ကမၻာရဲ ့အလယ္ ျမန္မာတုိ ့ရဲ ့ဂုဏ္ယူဖြယ္အလွမ်ား(၁)

ကၽြန္မတို ့ရဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ကမၻာနဲ ့ခ်ီၿပီး ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တဲ့ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ လွပတဲ့ အဖုိးထုိက္ တန္တဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြ ၊ သဘာ၀ အရင္းအၿမစ္ေတြ၊ သဘာဝအလွတရားေတြ အမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ နည္းပညာ နဲ ့ မီဒီယာ ထုိးေဖာက္မွဳ အားနည္းတဲ့ အတြက္ ေရႊၿမန္မာၿပည္ၾကီး ရဲ့ စိတ္ဝင္စား လွပတဲ့ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြ သဘာ၀ဆန္းၿပား မွဳ ေတြက ေ၀၀ါး တိမ္ၿမဳပ္ေန ခဲ့ပါတယ္ ။ အဲဒီ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြ၊ သဘာဝအလွတရားေတြကို ကမာၻကသိဖို ့ ကၽြန္မတို ့ျမန္မာျပည္သူ/ျပည္သားေတြမွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာတို႔၏ အံ့ဖြယ္ ျဖစ္ေသာ ပုဂံေျမသည္ World’s Man-made Travel Wonders မ်ား စာရင္းတြင္ နံပါတ္ (၆) ေနရာ၌ ရွိျပီး ျမန္မာတို႔၏ ဦးစြန္း ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ႀကီးသည္လည္း Seven Forgotten Wonders စာရင္းတြင္ ပါဝင္ေနသည္ကို ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ အခုေျပာမဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ရွားပါးတဲ့ ေရသတဝၱါမ်ဳိးစိတ္ေတြ ရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းသဘာ၀အက်ဆုံးကၽြန္းစုျဖစ္တဲ့ " ၿမိတ္ကၽြန္းစု" အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို New 7 Wonders မွာ vote ေပးဖို ့ တိုက္တြန္းထားတဲ့ " ျမန္မာျပည္ရဲ ့အလွကုိ ျမန္မာျပည္က ေမာင္ႏွမေတြ ညီညီညာညာ မဲေပးလုိက္ၾကစို့" ဆိုတဲ့ forward mail ကအစျပဳၿပီးမွ သိခဲ့ရတာပါ။ စိတ္ဝင္စားလို ့ google မွာ ေလွ်ာက္ရွာၿပီး အားလံုးကို ျပန္ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။

ၿမိတ္ကၽြန္းစု (Mergui Archipelago or Myeik Archipelago)ဟာ ၁၀၀၀စတုရန္းမီတာခန္ ့ အက်ယ္အဝန္းရွိၿပီး ကမာၻ ့သဘာဝပဒါသအရွိွဆံုး ေနရာေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိတ္ကၽြန္းစုဟာ လူသားတို ့ မေႏွာင့္ယွက္ေသးဘဲ မူလအတိုင္း က်န္္ရွိေသးတဲ့ ကမာၻ ့ေနာက္ဆံုး သဘာဝ အရင္းအျမစ္္ကၽြန္းစုတစ္ခု (World’s Last Archipelago)လည္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကၽြန္းစုဟာ ေတာင္တန္းေတြ၊ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ ေတာႀကီး၊ ၿမိဳင္ႀကီးေတြကို ေနာက္ခံထားၿပီး သူ ့ရဲ ့ အနားသတ္ကိုေတာ့ သႏာၱေက်ာက္တန္းေတြနဲ ့ ဖြဲ ့စည္းထားပါတယ္။ ဘူမိေဗဒရွဳေထာင့္ကေန ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ၿမိတ္ကၽြန္းစုဟာ ထံုးေက်ာက္၊ ႏွမ္းေက်ာက္ေတြနဲ ့ ဖြဲ ့စည္း့ထားတယ္လို ့ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အၿမဲစိမ္းေတာေပါက္ေရာက္တဲ့ ေဒသျဖစ္ၿပီး ျမစ္ဝပိုင္းမွာေတာ့ ပင္လယ္လမုပင္ရိုင္းေတြကို ျမင္ေတြ ့ႏုိင္ပါတယ္။ ၿမိတ္ကၽြန္းစုုထဲက ကၽြန္းစုတစ္ခ်ိဳ ့ဟာ ၁၀၀၀မီတာ ေလာက္ထိ မိုးထိုးေအာင္ျမင့္တဲ့ ေက်ာက္စြယ္ေတြနဲ ့ ဖြဲ ့စည္း့ထားၿပီး ဒီေရအက်ဆံုးအခ်ိန္မွ ျမင္ေတြ ့ႏိုင္တဲ့ ပင္လယ္ထံုးအိုင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ၿမိတ္ကၽြန္းစုမွာ ငါးရွဥ္ ့၊ ပင္လယ္ဖ်ံစတဲ့ သတၱဝါေတြ၊ ဂဏန္း၊ ေက်ာက္ပုစြန္၊ ပုစြန္ဆိတ္စတဲ့ အခြံမာသတၱဝါေတြ နဲ ့ ပင္လယ္ခရေတြုအပါအဝင္ တျခားေနရာေတြမွာ မေတြ ့ႏုိင္တဲ့ ေရသတၱဝါ မိ်ဳးစိတ္ေတြကို စံုလင္ေအာင္ ေေတြ ့ႏုိင္တယ္လို ့ သိရပါတယ္။ လင္းပိုင္ေတြ ေရလွူိင္းမဲ ့အတူစီးၿပီး ကမ္းနားဘက္ကို ေရာက္လာတတ္တာကလည္း ေတြ ့ျမင္ႏုိင္္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ က်ား၊ က်ားသစ္၊ ဆင္၊ ႏြားရုိင္း၊ ေတာဝက္အစရွိတဲ့ ေတာရုိင္းတိရိစာၦန္ႀကီးေတြအျပင္ သမင္၊ ၿမီးတိုေမ်ာက္၊ ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္အစရွိတဲ့ သတၱဝါေတြနဲ ့ ဖြတ္အႀကီးစားသတၱဝါေတြဟာ ၿမိတ္ကၽြန္းစုေပၚမွာ သဘာဝအေလ်ာက္ အေျခခ်ေနထိုင္က်က္စား ၾကပါတယ္။ ငွက္ေတြအေနနဲ ့့ကေတာ့ ပင္လယ္လင္းယုန္မ်ား၊ လင္းယုန္နီမ်ား ေလမွာဝဲပ်ံေနတာကို မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ ့ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။

ၿမိတ္ကၽြန္းစုမွာရွိတဲ့ ငါးမန္းမ်ဳိးစံု တို႔သည္ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာစြာျဖင့္ လူကို မကိုက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ကမာၻ႔ ေရငုပ္သမား တို႔၏ အျမင့္ဆံုး အိပ္မက္ျဖစ္ေသာ ငါးမန္းမ်ား ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ ့ဆံု ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ယူျခင္း (Shark Encounter) ကို ၿမိတ္ကၽြန္းစုမွာ ျပဳလုပ္ႏိုင္ၿပီလို ့လည္း သိရပါတယ္။ ယခင္က ယိုးဒယား ႏိုင္ငံမွ Similar ကၽြန္းမ်ားကို ကမာၻ႔ ေရငုပ္ရန္ အေကာင္းဆံုး အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားရာမွ ယခုအခါ ၿမိတ္ကၽြန္းစုသည္ ကမာၻ႔ အေကာင္းဆံုး Diving Site ျဖစ္သြားၿပီျဖစ္ပါတယ္။

ၿမိတ္ကၽြန္းစုမွ ေဒသခံလူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ၾကၿပီး အရမ္းကိုေဖာ္ေရြၾကပါတယ္။ သူတို ့ ဖမ္းမိတဲ့ ငါးေတြကိုလည္း လာလည္ၾကတဲ့ ဧည္သည္ေတြကို လက္ေဆာင္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ယခုအခါ ကမာၻလွည့္ ခရီးသြားမ်ားသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ တဆင့္ ၿမိတ္ကၽြန္းစုသို႔ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ရန္ အတြက္ မ်က္ေစာင္း တခဲခဲ ႏွင့္ စိုင္းျပင္းေနၾကရာ ေဒသခံလူမ်ိဳးေတြထဲက တစ္စုျဖစ္တဲ့ Sea Gypsies ေခၚ ဆလံု တိုင္းရင္းသား တို႔၏ သဘာဝေနအိမ္ ျဖစ္ေသာ ၿမိတ္ကၽြန္းစု၏ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားကို မူရင္းအတိုင္း ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ရန္ အေရးႀကီးၿပီ စသည္ျဖင့္ သိရပါတယ္္။ အမိေျမ၏ သဘာဝ အလွအပအမ်ားအျပားကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အံဖြယ္ ၿမိတ္ကၽြန္းစုဟာ ကၽြန္္မတို ့အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္္မတို ့ရဲ ့့ အံဖြယ္ ၿမိတ္ကၽြန္းစုရဲ ့အလွကို ကမာၻကသိေအာင္လုပ္ဖို ့ ကၽြန္္မတို ့အားလံုးမွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။

ၿမိတ္ကၽြန္းစုေလးေတြကို vote ေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့http://www.new7wonders.com/nature/en/vote_on_nominees/ မွာေပးႏိုင္ပါတယ္။ သင့္ရဲ့ မဲတစ္ခုဟာ ျမန္မာ့အလွကို ကမာၻက သိေစႏိုင္မွာပါ။


က်မ္းကိုး ။ ။


(၁) http://www.2adventure.com/sailexcasia/default.htm


(၂) http://en.wikipedia.org/wiki/Mergui_Archipelago

(၃) ေမာင္ရဲေခါင္ (စီလီကြန္ လြင္ျပင္) ေရးသားေသာ‘‘ ၿမိတ္ကၽြန္းစုေလးေတြကိုVote ေပးၾကမလား’’

(၄) သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ပို ့ေပးတဲ့ Forward mail တစ္ေစာင္
To Continue Reading

မွားယြင္းတဲ့ဆုေတာင္း

ဟာသေလးတစ္ခုပါ။ ရီရတာကတစ္ေၾကာင္း ၊ ဆုေတာင္းမမွားေစခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ screen shot ဆြဲၿပီး ျပန္လည္ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။ ;) တစ္ခ်က္ျပံဳးရင္ တစ္ရက္အသက္ပိုရွည္ႏုိင္တယ္လို ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူတိုင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ဆုေတာင္း ႏုိင္ၾကပါေစ။





