ေၾကာက္စိတ္

ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းေရးတဲ့ "ေၾကာက္စိတ္" အပါအဝင္ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ေလးကို ၂၀၀၄ခုႏွစ္ထဲမွာ သူနဲ႔ခင္မင္တဲ့သူဆီကေနတဆင့္ ငွားဖတ္ဖူးပါတယ္။ အဲ့စာအုပ္ထဲက ေဆာင္းပါးတိုင္းလုိလိုကို ႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ လိမ္ညာတာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ေဆာင္းပါးရယ္၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေဆာင္းပါးရယ္၊ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးရယ္ပါ။ ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက အဲ့စာအုပ္ေလးဟာ ထုတ္ၿပီးေနာက္မၾကာခင္မွာ ျပန္အသိမ္းခံရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ မိတၱဴကူးထားခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ့္ဆိုင္ကစက္ကပ်က္ေနၿပီး လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံမရွိတာနဲ႔ မကူးျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ဆရာ့ဆီမွာလည္း အဲ့စာအုပ္က တစ္အုပ္ပဲရွိေတာ့ သူကလည္း ေပ်ာက္မွာေၾကာက္ၿပီး ၾကားလူက အသည္းအသန္ ျပန္ေတာင္းေနတာနဲ႔ အျမန္ဖတ္ၿပီး ျပန္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ အခုေတာ့ Facebook ေပၚမွာ "ေၾကာက္စိတ္"post ေလး အမွတ္မထင္ေတြ႔ရလို႔ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

