၚကဆင္းၿပီး ဆိုင္ကို ျမင္ရကတည္းက ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ပန္းပုရုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားသားအႀကိဳက္ လုပ္ထားတာ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။အစားအေသာက္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေစ်းလည္း သင့္ပါတယ္။ မိႈေၾကာ္ေလးလည္း ျမည္းစမ္းၾကည့္ပါ။ မိႈအပြင့္ကို အေၾကာ္မႈန္႔နဲ႔ ေၾကာ္ထားတာပါ။ ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြအိအိေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းပါတယ္။ တစ္ဆိုင္လံုး ပန္းပုအရုပ္ေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားပါတယ္။ ခံုေတြကိုလည္း ပန္းပုခံုေလးေတြ ထုထားပါတယ္။ 
နာဂစ္ျဖစ္တုန္းက လဲက်သြားတဲ့အပင္ေတြကို ေလလံဆြဲၿပီး ပန္းပုထုပစ္တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ လူေတြကို ၿပိဳင္ပြဲဝင္ခိုင္းၿပီး ဆုရတဲ့အရုပ္ေတြကို ဆိုင္နဲ႔ .. ဝင္းထဲမွာ ျပထားၿပီး က်န္တဲ့အရုပ္ေတြကိုေတာ့ အမိုးပဲပါတဲ့အေဆာင္မွာ စီၿပီး ျပထားပါတယ္။ ဝင္းက ေတာ္ေတာ္က်ယ္ၿပီး တံတားႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ ဘန္ဂလိုမ်ိဴး အိပ္ေဆာင္ (၄)ေဆာင္ရွိၿပီး ညအိပ္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ booking လုပ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ည(၇း၃၀)ေလာက္က်ေတာ့ စိုေျပက ထြက္လာၾကၿပီး ရန္ကုန္ကို ၈နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ကားေပၚကဆင္းတာ ကိုယ္ေတြ ေနာက္ဆံုးမို႔ မဆင္းခင္.. ေသခ်ာစစ္ၿပီး သူမ်ား က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြပါ ေကာက္သိမ္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့... ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက မႏွစ္ကမွ ဝယ္ထားတဲ့ က်မရဲ့ digital camera ေလး က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေပၚေရာက္ၿပီး ညီမအငယ္က ကင္မရာေတာင္းေတာ့မွ က်န္ခဲ့တာ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ... ညီမနဲ႔ အရမ္းခင္တဲ့ agent ကေန ကားငွားၿပီးသြားတာမို႔ ျပန္ရမယ္လို႔ ယူဆခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ညီမဆီဖုန္းဆက္ၿပီး အက်ိဳးေၾကာင္းေျပာရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ .. ညမိုးခ်ဳပ္ေနလို႔ မနက္မွ ဖုန္းဆက္ေပးမယ္ေျပာပါတယ္။

Prepare to go back to second home
ခရီးကေနအိမ္ကိုျပန္ေရာက္၊ ညီမဆီဖုန္းဆက္။ ၿပီးေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးသကာလ စလံုး ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ စိတ္ကလည္း ေလးလံၿပီး ငိုခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာပါတယ္။ ေမေမနဲ႔ အေဒၚေတြလည္း မ်က္ႏွာ မေကာင္းၾကေတာ့ပါဘူး။ ပစၥည္းအမ်ားႀကီး မပါလာသူမို႔ ကိုယ့္အဝတ္နဲ႔ ပစၥည္းနည္းနည္းကို ထည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အေဒၚေတြကပဲ စားစရာေတြ စီၿပီး ထည့္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ေတာ့ ေမာင္လုပ္တဲ့သူက ေလဆိပ္ကို မနက္ေစာေစာ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ေဖႀကီးကေတာ့ ဘုရားသြားစရာရွိလို႔ မလိုက္ပါဘူး။ ေမေမနဲ႔ ႀကီးၾကီးေလးပဲ လိုက္ပို႔ပါတယ္။ အရင္အေခါက္ေတြကဆို ငိုမဲ့ငိုမဲ့လုပ္တတ္တဲ့ ေမေမကေတာ့ ... မၾကာခင္ စလံုး လိုက္လာမွာမို႔ နည္းနည္း ၿငိမ္ေနတာကလြဲရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။ =)
 
Back to my Second Home
စလံုးေလဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း စံပယ္ဖူး (nick-nameသံုးထားသည္။) က လာႀကိဳပါတယ္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီး ပစၥည္းေတြ ျပန္ထုတ္ေတာ့ ထည့္ေပးလိုက္တာ ဟင္းေတြ၊ စားစရာေတြ... အမ်ားႀကီးပါ။ ကိုယ့္အႀကိဳက္ေတြႀကီးပါပဲ။ ဝမ္းနည္း၊ ဝမ္းသာျဖစ္ရပါတယ္။ မိသားစုကေပးတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ေမတၱာ၊ ေစတနာဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ့အိမ္မွာပဲ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့.. ဘဝရဲ့လိုအပ္ခ်က္၊ မိသားစုရဲ့လိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အိမ္နဲ႔ ခြဲေနရဦးမွာပါ။ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ကို ေသခ်ာေပါက္ အၿပီး ျပန္ရဦးမွာပါ။