To Continue Reading

ယဥ္ေက်းလိမၼာဆံုးမစာ

၁။အနႏ ၱငါးပါး၊ဦးထိပ္ထား၊ ညြတ္တြားပါကြဲ ့ မေမ့နဲ့။

၂။ဆရာမိဘ၊ဆိုဆံုးမ၊ လိုက္နာၾကကြဲ ့မေမ့နဲ့။

၃။မိဦးဖဦး၊ဆရာဦး၊ ခူး၍ေနာ္ကြဲ ့မစားနဲ့။

၄။ကိုယ့္ထက္ၾကီးသူ၊ေၿပာဆိုမူ၊ နင္ငါဟူ၍မေၿပာနဲ့။

၅။သူမ်ားကိုသာ၊ရန္မရွာ၊ မခံခ်င္တာမေၿပာနဲ့။

၆။ယဥ္ေက်းေအာင္သြား၊ ယဥ္ေက်းေအာင္စား၊ စကားေၿပာလဲယဥ္ေစကြဲ ့။

၇။ပရမ္းပတာ၊သူ ့ထက္ငါ၊ လုယက္ကာကြဲ ့ မစားနဲ့။

၈။ထမင္းစားရာ၊အစားစာ၊ မ်ားစြာစကားမေၿပာနဲ ့။

၉။ၿငိမ္သက္သားနား၊သတိထား၊ ေကာင္းေကာင္းစားကြဲ ့ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။

၁၀။စားၿပီးေသာခါ၊ စင္ၾကယ္စြာ၊ ေဆးေၾကာပါကြဲ ့ေကာင္းေကာင္းတဲ့။

၁၁။လက္ကိုလ်က္ကာ၊မစားရာ၊ ေရွာင္ရွားပါကြဲ ့ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။

၁၂။ႏွဳတ္ခမ္းပါးနား၊လ်က္ကာစား၊ ေရွာင္ရွားပါကြဲ ့ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။

၁၃။လွ်ာကိုထုတ္ကာ၊မစားရာ၊ ေရွာင္ရွားပါကြဲ ့ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။

၁၄။ဟင္းရည္ေသာက္ၿပန္၊ရွဴးရွဴးသံ၊ ဧကန္မၿပဳနဲ့။

၁၅။ထမင္းဟင္းေပလ်က္၊ေသာက္ေရခြက္၊ လက္ႏွင့္မကိုင္ႏွင့္။

၁၆။အိမ္ေပၚ၊ေက်ာင္းေပၚ၊ဇရပ္ေပၚ၊ သြားေသာ္ေၿခနင္း မၿပင္းနဲ့။

၁၇။ရဟန္းသံဃာ ေရွ့ေမွာက္မွာ၊ ရိုေသစြာတဲ့ သြားပါကြဲ ့။

၁၈။လူၾကီးသူမ၊ေရွ့သို့က်၊ ကုန္းကြ၍တဲ့သြားပါကြဲ ့။

၁၉။ဒူးေထာင္ေပါင္ကား၊ ဆရာနား(မိဘနား) ၊ အလ်ားေမွာက္၍မေနနဲ့။

၂၀။အိပ္ရာ၊ေနရာ အိပ္ၿပီးခါ၊ သိမ္းၾကပါကြဲ ့ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။

၂၁။ေသာက္ေရ၊သံုးေရ၊မရွိေခ်၊ ေရကိုခပ္ကြဲ ့ မပ်င္းနဲ့။

၂၂။ေက်ာင္းတြင္း အိမ္တြင္း၊ ရွဳပ္ေနလ်င္း၊ သန့္ရွုင္းေအာင္တဲ့ ၿပဳပါကြဲ ့။

၂၃။မိန္းကေလးမွာ အရာရာ၊ ပ်ာယီးပ်ာယာမရွုပ္နဲ့။

၂၄။ မိန္းမ၊မင္း၊ဆင္၊ရဟန္းပင္ ကၠေၿႏၵ႔ရွင္ကြဲ ့မွတ္ေလဟဲ့။

၂၅။မိန္းမကၠေၿႏၵ သိရ္သေရ၊စိန္ကုေ႗တန္သကြဲ ့ မွတ္ေလဟဲ့။

၂၆။ေက်ာင္းပစၥည္းကို မယူလို၊ ေၿမြဆိပ္လိုကြဲ ့ ေၾကာက္ပါကြဲ ့။

၂၇။မ်က္ေမွာက္တသြယ္၊ မ်က္ကြယ္တၿခား၊ အက်င့္မွား၊ ေရွာင္ရွားပါကြဲ ့ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။

၂၈။ေ၀ယ်ာ၀စၥာ၊ေက်ာင္းအိမ္မွာ ၊ ေလ်ာ္စြာလုပ္ကြဲ ့ မခိုနဲ့။

၂၉။ဧည့္သည္ အာႏ ၱဳ၊ေရာက္လာမွဳ၊ ဆူ၍ညံကာ မေနနဲ့။

၃၀။လူရွပ္၊လူေပြ၊လူယုတ္ေတြ၊ ေရွာင္ရွားေလတဲ့ ေ၀းေ၀းတဲ့။

၃၁။ဘိန္းအရက္ကို မရွုလို၊ မစင္လိုတဲ့ရြံပါကြဲ ့။

၃၂။အမ်ားပိုင္ကို၊ကိုယ့္ဟာလို၊ ရိုေသၾကကြဲ ့ ေကာင္းေကာင္းတဲ့။

၃၃။ကုန္းေခ်ာ၊ၾကမ္းၾကဳတ္၊အက်င့္ယုတ္၊ မဟုတ္စကားမေၿပာနဲ့။

၃၄။ ဘုရားပုထိုး၊ဦးညႊတ္က်ိဳး၊ ရွိခိုးအိပ္ကြဲ ့ မေမ့နဲ့။

၃၅။မိခင္၊ဖခင္ ဆရာရွင္၊ ေန့စဥ္မေမ့နဲ့ရွိခိုးကြဲ ့။

၃၆။သူကၿပဳဖူး၊သူ ့ေက်းဇူး၊ အထူးမေမ့နဲ့၊ ၿပန္ဆပ္ကြဲ ့။

ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမွု သင္ခန္းစာ စာအုပ္မွၿပဌာန္းသည္။
To Continue Reading

ဘာသာျပန္ (၁)

Girl Friends' Week အတြက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ပို ့ေပးတဲ့ Forward mail တစ္ေစာင္ကရတာပါ။ သေဘာက်မိလိ့ု ဘာသာျပန္လိုက္တာပါ။ original mail ထဲက pictures ေတြလည္းတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

လူတိုင္း အေကာင္းၿမင္ဝါဒကို က်င့္သံုးႏိုင္ၾကပါေစ။

• မနက္ မနက္ ေနာင္တေတြနဲ ့အိပ္ရာကႏုိးထဖို ့ဘဝဟာ သိပ္ကိုတိုေတာင္းလြန္းပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သင့္အေပၚေကာင္းတဲ့သူေတြကို ခ်စ္ခင္ပါ။ တန္ဖိုးထားပါ။
• သင့္ကို သေဘာမက်တဲ့သူေတြကိုလည္း ခ်စ္ခင္ပါ။ ဘာျဖစ္လို့လည္းဆိုေတာ့ သင့္ဘက္က ခ်စ္လို ့ရေနလို ့ပါ။
• ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းတရားတိုင္းမွာ အက်ိဳးတရားတစ္ခုစီ ရွိေနတယ္ဆိုတာ သင္ယံုၾကည္လိုက္ပါ။ ျဖစ္သမွ်တိုင္းဟာ အၿမဲမဆိုးႏိုင္ပါဘူး။ အဆိုးထဲကေကာင္းကို ရွာႀကည့္ပါ။
• တကယ္လို ့မ်ား ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆိုတာ ရိွခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအခြင့္အေရးကို သင့္လက္ႏွစ္ဖက္နဲ ့အမိအရဖမ္းယူပါ။ အဲလိုလုပ္လိုက္လို ့ သင့္ဘဝကိုေျပာင္းလဲေစမယ္ဆိုလည္း လက္ခံလိုက္ပါ။
• ျမတ္စြာဘုရားက "ဘဝဆိုတာ လြယ္ကူတယ္္"လို ့မေဟာခဲ့ပါဘူး။ "မိမိကိုယ္ကိုသာ ကိုးကြယ္ရာ"လို ့ေဟာခဲ့တာပါ။ အားထုတ္ရႀကိဳးနပ္တယ္ လို ့ပဲေဟာခဲ့တာပါ။

To Continue Reading

လူနာ ကုတင္နံပါတ္ (၁၉)

မႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္တဲ့ လူနာ ကုတင္နံပါတ္ (၁၉) ကိုအရမ္းသေဘာက် လို ့ျပန္တင္ထားတာပါ။

ကုတင္နံပါတ္(၁၉)ကလူနာ ေဆးရံုစတက္တဲ့ေန႔မွာ သားဖြားမီးယပ္က ဆရာဝန္၊ နပ္စ္ေတြအားလံုး အစည္းအေဝးတစ္ခု ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ ေဆးရံုနဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြ ပူးေပါင္းျပီး “ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါ ခံစားေနရတဲ့ မိခင္မွ ရင္ေသြးငယ္သို႔ မကူးစက္ဘဲ ဖြားျမင္ေရး” ဆိုတဲ့ ေရာဂါမကူးစက္ေရး အေၾကာင္းကို ရွာေဖြေဆြးေႏြးၾကဖို႔ျဖစ္တယ္။

ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါသည္တစ္ဦး သားဖြားေဆာင္ထဲ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက အိုးပူပူထဲ ေပါက္ေပါက္ ထည့္ေဖာက္လိုက္သလို သားဖြားေဆာင္တစ္ခုလံုး ခ်က္ခ်င္းေပါက္ကဲြသြားခဲ့တယ္။ အစည္းအေဝးတုန္းက ေဆးရံုအုပ္ေရွ႕မွာ ဘာမွ မဟရဲခဲ့ၾကေပမယ့္ အစည္းအေဝးအျပီးမွာ နပ္စ္ေတြက အခ်င္းခ်င္း ဝိုင္းအံုဖဲြ႔ၾကျပီး “ေရာဂါကူးခဲ့ရင္ ဘယ္သူတာဝန္ယူမလဲ?” လို႔ ျငင္းခံုခဲ့ၾကတယ္။