*************************************

ေၾကာက္စိတ္


ႀကိမ္လံုးအေၾကာင္းစဥ္းစားမိတိုင္းအထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတာေလး တစ္ခုကို အျမဲသတိိရေနမိပါတယ္။ ျမန္မာစာ အခ်ိန္မွာ ပင္ရင္း စကားေျပလက္ေရြးစင္ထဲက မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပား ေဆာင္းပါးကို သင္ျပီးစေပါ့။ မင္းတုန္းမင္းငယ္ရြယ္စဥ္ ေမာင္လြင္ဘ၀က စံေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဆီမွာပညာသင္ၾကားခဲ့ရတယ္။တစ္ေန႔မွာ အင္းသားၾကီးငၾကဴးက ငါးေျခာက္ျပားၾကီး တစ္ျပားလာျပီး လွဴတယ္။ ဆရာေတာ္က ငါးေျခာက္ကို သိပ္ၾကိဳက္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းမွာကလည္း ငါးေျခာက္ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေမာင္လြင္ကို က်က္သေရခန္းထဲမွာေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပး တဲ့အခါ ေမာင္လြင္ကို ငါးေျခာက္ ဖုတ္ခိုင္း ေတာ့ ငါးေျခာက္က ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ လက္ေဆးျပီးႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးနဲ႔ ေရာက္လာမယ့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့.။ ေမာင္လြင္မွာ ဘယ္လိုမွ ရွာေဖြ ေမးျမန္းစံုစမ္းလို႔မရဘဲ ဗ်ာမ်ားေနခိုက္ ဟဲ႔...... ငလြင္မရေသးဘူးလား လုိ႔ေမးလိုက္ေတာ့ ညွဳိးညွိဳးငယ္ငယ္နဲ႔ပဲ ငါးေျခာက္ျပားၾကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္ ရေတာ့တယ္။ ငလြင္......လာခဲ့ လို႔ ထား၀ယ္ၾကိမ္ကို ဆြဲျပီး ေခၚလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္အသံက ေက်ာင္းသား အားလံုးရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္၀င္သြားပါသတဲ့။
ဟဲ႕...ငလြင္ နင္ဟာ ဘုရင္႔သား၊ အေၾကာင္း ညီညြတ္ရင္ နုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ရမယ့္သူ။ ဒီလိုလူက ငါးေျခာက္ျပား တစ္ခ်ပ္ကိုေတာင္ လံုျခံဳေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္နုိင္ရင္ နုိင္ငံကို နင္ဘယ္လို လံုျခံဳေအာင္
လုပ္နိုင္ေတာ့မွာလဲ လို႔မိန္႔ျပီး အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသတဲ့။
ဒီေဆာင္းပါးကို သင္ျပီးေတာ့ ဆရာက သင္ရိုးထဲက ေမးခြန္းေတြကို ေျဖခုိင္းပါတယ္။ ေမးခြန္း တစ္ခုက စံေက်ာင္း ဆရာေတာ္၏ ဆံုးမမႈကို သင္လက္ခံပါသလား လို႔ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးေပါက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျမန္မာစာအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာဟာ အတန္းထဲကို ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔၀င္လာပါတယ္. အေျဖလႊာ ေတြကို စားပြဲေပၚ ဘုန္းခနဲျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။
ဆရာ႔မ်က္ႏွာက နီျပီးတင္းလို႔။ တစ္တန္းလံုးကို ေ၀႔၀ဲျပီးၾကည္႔တယ္။ တစ္တန္းလံုး ကလည္း ျငိမ္လို႔။ ဆရာ ဘာျဖစ္ လာတာပါလိမ္႔လို႔ ေတြးေနၾကပံုပဲ။ ဆရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကို ေခၚျပီး အတန္းေရွ႕ ထြက္ခုိင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ထြက္လာပါတယ္။ ဆရာက အေျဖလႊာတစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္ျပီး အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေပးလိုက္တယ္။ "ဒါ မင္းအေျဖလား"။ "ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ"၊ "ေအး တစ္တန္းလံုး ၾကားေအာင္ ဖတ္စမ္း" နည္းနည္း အံ့ၾသေနပံုနွင့္ ေက်ာင္းသားက သူ႔အေျဖကို ဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႔ ဆံုးမပံုကို မၾကိဳက္ေၾကာင္း။ ဆရာေတာ္ရဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈဟာ တပည္႔ကို လမ္းညႊန္ခ်င္စိတ္ထက္ မိမိအလြန္တရာ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ဘုန္းမေပးရတဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသစိတ္ကပိုျပီး ၾကီးမားေနနိုင္ေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ဒီေလာက္ ရိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးစရာမလိုေၾကာင္း၊ နား၀င္ေအာင္ဆံုးမလွ်င္ ရပါလွ်က္ႏွင့္ ေသရာပါ အမာရြတ္ထင္ေအာင္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းဟာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ ဟု သံသယျဖစ္စရာရွိေၾကာင္း။ ဘုရားသားေတာ္ တို႔မည္သည္.....



ရသတဏွာျဖစ္ ဆြမ္းဘုဥ္း မေပးသင့္သည္ကို သတိရသင့္ေၾကာင္း၊ ဆရာကိုယ္တိုင္က ဤ၀ိနည္းကို မထိန္းသိမ္းနိုင္ပါဘဲ တပည္႔ကို ဆံုးမျခင္းမွာ စဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသားနာမွ အရိုးစြဲမွတ္မည္လို႔ထင္ျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးဆံုးမခဲ့ေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္မွာ ေအာက္ျမန္မာနုိင္ငံ တစ္ခုလံုးကို အဂၤလိပ္ လက္ ထိုးေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဒီဆံုးမနည္းဟာ မေအာင္ျမင္ နုိင္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလိုေတြ ေျဖထားတာဗ်။