People's Decency
စလံုးျပန္ေရာက္ၿပီး အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ .. ကင္မရာက ျပန္မရဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့သူက သူကားကို ျပန္မအပ္ခင္.. ေသခ်ာစစ္တယ္၊ မေတြ႔ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ညီမလုပ္သူက "စိုေျပ"ကိုဆက္ေတာ့ မက်န္ခဲ့ဘူးေျပာပါတယ္။ စိုေျပမွာ မက်န္ခဲ့တာကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ကားေပၚမတက္ခင္ ညီမရဲ့ေယာကၡမျဖစ္သူကို က်မ ရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို ျပၿပီး ထြက္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ ကင္မရာပါလာပါတယ္။ ကားေပၚတက္ေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႔ကင္မရာကို ေပါင္ေပၚတင္လိုက္ပါတယ္။ ကားက စူပါကာစတန္မို႔ အေနာက္ခန္းမွာ ႏွစ္တန္းေပါင္းမွ (၆)ေယာက္ပဲ ထိုင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူကမ်ားလို႔ အေနာက္ခန္းမွာ (၈)ေယာက္ထိုင္ပါတယ္။ တိုးေဝွ႔ထိုင္ရင္း ဟိုေရႊႊ ႔ဒီေရႊ ႔မွာ ေအာက္... ျပဳတ္က်သြားပံုရပါတယ္။ ကင္မရာအိတ္က အမဲေရာင္ျဖစ္တဲ့အျပင္ compact type မို႔ မဲမဲေသးေသးေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ ရွာမေတြ႔တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ရွာေပးဖို႔ ေျပာေတာ့ ဖုန္းမကိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မစြပ္စြဲခ်င္ေပမဲ့ စိတ္ထဲ မေက်နပ္ပါဘူး။
ကင္မရာကို မႏွစ္က စက္တင္ဘာလမွာလုပ္တဲ့ IT show မွာမွ ဝယ္ထားတာပါ။ ဝယ္ထားတာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ review ေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္ၿပီးမွ အေရာင္ေရာ၊ အရြယ္အစားေရာ၊ specificationေရာခ်ိန္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးဝယ္ထားတာပါ။  ခရီးခဏခဏသြားရတာမို႔ compact ျဖစ္လြန္းတာ ဝယ္လိုက္တာ အမွားမ်ား ျဖစ္သြားလား မသိပါဘူး။
တကယ္ဆို ကင္မရာ က်န္တာ ဒီတစ္ေခါက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ထိုင္ဝမ္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ training သြားတက္ရတုန္းက က်မရဲ့ ကင္မရာအေဟာင္းေလး taxi ေပၚမွာ က်န္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ျပန္ရပါတယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္သြားတုန္းကလည္း ဒီကင္မရာအသစ္ dining room ထဲမွာ မနက္စာစားၿပီး ခ်န္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ညေနဘက္ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာမွာ သြားေရြးယူရံုပါပဲ။ ခု.. ဒီတစ္ေခါက္မွ ျပန္မရတာပါ။ ဒီအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာေတာ့ "Decency is different" တဲ့။ ဆက္ေျပာစရာစကား ရွာမေတြ ႔ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဆြံ ့အခဲ့ရပါတယ္။

ေပ်ာက္သြားတဲ့ camera အမ်ိဳးအစား SONY DSC WX-7

ကင္မရာကို မႏွေျမာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွေျမာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထဲက  ဓါတ္ပံုေတြကို ပိုႏွေျမာပါတယ္။ ဒီ ကင္မရာဝယ္ၿပီးကတည္းက ရိုက္ခဲ့တဲ့ပံုေတြ ကြန္ပ်ဴတာထဲ မထည့္ရေသးပါဘူး။ အကုန္လံုး အဲ့ဒီ ကင္မရာအိတ္ထဲက memory card ႏွစ္ကဒ္ထဲမွာပါ။ ရႈခင္းျမင္ရင္ မရိုက္ရမေနႏိုင္သူမို႔ ရႈခင္းပံုေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ကိုယ္ကိုတိုင္ရဲ့ potrait ပံုေတြအမ်ားႀကီးကလည္း အဲ့ထဲမွာပါပဲ။ သြားခဲ့တဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာေတြဟာလည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ပိုဆိုးတာက မိသားစုဓါတ္ပံုေတြပါ။ အားလံုးဟာ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီ ေရာက္ေနၾကၿပီး မိသားစုမွာ မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔သာ ခုလို လူစံုတက္စံု ရွိတာပါ။ အရမ္းကို ႏွေျမာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အားလံုးက ကိုယ့္ေပါ့ဆမႈမို႔ စိတ္ေျဖေနရပါတယ္။
ပစၥည္းသခၤါရ..လူသခၤါရဆိုေသာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္... မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ရာကႏိုးရင္ ကင္မရာကိုုပဲ သတိရေနၿပီး.. ေကာက္ရမဲ့သူကို ေမတၱာလွမ္းပို႔၊ ျပန္ပို႔ႏိုင္မဲ့ connection ကို ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း မနက္..မနက္ေတြကို ႏိုးထေနရပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ျပန္ရမဲ့လမ္း မျမင္ေသးပါဘူး။        ။

 ရန္ကုန္ျပန္မွတ္တမ္း ဒီတြင္ၿပီး၏။

Thank you for reading this post.

witch83
(27/11/2012;6:24PM; GMT+8)