ဆရာဝန္တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာင္ “လူနာသံုးတဲ့ ခဲြစိပ္ကိရိယာေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေတြ ကတစ္ဆင့္ တစ္ျခားလူနာေတြကို ျပန္ကူးစက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?” လို႔ ညည္းတြားေနၾကတယ္။

ညည္းခဲ့ ျငင္းခဲ့ေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆံုးမွာ လူနာေနဖို႔ အခန္းကို စီစဥ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ လူနာအတြက္ စပၸါယ္ရွယ္အခန္းက ကုတင္ နံပါတ္ (၁၉)ကို ေရြးေပးခဲ့တယ္။ လာဘ္နံပါတ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ နပ္စ္မွဴး တာဝန္ခဲြေတာ့ ကုတင္ (၁၉)က လူနာကို ဘယ္သူမွ သြားမၾကည့္ခ်င္ခဲ့ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းျပီးတာ သံုးလေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ကြ်န္မ ကုတင္ (၁၉) အတြက္ မားမားမတ္မတ္ ထြက္ရပ္ခဲ့တယ္။

အခန္းထဲ စဝင္တဲ့ေန႔မွာ လက္ရွည္အက်ီၤ၊ မ်က္ႏွာဖံုး၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းရံုသာမက အထူဆံုး လက္အိတ္တစ္စံုကိုပါ ကြ်န္မေရြးခဲ့မိတယ္။ ကုတင္(၁၉)ကလူနာ ကုတင္ေဘာင္ကိုမွီျပီး ေမြးဖြားခါနီး ဗုိက္ကို ပြတ္သပ္လို႔ အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ ကြ်န္မကို ျပံဳးျပၾကိဳဆိုေနတယ္။ ဒီလိုေရာဂါရထားတဲ့ အမ်ဳိးအမီးတစ္ေယာက္က တစ္ျခားလူေတြထက္ တမူထူးျခားေနမယ္လို႔ ကြ်န္မ ထင္ခဲ့မိတယ္။ တကယ္တမ္း သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ သာမန္အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးပါပဲ။ ဆံပင္ခပ္တိုတို၊ ဂါဝန္ ပြပြၾကီးၾကီးကို ဝတ္ဆင္ထားျပီး ကြင္းထိုးဖိနပ္ အနက္ေရာင္ကို စီးထားတယ္။ ပါးျပင္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ တင္းတိတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ သူ႔ပံုစံက လံုးဝစံမီတဲ့ မိခင္ေလာင္းတစ္ဦးျဖစ္တယ္။

“မဂၤလာပါ”

ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္လာတဲ့သူ႔ကို လွဳိက္ဖိုေနတဲ့ ရင္အစံုနဲ႔ ေအးစက္စက္ ကြ်န္မ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ ပထမဆံုးရက္မွာပဲ လူနာကို ေသြးစစ္ရတယ္။ ေသြးက ေရာဂါကူးစက္ရမွာ အဓိကျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ကို ေသြးစုတ္ဖို႔ရာ ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုး ထံုက်င္ေနမိတယ္။

ကြ်န္မ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔လားမသိ! ေသြးစုတ္ဖို႔ အပ္ကို ေသြးေၾကာထဲ ေရာက္ေအာင္ မထုိးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လဲြေခ်ာ္သြားတဲ့ အပ္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ခံုး တြန္႔သြားတာကို ကြ်န္မျမင္လိုက္တယ္။ ေသြးစုတ္ဖို႔ ဖန္ျပြန္ေတြ၊ ဂြမ္းစေတြနဲ႔ ကြ်န္မ ပ်ာမ်ားေနမိတယ္။ သူ႔ေသြးေတြ ကြ်န္မကိုယ္ေပၚ လံုးဝ မေပက်ံဖို႔ ဂရုစိုက္ရေသးတယ္။ ေသြးစုတ္ျပီးေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ကြ်န္မၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာက ပကတိ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္လို႔......

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံလာတဲ့ သူ႔ကို ပညာတတ္ လူတန္းစားထဲကမွန္း ကြ်န္မရိပ္မိလိုက္တယ္။

“ ဟို .. ကုတင္(၁၉)က လူနာေလ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ အဲဒီေရာဂါရွိတဲ့ လူနာနဲ႔ကို မတူဘူး သိလား” နပ္စ္နားေနေဆာင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြ်န္မ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေျပာလိုက္မိတယ္။

“ဒီလိုေရာဂါရတဲ့ လူနာကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ျမင္ခ်င္လို႔လဲ?” တာဝန္က် ေဒါက္တာတစ္ဦးရဲ႕ စကားက ကြ်န္မ စကားလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။

“နပ္စ္ .. ဒါကို ၾကည့္လိုက္ဦး”

ေဒါက္တာက ေျပာေျပာဆိုဆို လူနာရဲ႕ေဆးမွတ္တမ္းေတြ ကြ်န္မကို ကမ္းေပးတယ္။

ေဆးမွတ္တမ္းကုိ ကြ်န္မတစ္ရြက္ခ်င္း လွန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ ကံေတာ္ေတာ္ မေကာင္းခဲ့ရွာဘူး။ သူဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း တစ္ခုက ဆရာမပါ။ ငယ္ရြယ္ထက္ျမက္တဲ့သူက အသက္ ၃ဝမွာ တဲြဖက္ပါေမာကၡ ျဖစ္ေနပါျပီ။ သူ႔အနာဂတ္လမ္းက ေျဖာင့္ျဖဴးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးတစ္ခုမွာ မေတာ္တဆ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ျပီး အေရးတၾကီး ေသြးသြင္းခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမွာ HIV ေရာဂါ ကူးစက္ခံခဲ့ရတာပါပဲ။

ေသြးသြင္းခဲ့လို႔ ေရာဂါကူးစက္ခံရမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ ေတြးမထားခဲ့မိဘူး။ သူကိုယ္ဝန္ရျပီး စစ္ေဆးမႈေတြ ျပဳတဲ့အခ်ိန္က်မွ ကူးစက္ခံရမွန္း သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူ႔ဘဝ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ေလာကၾကီးကို မ်က္ႏွာမျပရေသးတဲ့ ရင္ေသြးငယ္ကိုလည္း သနားမိတယ္။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါသည္ေမြးဖြားတဲ့ ကေလးငယ္ဟာ ေရာဂါကူးစက္ဖို႔ ၂ဝ% ကေန ၄ဝ% ထိ ရွိႏိုင္တယ္လု႔ိ ဆိုပါတယ္။ ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲနဲ႔ ေရာဂါ ကာကြယ္စက္စနစ္ေတြ (Immune System) ပ်က္စီးခဲ့ရင္ အသက္ပါဆံုးရႈံးႏုိင္ပါတယ္။

အခုခ်ိန္မွာ သူဟာ ေမြးဖြားခ်ိန္ကို တစ္ဖက္ကေစာင့္ရင္း သူ႔ကိုေသြးသြင္းေပးခဲ့တဲ့ ေဆးရံုနဲ႔ ေသြးလွဴဌာနကို တရားစဲြဆိုထားပါတယ္။ ေလွ်ာ္ေၾကးေငြရမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ဘာမ်ားအသံုးဝင္ေတာ့မလဲ?

ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ အမ်ဳိးသား ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သားဖြားေဆာင္တစ္ခုလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေဝဒနာသည္တစ္ဦးရဲ႕ ခင္ပြန္းဟာ ဘယ္လိုပံုစံမ်ားပါလိမ့္? ကြ်န္မသိခ်င္၊ ျမင္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အခန္းကို စစ္ေဆးမယ့္ဟန္ျပဳျပီး ဝင္ေရာက္စပ္စုခဲ့တယ္။ လူနာက ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ထိုင္ေနျပီး ေျခေထာက္ကို ကုတင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထုိင္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းေပါင္ေပၚ ဆန္႔ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ငယ္ထိပ္ကေန ဆံဖ်ားအထိ ဆံပင္ကို စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖီးသင္ေနတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ ေဖာေရာင္ေနတဲ့ သူ႔ေျခေထာက္ကို ညင္ညင္သာသာ ဖိႏွိပ္ေပးေနတယ္။ ဇနီးသည္ကို သနားၾကင္နာျမတ္ႏိုးတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ေႏြးေထြးမႈေတြကုိ သူ႔လက္ဖဝါးကေန တစ္ဆင့္ ဇနီးရဲ႕ ကိုယ္ထဲကို အေရာက္ပို႔ေနခဲ့တယ္။

ေနေရာင္ျခည္က ျပတင္းေပါက္ကို ျဖတ္ျပီး အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ခင္ပြန္းရဲ႕ လက္ေပၚ၊ ဇနီးရဲ႕ ေျခေပၚကို အစက္အေပ်ာက္အျဖင့္နဲ႔ ထိုးက်လာခဲ့တယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ သူတို႔ဟာ တကယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံအျဖစ္ ပိုအသက္ဝင္ေနခဲ့ပါတယ္။

“ကေလးက ဘယ္သူနဲ႔ ပိုတူမယ္လို႔ ထင္လဲ?”

ကုတင္ထက္က အိပ္ရာခင္းကို ဆဲြဆန္႔ရင္း သူတို႔ေျပာတဲ့စကားကို ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းစြာ နားေထာင္ေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိဘေလာင္းေတြပါလား?