တစ္တန္းလံုးက တခိခိနဲ႔ရယ္ၾကတယ္၊ သူတစ္ေၾကာင္းဖတ္လိုက္၊ ခိခနဲ က်ိတ္ရယ္လိုက္ၾကနဲ႔။ ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ေလ ေဒါသထြက္ေနေလပါပဲ။ ေက်ာင္းသား ဖတ္သြားျပီးေတာ့ ဆရာက သူ႕ကိုေမးတယ္။ "မင္း ငါ့ကို ေနာက္တာလား" "ဟာ.......မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခြန္းကို ေျဖတာပါ" ကဲအားလံုး သူေျဖတာကို လက္ခံၾကသလား၊ တစ္ေယာက္စီ ေမးမယ္၊ ကဲ....မင္းကစ၊ သူေျဖတာ မွန္သလား၊
မွားသလား။
ပထမဆံုး အေမးခံလိုက္ရတဲ့ ေရွ႔ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားဟာ ရုတ္တရက္ ဘာေျဖရမွန္း သိပံုမရဘူး။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို ၾကည္႔လုိက္ ၊ ဆရာ႕ကို ၾကည္႔လုိက္ ေဘးဘီကို ၾကည္႔လုိက္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ အေျဖကိုၾကိဳက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔လိုခံစားမိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လို မေျဖတတ္ဘူး။ သူ႕လို ေထာင့္ေစေအာင္ မျမင္တတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ သူ႔လုိ မေျဖရဲဘူး။ တစ္တန္းလံုး လိုလိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုဘဲထင္တယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည္႔ရင္သိသာပါတယ္။
ေဟ႕ေကာင္.......ေျဖေလကြာ ေရွ႕ဆံုးက ေက်ာင္းသားခမ်ာ တုန္သြားပါတယ္။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည္႔ျပီး ေခါင္းငံု႕ခ် လိုက္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာကမွန္သလား၊ မွားသလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းႏွစ္ခုကို ေမးေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ အမူအရာ၊ ေလသံ၊ ဖန္တီးထားတဲ့ ၀န္းက်င္ အေငြ႕အသက္ေတြက မွားတယ္လို႔ ေျဖစမ္း၊ မေျဖရင္ ၾကိမ္လံုး လို႔ေျပာျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကို လိမ္ေနသလို သူတရားပါတယ္ ျဖစ္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္လိမ္ေနတာပါ။ ဒါကို အဲဒီေက်ာင္းသားလည္း သေဘာေပါက္ဟန္တူပါရဲ႔။ သူေျဖတာ မွားပါတယ္ ဟုတ္ျပီ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ မွန္....အဲ...မွားပါတယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ မွားပါတယ္
တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေမးလာလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္အလွည္႕ေရာက္လာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္
ထရပ္လိုက္ပါတယ္။ အသက္ တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္း ရွဴလုိက္တယ္။ မွားပါတယ္၊ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို မၾကည္႔ရဲပါဘူး။ ေခါင္းငံု႕ျပီး ခံုေပၚက စာအုပ္ကိုပဲ စိုက္ၾကည္႔ ေနမိတယ္။ ထူူးျခားတာက ေက်ာင္းသားအားလံုးလည္း ဒီလိုပါပဲ။
လူကုန္သြားေတာ့ ဆရာက အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေနာက္ေျပာင္မႈနဲ႔ အတန္းထဲမွာ ရိုက္ပါတယ္။ ၾကိမ္လံုးသံ တစ္ခ်က္ၾကားရတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ေနရာမွာ နာနာသြားသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အရိုက္ခံေနရသလိုပဲ။ တစ္တန္းလံုးလည္း ကြၽန္ေတာ့လိုဘဲ ခံစားေနရမွာကပါ။ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားပါတယ္။ ကိုယ္႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆံုးရံႈးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမွာ ဒီလိုတပည္႔မ်ိဳး ဆံုးရႈံုးလုိက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာ အဲဒီလို ေက်ာင္းသားမ်ိဳး ဆံုးရႈံးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက ဆန္႔ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ နုိင္ငံေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ဒါဆံုးရႈံးမႈပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခံစားမႈခ်င္း တူပါလွ်က္နဲ႔ သူ႕လို မေျဖရဲခဲ့တာလဲ။ ေျဖရဲသူ ရွိလာတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ သူမွန္တယ္လို႔ မေျပာရဲခဲ့တာလဲ။ အာရံုထဲမွာေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကံဳၾကိဳက္ ဆံုစည္းခဲ့ရတဲ့ ၾကိမ္လံုးေတြ၊ ၾကိမ္လံုးေတြ၊ ၾကိမ္လံုးေတြ.........။ ခက္ထန္တဲ့ အမူအရာေတြ။ ။

အဲဒီလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေသြးထဲမွာ အေၾကာက္မ်ိဳးေစ႔ေတြ ပြားမ်ားလာျပီး အရြယ္ရလာတာနဲ႔အမွ် ေၾကာက္သီးေတြ တတြဲတြဲ၊ ေၾကာက္ပြင့္ေတြ တေ၀ေ၀နဲ႔။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲဘို႕ လိုအပ္တဲ့ ျပသနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြ ရွိရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာရဲဘူး။ အျပဳဘက္က ျမင္ျပီးေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ရင္ အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး သိျမင္ေနပါလွ်က္ကနဲ႔ အထက္ လူၾကီးမၾကိဳက္မွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ အၾကံမျပဳရဲဘူး။ ကြၽန္ေတာ့ဆီက အၾကံ၊ အေတြး၊ အျမင္၊ သေဘာထားေတြကိုလည္း ဘယ္သူကမွ မေတာင္းၾကဘူးေလ။

သင္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေတြ စာအုပ္ထဲ ျပန္သြားလည္း သြားေပေရာ႔ေပါ့။ ေဟာဒီ ပေရာဂ်က္ဟာ ဘယ္ေနရာမွာ မွားေနတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေပမယ့္ ဒါဟာ ေျပာရမယ့္ ကိစၥလုိ႕ ကြၽန္ေတာ္ မထင္ေတာ့ဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္မွန္တယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့အထက္ အဆင့္ဆင့္၊ ေအာက္အဆင့္ဆင့္က လူေတြအာလံုးက ဒါကို မွန္တယ္ ထင္လာၾကရင္ျဖင့္......ဌာန မနာဘူးလား တုိင္းျပည္မနာဘူးလား၊ ပညာရပ္အျမင္နဲ႔ ၾကည္႔ရင္ တစ္ကမၻလံုးနဲ႔ လူသားအားလံုး နာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္....... ကြၽန္ေတာ္
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အၾကီးေကာင္ရဲ႕ ငိုသံျပဲၾကီးကို ၾကားရပါတယ္။

သူ႔အေမ လက္ထဲမွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔.......
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကတာလဲကြာ" "ဘယ္လိုျဖစ္ရမလဲ၊ ေတာ္႔သားက အိမ္စာျပီးေအာင္ မလုပ္ဘဲ ကျမင္းတာေလ၊ ပန္းကန္တစ္လံုး ကြဲျပီ" "ဘာျဖစ္လဲကြ၊ ကေလးဆိုတာ ဒီအရြယ္မွာ.................................."
"ေတာ္...... စာအုပ္ထဲက ဟာေတြလာေျပာမေနနဲ႔၊ ပန္းကန္တစ္လံုး ဘယ္ေလာက္ ေအာက္ေမ႔လို႔လဲ၊ ရွင့္ ၀င္ေငြက ဘယ္ေလာက္..............................."
ရြယ္ထားတဲ့ တုတ္ေအာက္ကေနျပီး သားၾကီးက အေၾကာက္ မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အားကိုးတၾကီး ၾကည္႔ေနရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့မ်က္လံုး ေတြကလည္း သားရဲ႕ မ်က္လံုးေတြလိုဘဲ ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါျပီေကာလား သားရယ္.......။

(ေမာင္သစ္ဆင္း)

To Continue Reading

ႀကံဳရဆံုရ ျမန္မာတို႔ဘဝ

မႏိုင္းႏိုင္းစေနရဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ အနီေရာင္စာအုပ္ေလး ကိုဖတ္ၿပီး ေရးခ်င္တာေတြကို Facebook မွာ ခ်ေရးထားတဲ့ post ကို ျပန္ share တာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