“ကြ်န္မနဲ႔ ပိုတူမွာ ” ခပ္ခြ်ဲခြ်ဲ အမႈအရာနဲ႔ သူေျပာတယ္။

“အသားအေရေတာ့ တူလို႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္” ခင္ပြန္းက တစ္ဟားဟား ရယ္ရင္း “ၾကည့္စမ္း... ပါးျပင္ေပၚမွာ အစက္အေပ်ာက္ေတြနဲ႔ က်ားသစ္မနဲ႔ တူေနျပီ” သူ႔ကိုစတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚ စီးမက်လာခင္ အခန္းထဲကေန ကြ်န္မထြက္လာခဲ့တယ္။

HIV ေရာဂါ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးတဲ့ ေဆးေတြကို ကုတင္(၁၉) ေန႔တိုင္းေသာက္ေနရတယ္။ ေန႔တိုင္း ေသြးစစ္ရတယ္။ ဆီးစစ္ရတယ္။ ျဖဴေဖြးျပည့္ဝတဲ့ သူ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ခုလံုး လက္ဖဝါးကေန လက္ေမာင္းအထိ အပ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့ပါျပီ။ မကြ်မ္းက်င္တဲ့ ကြ်န္မမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေရာပါေနခဲ့လို႔ အျမဲတမ္း အပ္ကို တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ မသြင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါကို သူက တစ္ခါမွ စိတ္မဆိုးခဲ့တဲ႔အျပင္ ကြ်န္မကို ေအးေအးေလး ျပံဳးၾကည့္ေနတတ္တယ္။

သူ႔ကုိ ျပဳစုတ့ဲ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အတြင္းမွာ သူ႔ကို တေျဖးေျဖး ကြ်န္မႏွစ္သက္လာမိတယ္။ အခန္းထဲဝင္ရင္ အကာအကြယ္ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာေတြကို ကြ်န္မ ဝတ္ဆင္ထားဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အပ္စိုက္ရာမွာ ပိုတိက်ေသခ်ာေအာင္ ကြ်န္မဂရုစိုက္လာခဲ့တယ္။ ေသာက္ေဆးေတြကိုလည္း သူမွတ္မိတဲ့အထိ ထပ္သလဲလဲ မွာျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔အတြက္ လတ္ဆတ္တဲ့ ေနၾကာပန္းေတြကို ဝယ္ျပီး သူ႔ကုတင္ေရွ႕မွာ ကြ်န္မ ပန္းအိုးထိုးထားတတ္တယ္။

သူ႔ကိုယ္ဝန္ အေနအထားအားလံုးက ပံုမွန္ျဖစ္တယ္။ ကေလးက အနည္းငယ္ ထြားေနျပီး ေခါင္းပိုင္းက ေမြးဖြားရာလမ္းေၾကာင္းရဲ႕ ၁ဝ စင္တီမီတာမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားရာမွာ ေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ဆရာဝန္က ဗိုက္ခဲြေမြးဖို႔၊ ခဲြစိပ္မယ့္ အစီအစဥ္ေတြ အားလံုးကို စီမံထားျပီးျဖစ္တယ္။

ေမြးဖြားရက္ နီးလာပါျပီ။ ခန္႔မွန္းထားတဲ့ ေမြးဖြားရက္က တစ္ပတ္လိုေသးေပမယ့္ ၃၁ႏွစ္ သားဦးျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါသည္ ျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္းမို႔ လူနာခန္း၊ ခဲြစိပ္ခန္းကို အေသးစိပ္ ျပင္ဆင္ထားျပီး အဆင္သင့္အေနအထားမွာ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။

ကုတင္(၁၉)က တည္ျငိမ္လြန္းတယ္။ ေန႔တိုင္း စာဖတ္လိုက္၊ သီခ်င္းနားေထာင္လိုက္နဲ႔ ေမြးဖြားလာမယ့္ ရင္ေသြးအတြက္ စာေတြ၊ ပံုေတြ ေရးဆဲြေနခဲ့တယ္။ အခုဆို သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ စာေတြ တစ္ထပ္ၾကီး ရွိေနပါျပီ။

အရြယ္လြန္မွ ရတဲ့ ကိုယ္ဝန္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေရာဂါပါ ခံစားေနရျပီး ဘာျဖစ္လို႔ ရင္ေသြးငယ္အတြက္ ဒီေလာက္ထိ အားခဲေနရသလဲလို႔ သူ႔ကို ကြ်န္မ ေမးခဲ့တယ္။ ကြ်န္မေမးတဲ့ အေမးကို သူ မႏွစ္သက္ဟန္ မျပတဲ့အျပင္ “ ကေလးက ေရာက္လာခဲ့ျပီပဲေလ။ သူ႔အသက္ကုိ ကြ်န္မ မဆံုးရႈံးသင့္ဘူး” လို႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳး ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။

ဆက္ေမးသင့္ မေမးသင့္ ကြ်န္မတစ္ခ်က္ေတြေဝျပီး “တကယ္လို႔ ေရာဂါကူးခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?” လို႔ေမးလိုက္မိတယ္။

ေနၾကာပန္းကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ျပီး တစ္ဖက္လွည့္လိုက္ရင္း “တကယ္လို႔ ကြ်န္မတို႔သာ မစမ္းသပ္ခဲ့ရင္ ကေလးအသက္ရွင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတာင္ ရွိခ့ဲမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ သူျပန္ေျဖတယ္။

ကြ်န္မစိတ္ေတြ ပိုေလးလံလာခဲ့တယ္။ အခန္းက အပ္က်သံေတာင္ မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သြားခဲ့တယ္။ အခန္းထဲကေန လွည့္ထြက္ဖို႔ ကြ်န္မျပင္ေတာ့ သူက တိုးညႇင္းတဲ့ အသံနဲ႔.....

“ကြ်န္မတစ္ခုေလာက္ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းက လူၾကီးအသက္ကို လုပါလို႔ ေျပာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မေရာဂါ အေျခအေနကို နပ္စ္လည္း သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးကုိ ပထမဆံုးေနရမွာ ထားေပးပါေနာ္”

ကြ်န္မပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္ေတြ အတားအဆီးမဲ့ စီးဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေအာ္ ..... ဒါကပဲ မိခင္တဲ့လား ?

ေရာက္လာမယ့္ ေန႔ရက္က ေရွာင္လဲြလို႔ မရေအာင္ အေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ အဲဒီညက ကြ်န္မႏိုက္ဂ်ဴတီ ဝင္ရတယ္။ ကုတင္ (၁၉)အတြက္ ခဲြစိပ္ဖို႔ အားလံုး ျပင္ဆင္ျပီးေနျပီ။ မိုးလင္းခါနီးမွာ ရံုးခန္းက အေရးေပၚ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံေတြ နားကဲြမတတ္ ဆူညံျမည္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္မခ်က္ခ်င္းထရပ္ျပီး အခ်က္ျပနံပါတ္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

“ကုတင္ (၁၉) ! ”

တာဝန္က်ဆရာဝန္ေတြကို တစ္ဖက္ကေခၚရင္း ကုတင္ (၁၉)ဆီ ကြ်န္မ အေျပးေျပးလာခဲ့မိတယ္။

မွိန္ေဖ်ာ့ေနတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္လို႔ေနတယ္။ ေစာင္ကို ဆဲြခြာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရမႊာက ေပါက္ေနခ့ဲပါျပီ။ ပိုဆိုးတာက ေရက အနီေရာင္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သားအိမ္အတြင္းမွာ ေသြးထြက္ေနျပီဆိုတာကို သိလိုက္တယ္။

ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိုးရိမ္မႈေတြ လႊမ္းေနတယ္။ ေသြးထြက္ျပီ ဆိုကတည္းက ကေလးကို ေရာဂါကူးစက္ႏိုင္ႏႈန္းက ဆတိုးေသခ်ာေနျပီ။ တကယ္ေတာ့ အခ်င္းက ေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ရင္ေသြးကုိ ဖံုးအုပ္ထားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားခ်ိန္ ထြက္တဲ့ေသြးနဲ႔ ဓာတ္တစ္မ်ဳိး (Secretions) ေၾကာင့္ ကေလးကို HIV ကူးစက္ႏိုင္ပါတယ္။

နာက်င္လြန္းလို႔ သူ႔ႏွာဖူးမွာ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြ တဲြခိုေနတယ္။ ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာကို အံၾကိတ္ျပီး ခဲြစိပ္ဖို႔ျပင္ဆင္မႈတစ္ခ်ဳိ႕ကို သူခံယူေနတယ္။ ညအခ်ိန္မို႔ ထမ္းစင္က ခ်က္ခ်င္းေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ သူ စကားတစ္ခြန္းမွ ွမေျပာဘဲ ကုတင္ေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။ သူ႔ကိုေဖးမရင္း ေသြးေတြေရာေနနဲ႔ ေရတစ္ခ်ဳိ႕ ဂါဝန္ထဲကေနတစ္ဆင့္ ေရာင္အမ္းေနတဲ့ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ စီးက်လာတာကို ကြ်န္မေတြ႔လိုက္တယ္။

သူဘာကုိမွ ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ေျခလွမ္းကို ျမန္သထက္ ျမန္ေအာင္လွမ္းေနတယ္။ သူ႔ေျခလွမ္း တစ္စကၠန္႔ ျမန္ရင္ ကေလးအသက္ရွင္မယ္၊ ေရာဂါကူးစက္ရာက လြတ္မယ္လို႔ သူမွန္းထားပံုရတယ္။

ခြဲစိပ္ကုတင္ေပၚ သူေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ေရမႊာ ေရက ေနာက္က်ိေနခဲ့ပါျပီ။ ဒါက ရင္ေသြးငယ္ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ေနျပီဆိုတဲ့ လကၡဏာျဖစ္တယ္။ ထံုေဆးဆရာက သူ႔ကုိ ထံုေဆးထိုးေပးျပီး ကြ်န္မတို႔က သူ႔ရဲ႕ သတိလည္ႏႈန္းကို စတင္စမ္းသပ္ခဲ့ၾကတယ္။

ခက္တာက အခ်ိန္ ၃ မိနစ္ေက်ာ္လြန္သြားေပမယ့္ သူႏိုးၾကားေနတုန္းပဲ။

“နာလိုက္တာ” လို႔ သူ ေရရြတ္ေနတယ္။

ထံုေဆးဆရာ ေခြ်းျပန္စျပဳလာပါျပီ။ သူ႔ထံုေဆး အစြမ္းမျပတဲ့ လူနာဆိုလို႔ ဒါပထမဆံုးအၾကိမ္ ၾကံဳတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးအေျခအေနက ထံုေဆးထပ္ေပးလို႔ မသင့္တဲ့အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါတယ္။

ကြ်န္မရဲ႕လက္ကို သူ႔တင္းတင္းေလး ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ဆရာဝန္ေတြကို ၾကည့္ေနတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း “ ကြ်န္မ ကေလးကို ကယ္ပါ.... ကြ်န္မကို ဂရုမစိုက္ပါနဲ႔... ကြ်န္မ ကေလးကို ကယ္ပါ” လို႔ တိုးတိုးေလး ေတာင္းဆိုေနခဲ့တယ္။

အခ်ိန္ ၁ မိနစ္ လြန္ေျမာက္သြားခဲ့ပါျပီ......

ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ ေျခလက္ေတြကို ကုတင္နဲ႔ ကပ္ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ ထံုေဆးဆရာကလည္း ေဆးထိုးအပ္ကို အသင့္ျပင္ထားျပီးျပီ။ ခဲြစိတ္မွဴးဆရာဝန္ကလည္း အံၾကိတ္လို႔ ခဲြစိပ္ဖို႔ရာ လက္တြန္႔ေနခဲ့တယ္။

ဒါ ကြ်န္မနပ္စ္လုပ္လာတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ “သားဖြားမီးယပ္ပါရဂူ” အျဖစ္ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆရာဝန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့အရိပ္ကို ပထမဦးဆံုး ျမင္ဖူးျခင္းပါပဲ။

ခဲြစိပ္ဓားေတြက ထံုေဆးမစြမ္းတဲ့ ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ ဗိုက္ေပၚ ခဲြခ်လိုက္တယ္။ ဗိုက္အေရခြံ အဲဒီေနာက္ အဆီထပ္၊ ၾကြက္သား၊ အခြ်ဲ (Mucosa)၊ သားအိမ္.... ကုတင္(၁၉) ကြ်န္မလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပါပဲ။ မပီမသ စကားသံတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ ရင္ကဲြလုမတတ္ ေအာ္ျမည္သံတစ္ခ်ဳိ႕ သူ႔ပါးစပ္မွာ ကိုက္ထားတဲ့ ပုဝါၾကားကေန ပလံုးပေထြးထြက္လာခဲ့တယ္။

ခႏၶာတစ္ခုလံုးက ကုတင္ေပၚမွာ တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္လို႔..... အေၾကာေတြပါ လိမ္ဆဲြေနတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ နာက်င္လြန္းလို႔ ပံုစံေျပာင္းေနတယ္။ ကြ်န္မ မၾကည့္ရက္ဘဲ မ်က္ႏွာလဲြလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚ လိွမ့္ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာ ဘယ္လိုနာက်င္မႈမ်ဳိးလဲ ! ဒါဟာ ဘယ္အရာနဲ႔ ႏိုင္းျပလို႔ရတဲ့ မိခင္ေမတၱာမ်ဳိးလဲ !


ေနာက္ဆံုး ကေလးကို ဝမ္းထဲကေန ဆဲြထုတ္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကေလးမ်က္ႏွာက ျပာႏွမ္းေနပါျပီ။ ခ်က္ၾကိဳးက လည္ပင္းကုိပတ္ေနတာေၾကာင့္ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ျပီး ျပာႏွမ္းခဲ့ပံုရတယ္။

တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေခြ်းေတြ ရဲႊနစ္ေနတဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး ေပ်ာ့ေခြက်သြားတယ္။ ဆရာဝန္က ကေလးငယ္ကို ေျခေထာက္ကကိုင္ျပီး ေက်ာကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲဝင္ေနတဲ့ အညစ္အေၾကးတစ္ခ်ဳိ႕ အန္ထြက္လာျပီးေနာက္ ကေလးရဲ႕ ပထမဆံုးငုိသံ ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ငိုသံကတိုးညႇင္းေပမယ့္ ၾကည္လင္ေနတယ္။

သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ခါနီးဆဲဆဲ မိခင္က ကေလးငိုသံကို ၾကားလိုက္မိလို႔ ထင္ပါရဲ႕ ကေလးဖက္ကို အားယူျပီး မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ မ်က္ခြံေတြ လံုးဝပိတ္က်သြားခဲ့တယ္။ သူ႔ကုိယ္ေပၚ ပတ္ထားတဲ့ ခါးပတ္ေတြကို ကြ်န္မျဖဳတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ေတြ၊ ေျခက်င္းဝတ္ေတြ ညိဳမည္းပြန္းပဲ့ကုန္ျပီး ေသြးေတြ ထြက္ေနတာကုိ ကြ်န္မေတြ႔လိုက္တယ္။ အဆုပ္ကိုင္ခံထားရတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ လက္လည္း အရိုးေတြ က်ဳိးေၾကမတတ္ နာက်င္လို႔ေနတယ္။

ကုတင္(၁၉) အားယူျပီး ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ အၾကည့္တစ္ခ်က္က ကိုယ့္ရင္ေသြးငယ္ကို ေနာက္ဆံုးၾကည့္ျခင္းမွန္း ကြ်န္မလံုးဝ ေတြးမထားခဲ့မိဘူး။ အဲဒီ ေဖာ္ေရြမႈ အျပံဳးေတြပါတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးဟာ ပိတ္က်သြားျပီးေနာက္ လံုးဝ ျပန္ဖြင့္မလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

၃ရက္အၾကာမွာ ခဲြစိပ္မႈေၾကာင့္ ေသြးမသန္႔ျဖစ္တာရယ္၊ ေပးထားတဲ့ antibiotics အက်ဳိးမျပဳတာရယ္ေၾကာင့္ လူ႔ေလာကကို သူရာသက္ပန္ ခဲြသြားခဲ့တယ္။

ကံေကာင္းတာက ေမြးထြက္လာတဲ့ ကေလးေလးက HIV negative ျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ေဆးပညာမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ကုသမႈတစ္ခုအျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳမိပါတယ္။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါရ မိခင္တစ္ဦးကေန က်န္းမာတဲ့ ကေလးငယ္ ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ သတင္းစာအခ်ဳိ႕နဲ႔ သတင္းဌာနက လူေတြ လာေရာက္ ေမးျမန္းၾကမယ္လို႔ ကြ်န္မတို႔ ၾကားမိပါတယ္။

လူနာေနခဲ့တဲ့ အခန္းကို ကြ်န္မဝင္ရွင္းေတာ့ ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ကေလးအတြက္ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကို ကြ်န္မေတြ႔လိုက္မိတယ္။ စာေတြအျပင္၊ ရုပ္ပံုေတြပါ ဆဲြထားေသးတယ္။ ပထမဆံုးပံုက ေနလံုးၾကီးပံုကို ဆဲြထားတယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လက္ကေလးတစ္စံု... အဲဒီေအာက္မွာ ကေလးအတြက္ စာတစ္ေၾကာင္းေရးထားပါတယ္။

“သားေရ..... ဘဝဆိုတာ ေနမင္းၾကီးနဲ႔တူတယ္။ ဒီေန႔ ေနဝင္ခဲ့ရင္ မနက္ျဖန္ ျပန္တက္လာစျမဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနမင္းၾကီးက ေန႔တိုင္းေတာ့ မတူႏိုင္ဘူး”

စာေၾကာင္းရဲ႕ ေအာက္မွာ သပ္ရပ္လွပတဲ့ နာမည္ေလးတစ္ခု ထိုးထားတယ္။ သူ႔ကို ကုတင္(၁၉)လို႔ပဲ ကြ်န္မေခၚခဲ့မိတဲ့အတြက္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကြ်န္မ ေနာင္တရမိခဲ့တယ္။

ကေလးေလး ေဆးရံုဆင္းေတာ့ ကေလးအေဖကို ေရးထားတဲ့ စာေတြအားလံုး ကြ်န္မအပ္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ နီရဲေနခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္ကလည္း သူ႔မိခင္ မရွိေတာ့မွန္း သိတဲ့အလား တစ္ဝါးဝါးနဲ႔ ေအာ္ငိုေနခဲ့တယ္။

ေနမင္းၾကီးပံု ဆဲြထားတဲ့ ပံုကို ကေလးေရွ႕မွာ ကြ်န္မေဝွ႔ယမ္းျပလိုက္မိတယ္။ ကေလးငယ္ဟာ ငိုရာက ခ်က္ခ်င္းတိတ္ျပီး လက္ကေလးကို ဆန္႔လို႔ ...... ကြ်န္မလက္ထဲက စာရြက္ကို လွမ္းဆုတ္ကိုင္လိုက္ေတာ့တယ္။


ျပီးပါျပီ

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

မူရင္း.... http://www.go99.com.tw/elife/p/005/a3.htm

To Continue Reading

အခ်စ္ကိုနားလည္ေသာ

ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းမွာ ခံစားခ်က္ေတြ အားလံုး ေနထုိင္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေၾကကြဲမႈ၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ အသိပညာ စသျဖင့္ေပါ႔။ အခ်စ္လည္း ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတုိ႔ စုေပါင္းေနၾကတဲ့ ကၽြန္းဟာ မၾကာခင္မွာ ပင္လယ္ထဲကို ျမဳပ္ေတာ့မယ္လို႔ သတိေပးေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အားလံုးကိုယ္စီကိုယ္စီ ေလွေတြ လုပ္ၾကၿပီး အဲဒီကၽြန္းကေန ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့တယ္။ အခ်စ္က လြဲလို႔ေပါ႔။သူက ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေသးတယ္ေလ။ ကၽြန္းႀကီးတစ္ခုလံုး ျမဳပ္ခါနီးၿပီဆိုမွ အခ်စ္က သူ႔ကိုလာကယ္ဖို႔ အကူအညီ ေတာင္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ခ်မ္းသာျခင္းကို ေလွနဲ႔ ျဖတ္သြားတာ ျမင္လိုက္ေတာ့ အခ်စ္က
"ဗ်ဳိ႕ ... ကိုခ်မ္းသာ၊ က်ေနာ့္ကို ခင္ဗ်ားနဲ႔ အတူလိုက္ခြင့္ ေပးပါလား။" လို႔ လွမ္းအကူအညီ ေတာင္းလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာျခင္းက
"ဝမ္းနည္းပါတယ္ အခ်စ္ရာ။ ေလွေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေရႊေတြ ေငြေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ မင္းအတြက္ ေနရာမရွိဘူး။" လို႔ ျငင္းလိုက္တယ္။

ေဘးနား ေရာက္လာတဲ့ မာနကို လွမ္းအကူအညီေတာင္းေတာ့လည္း အေျဖက မထူးဘူး။
"ကိုယ္ မင္းကို မကူညီႏိုင္ဘူး အခ်စ္။ မင္း တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ရႊဲလို႔ ငါေလွ ပ်က္သြားလိမ့္မယ္။ မျဖစ္ပါဘူး။"

ေၾကကြဲမႈကို လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ့ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ "ေၾကကြဲမႈ၊ က်ေနာ့္ကိုလည္း ေခၚသြားပါဦး။"
"အို ... အခ်စ္၊ ငါ တအား ဝမ္းနည္းေနလို႔ပါကြာ။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေအးေဆး ေနပါရေစ။" လို႔ ပူေဆြးေနတဲ့ အသံနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေဘးနားက ျဖတ္သြားတာ ျမင္ေတာ့ လွမ္းေခၚလိုက္ေပမယ့္ သူ႔ဖာသာ အေပ်ာ္လံုးနဲ႔ စို႔ေနေတာ့ ေခၚေနတာေတာင္ မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။