*****************************************

ႏိုင္ငံျခားဆိုရင္ ေရႊလီနယ္စပ္နဲ႔ စလံုးကလြဲရင္ ဘယ္ေနရာမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ စလံုးေလဆိပ္မွာလည္း စဝင္တုန္းက IPA letter ျပၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့လည္း Student Passျပၿပီး အဝင္အထြက္လုပ္ခဲ့တာပါ။ ဘာျပႆနာမွ မရိွခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနေသးလို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံေပးေနေသးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာဆိုရင္ အႏိွမ္ခံရတာေတာ့ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ တူလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာဆိုလည္း ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ပေရာဂ်က္လုပ္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႔ေသာ ဘဝင္ေျမာက္တဲ့သူေတြရဲ့ အႏိုင္က်င့္တာကို ခံရတတ္ပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ သူတို႔လည္း ေသခ်ာသိလားဆိုေတာ့ မသိ။ ) အျပင္မွာလည္း လူေတြက "Where are you from"လို႔ေမးလိုက္လို႔ "Myanmar"လို႔ေျဖၿပီးရင္ (မ်ားေသာအားျဖင့္) မ်က္ႏွာထား ေျပာင္းသြားတာပါပဲ။ ဆက္ၿပီးေျပာရင္ "နင္... ဘယ္လိုလုပ္ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္တာလဲ..." ေမးေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ခါကဆိုရင္ ငါ...ျမန္မာေတြကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေပၚတင္ေျပာတဲ့ စလံုးတစ္ေယာက္နဲ႔ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ ညံ့တယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ နင္... ျမန္မာဘယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ဖူးလဲ.... ညံ့တယ္လို႔ ေျပာရေလာက္္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြရွိခဲ့လို႔လား ... ဘယ္လိုမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔လဲဆိုေတာ့ အီး... အား... နဲ႔။ IT ေက်ာင္းသူဆိုလို႔ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွေသေသခ်ာခ်ာ ေရေရရာရာမသိ၊ တတ္ေယာက္ကား ေလွ်ာက္ရႊီး။ ( ကိုယ္ဘာမွမသိတဲ့သူေတာင္ သူ႔လိုမဟုတ္ဘူး.... :P )

အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္မွာဆိုရင္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ပညာနည္းၿပီး ဗဟုသုတနည္းသူေတြမ်ားေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ဘာမွမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာဆိုတာနဲ႔ ႏိွမ္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ "You hear, Myanmar Girl" ဆိုၿပီး ေျပာတာေတြ ခဏခဏ ၾကံဳဖူးပါတယ္ , "Girl" "Girl" ဆိုၿပီး မဆိုင္တာေတြ ေလွ်ာက္ခိုင္းေတာ့တာပါပဲ။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ့ ျမန္မာတစ္ခ်ိဳ႔ ျမန္မာလို႔ အထင္ခံရမွာ ေၾကာက္လာၾကတာပါပဲ။ စလံုးဟန္ေဆာင္လာတာၾကပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႔ဆို ျမန္မာလို႔ အထင္ခံရမွာဆိုးလို႔ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း အလုပ္မွာ စကား မေျပာပါဘူး။ ျမန္မာေတြနဲ႔ မေပါင္းပါဘူး။ ဒီလိူဆိုရင္ ျမန္မာဟာ ျမန္မာမဟုတ္ရင္ ဘာဘာလဲ? က်မကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ လက္မခံပါဘူး။ မဆိုင္ပဲ အႏိုင္က်င့္ၿပီး ခိုင္းရင္ မလုပ္ေပးပါဘူး။ "ဒါ ငါ့အလုပ္မဟုတ္ဘူး" လို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တာ မ်ားပါတယ္.... ကံေကာင္းတာက ကိုယ္နဲ႔တြဲရတဲ့ Full-timer ေတြ ေကာင္းေနလို႔။ ငါ့လူကို လာမခိုင္းနဲ႔... ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ဆိုၿပီး စြာေပးၾကတယ္။ :) (လူေတြကေတာ့ brand full-timerေရာ၊ part-timerပါ ေတာ္ေတာ္စြာၾကတာပဲလို႔ ေျပာၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ) ဒါေပမဲ့...ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားက အဲ့လိုခိုင္းရင္ လုပ္ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ လက္မခံပါနဲ႔။ အႏိုင္က်င့္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ လုပ္လို႔ရလို႔ လုပ္တာပါ။ မရရင္ သူတို႔ မလုပ္ရဲပါဘူး။

တစ္ခါကဆုိရင္ စလံုး customer တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားမ်ားဖူးပါတယ္။ စစခ်င္း ဖဦးထုပ္လားလို႔ေမးပါတယ္။ မ်က္ႏွာၾကည့္တာနဲ႔ ဒီ ႏွာဘူး .... date လုပ္ဖို႔ေျပာေတာ့မယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ မဟုတ္ဘူး... ငါ ျမန္မာ လို႔ေျပာေတာ့ ...ေၾသာ္...ျမန္မာလား... ဖဦးထုပ္ထင္လို႔ ... အပ်ိဳလားတဲ့။ ... ေအး ...ဟုတ္တယ္ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲံ သူ႔မ်က္ႏွာစိုက္ၾကည့္ေျပာလိုကေတာ့ ျမန္မာေတြက So Funny ေနာ္တဲ့.... Why do you say so? လို႔ျပန္ေမးေတာ့ their English ဆိုးဖာနီတဲ့... ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပုဇြန္ေတာင္ေစ်းျခင္း။ ေအးေပါ့... သူတို႔ေျပာတာ ရီရမွာေပါ့ .. သူတို႔က Singlish နဲ႔မွ မေျပာတာ...လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားတယ္။ ( ဒါေတာင္ ကိုယ္က တစ္ခြန္းေလးပဲ ျပန္ေျပာရေသးတာ) သူက မၿပီးဘူး...