အဲဒီလို အားကိုးရာမဲ့လို႔ အားငယ္ေနခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ ဆိုသလို "လာ အခ်စ္။ ငါနဲ႔ လိုက္ခဲ့။" ဆိုတဲ့ အသံတစ္သံ ထြက္လာတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အသက္ေတာ္ေတာ္ ႀကီးေနပါၿပီ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ။ အခ်စ္ခမ်ာ တအား ေပ်ာ္သြားၿပီး ေလွေပၚ ခုန္တက္လိုက္တယ္။ ကယ္တင္ရွင္ေတြ႕ၿပီ ဆိုၿပီး အေပ်ာ္လြန္လိုက္တာ အဘိုးအိုကို ဘယ္သြားမလို႔လဲ ဆိုတာေတာင္ မေမးလုိက္မိဘူး။ ေနာက္ ကမ္းေျခ တစ္ေနရာလည္း ေရာက္ေရာ အခ်စ္ကို ခ်ၿပီးၿပီးခ်င္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ေလွေလွာ္ၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။

ေက်းဇူးတင္ခ်င္တာေတာင္ ဘယ္သူ႔ တင္ရမွန္း မသိတဲ့ ဘဝ။ ဒါနဲ႔ တျခားအဘိုးအို တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဦးပညာကို သြားေမးေတာ့တယ္။
"က်ေနာ္ကို ဘယ္သူ ကူညီသလဲဆိုတာ သိလား အဘ"
"အဲဒါ အခ်ိန္ ကြဲ႕" လို႔ အဘိုးအို ျပန္ေျဖေတာ့ "အခ်ိန္" လို႔ ပါးစပ္ကေန ေရရြတ္ရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ အခ်စ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာ အမူအရာကို အကဲခတ္မိတဲ့ ဘိုးပညာက တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ေအးကြဲ႕။ ေလာကမွာ အခ်စ္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားလည္ႏိုင္စြမ္းရွိတာ အခ်ိန္ပဲ ရွိတယ္မဟုတ္လား အေမာင္ရဲ႕"

မွတ္ခ်က္ ။ ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ပို ့ေပးတဲ့ email ကိုသေဘာက်လို ့post ျပန္တင္ထားတာပါ ....original writer ကိုေတာ့မသိပါဘူး ။ To Continue Reading

MINDSET

email ႏွင့္ေဆာင္းပါးမ်ားကိုဖတ္ၿပီး ခံစားမိတာေလးမ်ားကို mindset post မ်ားအျဖစ္ျပန္လည္တင္ထားတာပါ။ ဘဝေအာင္ၿမင္ေရး အတြက္ မိမိကိုယ္ကုိ ယံုႀကည္မႈရွိေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ျပန္လည္ျဖန္႕ေဝပါတယ္။ ေနာင္္လည္း အလ်င္းသင့္သလိုေဖာ္ျပသြားပါမယ္။
original writer မ်ားကိုမသိတဲ့အတြက္ မေဖာ္ျပထားပါဘူး။ Please don't mind about that.

It's called Mindset!!

As my friend was passing the elephants, he suddenly stopped, confused by the fact that these huge creatures were being held by only a small rope tied to their front leg. No chains, no cages.

It was obvious that the elephants could, at anytime, break away from the ropes they were tied to but for some reason, they did not. My friend saw a trainer nearby and asked why these beautiful, magnificent animals just stood there and made no attempt to get away.
     "Well," he said, "when they are very young and much smaller, we use the same size rope to tie them and, at that age, it's enough to hold them. As they grow up, they are conditioned to believe they cannot break away. They believe the rope can still hold them, so they never try to break free." 
     My friend was amazed. These animals could at any time break free from their bonds but because they believed they couldn't, they were stuck right where they were. Like the elephants, how many of us go through life hanging onto a belief that we cannot do something, simply because we failed at it once before? So make an attempt to grow further.... Why shouldn't we try it again? 

"YOUR ATTEMPT MAY FAIL, BUT NEVER FAIL TO MAKE AN ATTEMPT." To Continue Reading

ေရာင့္ရဲျခင္း

Forward mail တစ္ခုက ရတာပါ။ မႏုိင္းႏိုင္းစေန ရဲ့ post ေလးပါ။ ဖတ္ႀကည့္ႀကပါဦး။


"ေက်နပ္တယ္၊ ျပည့္စံုတယ္" ဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ရသြားလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ရွိတာနဲ႔ ေရာင့္ရဲတင့္တိမ္ ေနတာျဖစ္တယ္။

မိတ္ေဆြတစ္ဦးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူ႔မွာ အလုပ္ႏွစ္ခုရွိေပမယ့္ ဝင္ေငြနည္းတဲ့အေၾကာင္း ဒါေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။ နည္းပါးတဲ့ သူ႔ဝင္ေငြကို ေခြ်တာသံုးမွ မိဘ၊ ေယာကၡမ၊ မိန္းမနဲ႔ ကေလးတို႔ရဲ႕အသံုးစရိတ္အျပင္ မိသားစုစားဝတ္ေနေရး ဖူလံုမွာျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား သူဘာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလဲဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားလို႔ မရခဲ့ဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က အိႏၵိယမွာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳခဲ့တဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္လို႔ သူကရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ သူဟာ အၾကီးအက်ယ္ နလန္မထူႏိုင္ေအာင္ စိတ္ပ်က္ခဲ့လို႔ အိႏၵိယကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာမွာ အိႏၵိယမိခင္တစ္ဦးဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ညာလက္ကို ဓားနဲ႔လွီးျဖတ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ အကူအညီမဲ့ မိခင္ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔ ကေလးငယ္ရဲ႕ နာက်င္ေအာ္ညည္းသံကို ယေန႔ထက္တိုင္ သူၾကားေယာင္ဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။

သားလက္ကို ဘာေၾကာင့္ အေမျဖတ္ရသလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးမိတယ္။ ကေလးငယ္ အရမ္းဆိုးလို႔လား? လက္မွာ အနာေရာဂါတစ္ခုခု ကူးစက္ေနလို႔လား? တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါဘူး... ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ ႏိုင္ေအာင္လို႔ လို႔ မိတ္ေဆြက ေျဖပါတယ္။ မိခင္တစ္ဦးက သားကို တမင္တကာ ဒဏ္ရာ အနာတရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာဟာ လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ျပီး စားလက္စ ေပါင္မုန္႔ကို လြတ္ခ်မိတဲ့အထိ သူအ့ံၾသတုန္လႈပ္ သြားခဲ့မိတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ လြတ္က်သြားတဲ့ ေပါင္မုန္႔ကို ဝိုင္းလုဖို႔ ကေလးတစ္သိုက္ သူ႔အနား ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာခဲ့တယ္။ သဲေတြေပေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔ကို ဝိုင္းလုၾကတာဟာ ငတ္မြတ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈဆိုတာ သူနားလည္လိုက္တယ္။

ဒီျမင္ကြင္းက သူ႔ကိုေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့ျပန္တယ္။ လမ္းညႊန္ကို အနီးအနား ေပါင္မုန္႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ေမာင္းပို႔ခိုင္းျပီး ဆိုင္ထဲရွိသမွ် ေပါင္မုန္႔အားလံုးကုိ သူဝယ္ယူလိုက္တယ္။ ေပါင္မုန္႔အားလံုးရဲ႕ တန္ဖိုးက ၁ဝဝက်ပ္ေတာင္(ထိုင္ဝမ္ေငြ) မျပည့္ခဲ့ေပမယ့္ ေပါင္မုန္႔အထုပ္ ၄ဝဝ ရခဲ့တယ္။ (တစ္ထုတ္ကို ၂၅ဆင့္ မက်ခဲ့ဘူး) ေနာက္ျပီး ေငြတစ္ရာနဲ႔ ေန႔စဥ္ အသံုးအေဆာင္တစ္ခ်ဳိ႔ ဝယ္လိုက္တယ္။

ေပါင္မုန္႔၊ အသံုးအေဆာင္ အျပည့္တင္ထားတဲ့ ကားနဲ႔ လမ္းေပၚမွာေတြ႔တဲ့ မသန္မစြမ္း ကေလးငယ္ေတြကို သူေဝမွ်ေပးလိုက္တယ္။ ကေလးေတြက ဝမ္းသာအားရ သူ႔ကို အေလးျပန္ျပဳခဲ့တယ္။ ၂၅ဆင့္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္အတြက္ လူတစ္ခ်ဳိ႕က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို သူပထမဆံုး ခံစားလိုက္မိတယ္။

"ငါဟာ ကံေကာင္းတဲ့လူ၊ ငါ့ခႏၶာကိုယ္က မခြ်တ္မယြင္း ျပည့္စံုေနတယ္။ အလုပ္ရွိတယ္။ မိသားစုရွိတယ္။ စားစရာေတြကို ၾကိဳက္တယ္၊ မၾကိဳက္ဘူးလို႔ ဂ်ီးမ်ားဖို႔ အခြင့္အေရးရွိတယ္။ ဝတ္ဖို႔ အဝတ္အစားရွိတယ္။ ဒီကလူေတြ မရွိတာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ငါ့မွာ အခြင့္အေရး ရွိခဲ့တယ္" လို႔ သူေရရြတ္ခဲ့မိတယ္။

မိတ္ေဆြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို နားေထာင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ခံစားၾကည့္တယ္။ ေတြးၾကည့္တယ္။ "ငါ့ဘဝ တကယ္ပဲဆိုးသလား? ဆိုးရင္လဲ ဆိုးခဲ့ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီပံုျပင္ကိုနားေထာင္ျပီး ငါ့ဘဝ ဒီေလာက္မဆိုးေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားေရာ?

ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ဘဝ ကံဆိုးလိုက္တာလို႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားထင္ခဲ့တဲ့တစ္ေန႔ လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းရမ္းစားဖို႔ လက္တစ္ဖက္ ဆံုး႐ႈံးရတဲ့ ကေလးငယ္ကို ေတြးျမင္ၾကည့္လိုက္ပါ။

"ေက်နပ္တယ္၊ ျပည့္စံုတယ္" ဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ရသြားလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ရွိတာနဲ႔ ေရာင့္ရဲတင့္တိမ္ ေနတာျဖစ္တယ္။

မူရင္း.... ထိုင္ဝမ္ စာေရးဆရာ Hong Wen Yong (候文詠) ၏ "ဘဝ" အား ဘာသာျပန္ခံစားသည္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန
To Continue Reading

Zawgyi-One Font

ကိုညီလင္းဆက္ေရးသားေသာ "Why Zawgyi was awarded 2007 MCPA Excellent Award?" ကိုျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

2007 MCPA Excellent Award ကို ေဇာ္ဂ်ီျမန္မာစာရိုက္ စနစ္က ရရွိပါတယ္။ ပိုက္ဆံအေနနဲ႔ မဟုတ္ေပမယ္႔ ဂုဏ္သိကၡာအားျဖင္႔ ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ ေဇာ္ဂ်ီကို ဒီပြဲအတြက္ nominate စလုပ္ခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္ပါ။ တကယ္ ရသင္႔လို႔ ရခဲ႔တာလို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပပါမယ္။ ေဇာ္ဂ်ီ စထြက္လာကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ သံုးစြဲလာခဲ႔တယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာ ျမန္မာလို ေရးဖို႔ရာ အျခားေသာ ယူနီကုဒ္စနစ္ မ်ားစြာနဲ႔ စမ္းသပ္ၾကည္႔ခဲ႔ေပမယ္႔ ေဇာ္ဂ်ီလို အဆင္မေျပတာေၾကာင္႔ ဒါကိုပဲ ဆက္လက္ သံုးစြဲခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ႔ဂါေတြ ဒါနဲ႔ အမ်ားႀကီး ေရးၿပီးကာမွ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေရာင္းမယ္ဆိုရင္ ဒုကၡပဲ ဆိုၿပီး မူဝါဒကို စံုစမ္းၾကည္႔တဲ႔အခါ စီးပြားျဖစ္ လုပ္ေနၾကတဲ႔ အရာေတြ အားလံုးထဲမွာ ေဇာ္ဂ်ီဟာ အျမဲတမ္း အခမဲ႔ ေပးသံုးမယ္ ဆိုၿပီး ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္က ျမန္မာယူနီကုဒ္ေတြ၊ ဘာကုဒ္ေတြ၊ ညာကုဒ္ေတြကို စိတ္ဝင္စား ေလ႔လာသူမို႔ ေဇာ္ဂ်ီဟာ ယူနီကုဒ္စနစ္ အျပည္႔အဝ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေဇာ္ဂ်ီကေန ေနာင္တခ်ိန္ ျမန္မာယူနီကုဒ္ စစ္စစ္ ျဖစ္လာတဲ႔အခါ အလြယ္တကူ ေျပာင္းလဲလို႔ ရတယ္ ဆိုတာကို သိလာတဲ႔အခါ အဲဒီအတြက္ ပူပန္မႈ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ပေရာဂ်တ္ေတြကို ျမန္မာ၂၊ ျမန္မာ၃ ယူနီကုဒ္ေတြအစား ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔သာ ေဆာင္ရြက္ခဲ႔တယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာလည္း ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ပဲ ေရးသားဖို႔ အၾကံျပဳခဲ႔တယ္။ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ေျပာျပပါမယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ အင္တာနက္ေပၚမွာ ျမန္မာစာနဲ႔ ေရးသားတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြ၊ ဝဘ္ဆိုဒ္ေတြ၊ ရီဆိုစ္႔ေတြဆိုတာ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရပါတယ္။ အခု ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာေတာ႔ အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးက စံတစ္ခုကို စနစ္တက် လက္ခံက်င္႔သံုးဖို႔ လိုပါလိမ္႔မယ္။ အဲဒါဆို ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘာေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းလို႔ လြယ္ကူပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ျပည္႔စံုတဲ႔ ယူနီကုဒ္စနစ္ကို မေရာက္ေသးလို႔ အလုပ္ေတြကို မလုပ္ႏိုင္ဘူး ရပ္ထားရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာအလုပ္မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္ေတြပဲ ကုန္သြားမယ္။ အခုေတာ႔ ေဇာ္ဂ်ီေၾကာင္႔ အင္တာနက္မွာ ျမန္မာလို ရွာေဖြလို႔ ရလာၿပီ။ အရင္က ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ႔ ျမန္မာအင္တာနက္ ေလာကႀကီးဟာ တဟုန္ထိုး ဖြံ႕ၿဖိဳးလာတယ္။ ေဇာ္ဂ်ီေၾကာင္႔ ဂ်ီေတာ႔ခ္မွာ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ျမန္မာလို ေျပာဆိုလို႔ ရလာတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေဇာ္ဂ်ီစနစ္ဟာ မေကာင္းဘူး ဘာညာေျပာေနေပမယ္႔ ဂ်ီေတာ႔ခ္ထဲက်ေတာ႔ ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ စာရိုက္ရတဲ႔ အထိ ျဖစ္လာတယ္။ မိုက္ခရိုေဆာ႔ဖ္ဝါဒ္ အထဲမွာ စာရိုက္တဲ႔အခါ ေဇာ္ဂ်ီကိုသာ အသံုးျပဳလာၾကတယ္။ Search Engine ေတြကအစ ဂရုျပဳလာၾကပါတယ္။

ေဇာ္ဂ်ီကို အမည္မေဖာ္လိုတဲ႔ ပညာရွင္ ငါးဦးက ၂၀၀၅ေလာက္မွာ အျခားသူမ်ားနဲ႔ ဖိုက္တင္ပေလးၿပီး လုပ္ခဲ႔တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းလည္း အသံုးျပဳသူေတြ ေထာက္ျပတဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို ျပန္လည္ ျပဳျပင္ ျဖည္႔စြက္ေပးခဲ႔ၿပီး အသံုးျပဳသူေတြကို ကူညီခဲ႔ပါတယ္။ ဒါတင္မက ေဇာ္ဂ်ီကို ဘယ္သူမဆို ပိုေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး Source ေတြကို ခ်ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေဇာ္ဂ်ီဟာ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ တဟုန္ထိုး ေအာင္ျမင္ခဲ႔ၿပီး အသံုးျပဳသူ ယူဇာ အမ်ားအျပားကိုလည္း ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ေဇာ္ဂ်ီေၾကာင္႔ ျမန္မာအင္တာနက္ေလာက အခုအေျခအေန ေရာက္လာတယ္ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ေဇာ္ဂ်ီ ဖန္တီးသူေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရင္းႏွီးသိကၽြမ္းလို႔ ေထာက္ခံတာမ်ိဳးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ေၾကာင္႔ ရလာတဲ႔ ရလဒ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ သက္ေသအေနနဲ႔ ရွိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သိေနတာမို႔ အခုလို ဆုရတာကို ထိုက္တန္တယ္လို႔ ဆိုတာပါ။ ေနာင္တခ်ိန္ မိုက္ခရိုေဆာ႔ဖ္ကသာ ေဇာ္ဂ်ီကို Language Pack တစ္ခုအေနနဲ႔ သေဘာထားၿပီး လက္ခံခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဝင္းဒိုးစ္ သံုးတာနဲ႔ ျမန္မာေဖာင္႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ရိုက္လို႔ရေတာ႔မွာပါ။ ေနာက္ဆံုး သတင္းမ်ားအရ ေဇာ္ဂ်ီအတြက္ မတူညီတဲ႔ ေဖာင္႔ပံုစံ သံုးခု အသစ္ထုတ္ဖို႔ ရွိပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ သကၠတေတြ၊ ပါဠိေတြ၊ မြန္စာေတြ၊ ကရင္စာေတြကိုလည္း ရိုက္ႏိုင္ေတာ႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ To Continue Reading

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မကန္႕သတ္ပါနဲ႕

"ဒါက ိုငါလုပ္နုိ္င္မွာ မဟုတ္ဘူး"ဆိုတဲ့ စကားဟာ "နံရံ" ျဖစ္ပါတယ္။ေလးဘက္ေလးတန္ နံရံၾကီးျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီနံရံကို ကိုယ္ကိုယ္တို္င္တည္ေဆာက္လုိက္တာပါ။ Mindset တစ္ခုသာ ျဖစ္ ပါတယ္။ အပ်က္သေဘာနဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကန့္သတ္လုိက္ တာပါ။မကန္ ့သတ္ပါနဲ့ (မလုပ္နိုင္ပါဘူး။ လုပ္ရင္လဲျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး) ဆိုတာ ကိုယ့္စိတ္ကို ကန့္သတ္လုိက္ တာပါ။ ကန့္သတ္လုိက္တာနဲ့ တျပိုင္နက္ ဟိုတုန္းကက်ရႈံးခဲ့တာေတြကိုပဲ ျပန္ေတြးမိလ်က္သားျဖစ္သြားမွာပါ။
စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ ငါစာမေရးတတ္ပါဘူးလို့ေတြးျပီး ဘာမွမေရးျဖစ္တဲ့လူေတြအပံုၾကီးပါ။ English, Computer Technology, Medicine, Foreign Languauges စတဲ့ကြ်မ္းက်င္မႈဆိုင္ရာေတြ ေလ့လာေတာ့မယ ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ထက္ပိုေတာ္တဲ့လူေတြၾကည့္ျပီး "ငါကသူ ့လိုမေတာ္ဘူး၊ ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူးလို့" အားေလွ်ာ့ျပီး ဆက္မလုပ္ျဖစ္တာပါ။ အဲလိုလူေတြရွိတယ္ဆိုရင္ အထိေရာက္ဆံုးအၾကံေပးပါရေစ။ "ကိုယ္လုပ္မယ့္ပညာရပ ္(သို့မဟုတ္) အလုပ္ " ကိုစိတ္၀င္စားမႈအျပည့္နဲ့ တတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ထက္သန္စိတ္နဲဲ့ လူတို္င္းေမြးတည္းက မတတ္ဘူး၊ သူမ်ားလုပ္နို္င္ရင္ ငါလဲလုပ္နုိင္ရမယ္ဆိုျပီး ဇြဲ ရွိရွိ ၾကိုးစားပါ "။
ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္္မကို လူတစ္ေယာက္ကေျပာဘူးတယ္။ "ေလာကမွာကိုယ့္ရဲ့စြမ္းအင္ေတြ ကိုႏွိမ္္ထားတာ တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္တဲ့၊ အဲဒါ မိမိကိုယ္တုိင္ပါပဲ "တဲ့။ စိတ္ေစရာ ျဖစ္ေန၊ လႈပ္ရွားေနရတဲ့ လူ ့ဘ၀မွာကိုယ့္ရဲ့စိတ္စြမ္းအင္ကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်နုိင္တဲ့လူက တစ္ေန့မွာ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္လာမွာပါ။
အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးျပီး ကိုယ့္ကို္ယ္ကိုယ္ ကန့္သတ္ေနတာဟာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျပန္နွိပ္စက္ေန သလုိျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ To Continue Reading

About me

I am just a normal female who is having an ordinary life. I think I dont have many things to tell about me.