နင္ WP နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာမဟုတ္လားတဲ့.... မဟုတ္ဘူး.... ငါ NTU မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတာ student လို႔ ေျပာၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ့ လွည့္ထြက္ခဲ့ပစ္လိုက္တယ္။ CCTV camera ထဲမွာ ပါသြားမယ္။ သူ တိုင္ရင္ သက္ေတာင့္သက္တာနဲ႔ pay မဆိုးတဲ့ အလုပ္ကေလး ျပဳတ္မယ္မွန္း သိရက္နဲ႔ လုပ္လိုက္မိတာပါ။ တဆက္တည္းမွာပဲ Agent Fees ေတြ အမ်ားၾကီးေပးထားၿပီး မျဖစ္စေလာက္လခေလးနဲ႔ WP ကိုင္ၿပီး Full-time လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာမေလးေတြကို သနားမိပါတယ္။ ျမန္မာေတြက ဖဦးထုပ္နဲ႔ဆင္ၿပီး ဖဦးထုပ္ေတြကလည္း အဲ့ကိစၥက လြယ္လြန္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုျမန္မာပါလို႔ေျပာေနတဲ့ၾကားက အတင္းဇြတ္လုပ္ေနလို႔ Supervisor ဝင္ပါရတဲ့အထိ ျဖစ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေတာင္ သေကာင့္သားက ဆိုင္ေရွ႔မွာ ရပ္ေစာင့္ေနလို႔ သူ႔ဘဲလာႀကိဳခိုင္းရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့.... ေျပာမဲ့သာေျပာေနတာပါ။ ႏိုင္ငံျခားသားမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔ေသာ ျမန္မာငါးခံုးမေတြလည္း ဒီလိုပါပဲ။ (ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကံဳဖူးပါတယ္။ အဲ့လူ မ်က္ႏွာကို ပိတ္ရိုက္ပစ္ခ်င္စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္ထိန္းခဲ့ရပါတယ္။ အလုပ္ျပဳတ္ရုံတင္မဟုတ္ဘဲ ရဲစခန္းပါေရာက္မွာကိုး ... ) ျမန္မာေယာက်ာၤးေတြ၊ အားကိုးရွာေနတဲ့ ျမန္မာမေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးေနၾကတာလည္း မၾကားခ်င္မွ အဆံုးပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေနတဲ့ အိမ္မွာဆို အဲ့ဒီ PR holder ကိုျမန္မာက တနဂၤေႏြတိုင္း ခပ္တံုးတံုးပံုစံနဲ႔ ျမန္မာမေလးေတြကို တစ္လွည့္စီ ေခၚလာတတ္ပါတယ္။ မိန္းမလည္း ရန္ကုန္မွာ ရွိပါတယ္။ အဲ့သူငယ္ခ်င္းအစ္မလည္း တစ္ရက္က် ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို "ဟဲ့...ညည္းတို႕က ဘာလဲဆိုေတာ့ ... ရည္းစားတဲ့....ညည္း စလံုးမွာ ဘာလုပ္ေနလဲဖိုေတာ့ စက္ရုံမွာ WP တဲ့.... အဲဒါနဲ႔.... ေအး... အဲ့လူမွာ မိန္းမရွိတယ္။ အပတ္စဥ္လည္း မိန္းကေလးေတြ ေခၚလာတတ္တယ္" ေျပာၿပီး အိမ္ေျပာင္းေတာ့တာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႔ အယံုလြယ္တာပါပဲ။ အားကိုးရွာလြယ္ ၾကတာပါပဲ။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ စြန္႔စားၿပီးေတာင္ ထြက္လာၾကၿပီပဲ။ ဘာလို႔ ဒီလို ျဖစ္ေနစရာလိုလဲ? ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ တာဝန္ေက်ေအာင္ လုပ္ၿပီး ကိုယ့္ကို အကာအကြယ္ေပးမဲ့ ruleေတြ၊ ရပိုင္ခြင့္ေတြ ဘာေတြရွိလဲေလ့လာပါ။ စလံုးက မိန္းကေလးေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္လံုျခံဳတဲ့ေနရာပါ။ ဒီႏိုင္ငံသားေတြရဲ စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းနဲံ ယဥိေက်းမႈကို ဖယ္လိုက္ရင္ ေနလို႔ေကာင္းတဲ့ တိုင္းျပည္ပါ။ (မျမင္ဘူး မူးျဖစ္ထင္ေနမိသလားေတာ့ မသိပါဘူး။ )

မႏိုင္းေျပာတာ ျပန္ေျပာၾကပါစို႔။ စာအုပ္အနီေလးေၾကာင့္ အႏိွမ္ခံရတယ္။ ထိုင္းေလဆိပ္က မယံုဘူး။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက အထင္ေသးတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြက ဥေရာပသား မဟုတ္ရင္ ႏွိမ္ၾကတာပါပဲ။ ျမန္မာဆို ပိုဆိုးမွာေပါ့။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာ ဒါ မဟုတ္ပါဘူး။ စာအုပ္အနီေလး အေၾကာင္းေျပာခ်င္တာပါ။ အႏွိမ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ စဥ္းစားၾကည္႔ရေအာင္။