• I have one elder brother and one younger sister.


• passed 10th Std exam in 2000 from St.Augustine (B.E.H.S(2)Kamayut);


• Received B.C.Tech degree from UCSY in 2005 June (UCSY's 7th Graduation Ceremony);


• Received M.C.Tech degree from UCSY in 2009 Feb, (UCSY's 11th Graduation Ceremony);


• Worked @ Myanmar Teleport Co.,Ltd ( formerly known as BaganNet) as an ICT engineer (from 01 September 2007 to 30 June 2009)


• Received second master degree from NTU in 2011.
• Currenty working in Singapore as a support engineer at a MNC ( 01 Jun 2011 to present).

My hobbies 
In my leisure time, I love to read and write, listen to music, cook, watch movies, hang out with freinds, go shopping or take a nap. :)
My main aim in life is to succed in life in a balanced way 


for visiting my blog and reading my posts (^_^)

To Continue Reading

ေျပာဖုိ႔ ခက္ပါတယ္

ေျပာဖုိ႔ ခက္ပါတယ္

တရံေရာအခါက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိသတဲ့။ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ေဘးနားမွာ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ့ အထဲမွာမွ တစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕ အပါးေတာ္ျမဲ အေနနဲ႔ ခန္႔အပ္ထားသတဲ့။ သေဘာက ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အနားမွာ ထပ္ၾကပ္မကြာ အျမဲေနခြင့္ရသေပါ႔ကြယ္။ ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္လာလာေပါ႔။ သူဟာ ပညာလည္းရွိတယ္၊ ဘုရင္ႀကီးကိုလည္း အၾကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးတတ္ေတာ့ ရွင္ဘုရင္က သေဘာေတာ္ေခြ႕တာေပါ႔ကြယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္သြားသြား ေခၚသြားသတဲ့။တစ္ေန႔ေတာ့ ရွင္ဘုရင္ ေမြးထားတဲ့ ေခြးဟာ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ လက္ညိဳးကို ကိုက္လိုက္သတဲ့။ ေနာက္ေန႔ေတြေတာ့ လက္ညိဳးဟာ ေရာင္ကိုင္းၿပီး အနာလည္း အေတာ္ေလး ရင္းလာတယ္။ ဘုရင္ႀကီးက သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲကိုေမးတယ္။" ေမာင္မင္း၊ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေမြးတဲ့ေခြးက ငါ႔ကို ျပန္ကိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ဒါ မေကာင္းတဲ့ အတိတ္နိမိတ္ပဲ မဟုတ္လား" တဲ့။"ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား ဆိုတာ ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး" လို႔ အပါးေတာ္ျမဲက ျပန္ေျဖတယ္။ေနာက္ေတာ့ လက္ညိဳးရဲ႕ အနာက အေျခအေန အေတာ္ေလးဆိုးလာေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕ လက္ညိဳးကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။"ဟယ္ ငါ႔ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ လက္ညိဳးေတာ္ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရၿပီ။ ဒါ မေကာင္းတဲ့ လကၡဏာပဲ၊ ေမာင္မင္း။ ဘယ္လို အဆိုးေတြမ်ား ႀကံဳလာဦးမလဲ မသိဘူး။ ေလွ်ာက္စမ္းပါဦး" လို႔ ဘုရင္ႀကီးက သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲကို အၾကံဉာဏ္ေတာင္းသတဲ့။"ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား ဆိုတာ ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး" လို႔ပဲ အပါးေတာ္ျမဲက ထပ္ေျဖလိုက္တယ္။ လက္ညိဳးေတာ္ ျပတ္လို႔ စိတ္တိုေနရတဲ့ၾကားထဲ ဒီေကာင္က အခုထိ စကားအေကာင္းမေျပာဘူးဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီးက အေတာ္ေလးတင္းသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီ အပါးေတာ္ျမဲကို ေထာင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေတာထဲကို အမဲလိုက္ထြက္သတဲ့။ စာစကားနဲ႔ဆို ေတာကစားထြက္တာေပါ႔ ။ သမင္ကို သဲႀကီးမဲႀကီး လိုက္ဖုိ႔ပဲ အားသန္ေနေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း လိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ ေတာဖြက္ခံလိုက္ရတယ္။ ေတာထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္သြားတယ္။ ဆက္သြားေလ ေတာနက္ေလ ျဖစ္ေနတယ္။ ကံမ်ား ဆိုးခ်င္ေတာ့ ေတာထဲမွာ ေနၾကတဲ့ လူ႐ိုင္းေတြဟာ သူ႔ကို ေတြ႕ၿပီး ဖမ္းသြားတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဘုရင္မွန္း ဘယ္သိမွာလဲ။ လူ႐ိုင္းဆိုေတာ့လည္း ဘုရင္ဆိုတာ ဘာေကာင္မွန္းေတာင္ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့က လူတစ္ေယာက္ေယာက္ ဖမ္းၿပီး နတ္ဘုရားကို ယဇ္ပူေဇာ္ရတယ္။ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ သတ္မယ္လို႔ ၾကံရြယ္ေနတုန္းမွာပဲ သူတို႔ရဲ႕ အႀကီးအကဲ သတိထားမိသြားတာက ဘုရင္ႀကီးမွာ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းမပါဘူး ဆိုတာပဲ။ အဂၤါမစံုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ယဇ္ပူေဇာ္ရင္ နတ္ဘုရားက စိတ္တုိလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီးကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီး နန္းေတာ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲ ေျပာတဲ့ "ေကာင္းသလား၊ ဆိုသလား ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ စကားကို သြားသတိရတယ္။ အကယ္၍သာ သူ လက္ညိဳး မျပတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေတာထဲမွာ ယဇ္ပူေဇာ္ခံရလို႔ ေသၿပီေလ။ဒါနဲ႔ ပညာရွိေလး အပါးေတာ္ျမဲကို ျပန္လႊတ္ေပးဖုိ႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးက စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္မိတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ ေတာင္းပန္စကား ေျပာေတာ့တယ္။ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေတာင္းပန္စကားေျပာေနတဲ့ ဘုရင္ႀကီးကို စိတ္တစ္ခ်က္မကြက္ဘဲ "အရွင္မင္းႀကီး အခုလို ဖမ္းထားတာ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးအတြက္ အက်ဳိးယုတ္တဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား" လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္တယ္။ဒီစကားကို ၾကားရေတာ့ ဘုရင္ႀကီး အေတာ္ေလး အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္လို႔လဲ အေတာ္ေလး စဥ္းစားရခက္သြားတယ္။ အပါးေတာ္ျမဲက သူ အဖမ္းခံထားရတာ အဆိုးခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဘာလို႔ ေျပာတာလဲ။ဒီလိုေလ။ အကယ္၍သာ ဘုရင္ႀကီးက အပါးေတာ္ျမဲကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္မထားဘူးဆိုရင္ အခုလို ေတာကစားထြက္ေတာ့ သူလည္း ဘုရင္ႀကီးနဲ႔အတူ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါရမွာေပါ႔။ ဘုရင္ႀကီးကို ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးလို႔ လူ႐ိုင္းေတြက ဆံုးျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ေခၚၿပီး သတ္မွာပဲ။ ဒါဆို အပါးေတာ္ျမဲ အလွည့္ေလ။ သူသာ ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ လိုက္သြားခဲ့ရင္ အသက္ခံရမွာေတာ့ မုခ်မေသြပါပဲ။ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။

ပံုျပင္ေလးရဲ႕ အႏွစ္သာရ
ဒီေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို ဒါအေကာင္းပဲ၊ ဒါအဆိုးပဲလို႔ တရားေသ သက္မွတ္လို႔ မရေကာင္းပါဘူး။ တခါတေလမွာ အေကာင္းေတြဆိုၿပီး ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ့ အရာေတြဟာ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ အဆိုးေတြ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ကံေကာင္းတာေတြ ႀကံဳလာတုိင္းမွာ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံစားလိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အတင္းအက်ပ္ႀကီး ဖက္တြယ္ မထားပါနဲ႔။ အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ ႀကံဳႀကိဳက္ခြင့္ရတဲ့ ဆုလဒ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ခံယူလိုက္ပါ။ အဆိုးေတြ ႀကံဳလာခဲ့ရင္ေကာ။ သိပ္၀မ္းနည္း ပူေဆြးမေနပါနဲ႔။ အျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္ခံေနရတယ္လို႔ ယူဆေနမယ့္အစား ေလာကဓံကို ခံႏုိင္ဖုိ႔ စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္ေနတယ္လို႔ မွတ္ယူလိုက္ပါ။ တကယ္တမ္းေတာ့ အဲ့ဒီေလာက္ႀကီး မဆိုး႐ြားဘူးဆိုတာ သိလာပါလိမ့္မယ္။အဲဒီလို ခံယူႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ အမ်ားႀကီး ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္ေနပါလိမ့္မယ္။လူတစ္ေယာက္ဟာ ၿပီးျပည့္စံုဖုိ႔ဆိုရင္ မိတ္ေဆြစစ္၊ မိတ္ေဆြမွန္ တကယ္ လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကို နားလည္ေပးမယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ မွ်ေ၀ခံစားမယ္။ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို အတူတကြ ေက်ာ္လႊားမယ္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ဘက္က ရပ္တည္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြစစ္ေတြ တကယ့္ကို လိုအပ္တာေပါ႔။ မိတ္ေဆြစစ္ဆိုတဲ့ အထဲမွာ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ နဲ႔ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ေတြ ပါပါတယ္။ မိတ္ေဆြစစ္ေတြဟာ အျမဲ မွန္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ သင္ မေမွ်ာ္လင့္လိုက္ပါနဲ႔။ အမွားလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ မွားပါေစေတာ့လို႔ သူတို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။


As I got this story from a forward mail, I dont really know the original writer. But, I do appreciate with his/her idea and I want to share this with all of you ! To Continue Reading