• အစိုးရေၾကာင့္ ... ဒီကိစၥထားလိုက္ေတာ့။ က်မတို႔ အားလံုး ပူးေပါင္းၾကရင္ေတာင္ ျပဳျပင္ဖို႔ အရမ္းေဝးတဲ့ကိစၥ.... (က်မဝန္ခံပါတယ္... က်မေၾကာက္တတ္တယ္... တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္တယ္... က်မ ဘဝကို အဲ့ဒီအတြက္ မစေတးရဲဘူး.... ကိုယ္ကိုကိုယ္ ခ်စ္တယ္... မိသားစုကို ခ်စ္တယ္.... က်မလိုလူမ်ိဳးေတြ မ်ားလို႔ သူရဲေကာင္းေတြ စေတးေနရတာ၊ ျမန္မာၿပည္ႏိုင္ငံေရး ဒီလို ျဖစ္ေနတာ... DASSK ကို က်မ အရမ္း ေလးစားတယ္။ သူ႔မွာရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ အားမာန္၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ... ဒါေတြကို ၾကက္သီးထတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီး ပီသတယ္။ ဒါေပမဲ့့ .... ဒီႏိုင္ငံကို နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔၊ တိုင္းျပည္အက်ိဳးကို တကယ္ၾကည့္မဲ့ (စလံုးလို မေလးလက္ေအာက္ခံ၊ အႏွိမ္ခံ တံငါရြာေလးကေန ခုလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့) ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္ DASSKမွ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူကိုမဆို ေထာက္ခံပါတယ္။ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ အန္တီစုကလည္း သူ အုပ္ခ်ဳပ္မယ္ေတာ့ မေျပာပါဘူး။ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီရရင္ ေလဆိပ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္ ေျပာခဲ့တာပဲ.....) ဒါေပမဲ့ ....မႏိုင္းကို comment ေရးသြားတဲ့ fan တစ္ေယာက္ေျပာသလိုေပါ့ ... "ၾကံဖန္ျပီး အေကာင္းျမင္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေျမာက္ကိုရီးယားလို ႏိုင္ငံထဲကေန ေပးမထြက္ဘဲ ခိုးထြက္ရင္လည္း အက်ဥ္းစခန္း ပို႕မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္မထားတာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ ကံေကာင္းေနသလိုလို။" .... က်မတို႔ကံေကာင္းပါေသးတယ္။
• Professional living work မွာ အရည္အခ်င္း မျပည့္ဝလို႔.... ဒီကိစၥကေတာ့ က်မတိ႔ု ျပဳျပင္လို႔ရပါတယ္။ အရည္အခ်င္း မျပည့္ဝဘူးလို႔ေျပာရင္ ျမန္မာျပည္ပညာေရးစနစ္က ပါလာပါတယ္။ (ဒါနဲ့ ပတ္သတ္ၿပီး MZ မွာလည္း comment ဝင္ေပးဘူးပါတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာလည္း UCSYမွာ ေမာင္ငယ္၊ ညီမငယ္မ်ားသို႔....ဆိုၿပီး ေရးဖူးပါတယ္။ အပိုင္း(၁) ပဲေရးလို႔ Choco ဆက္ေရးခိုင္းဖူးပါတယ္။ စာေမးပြဲၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ေရးပါ့မယ္။ :) ... ) ေျပာခ်င္တာက စနစ္မေကာင္းတာပါ။ လက္ေတြ႔ပိုင္းအားနည္းမႈမ်ားတာပါ။ သင္ရိုးေတြ ေကာင္းပါတယ္။ Learning by heart, Studying to get the answer from the teachers အက်င့္ေတြကို ေဖ်ာက္ပစ္ၿပီး Concept ပိုင္ႏိုင္ေအာင္ၾကည့္တဲ့ Self Studyပံုစံ ေျပာင္းလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ Theoryပဲသင္ေပးၿပီး Solutionေတြ ရေအာင္ မရမခ်င္း ရွာခိုင္းတဲ့ ၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး အေျဖရွာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ teacher ေဒၚစံပယ္သိန္း၊ ဆရာ ဦးေဇာ္မင္းဦး၊ ဆရာ ဦးေက်ာ္ေက်ာ္စိုးနဲ့ ဆရာဦးထြန္းႏိုင္တို႔ကို ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
• ေနာက္တစ္ခုက communication problemပါ။ တျခားႏိုင္ငံက ျမန္မာေတြေတာ့ မသိပါဘူး။ စလံုးမွာေတာ့ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဂၤလိပ္စာ ညံ့တယ္ထင္ပါတယ္။ (အားလံုးကို မဆိုလိုပါ။) ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ အရည္အခ်င္းရွိရွိ သူ႔ကို စကား မေပါက္ရင္ အလကားပါပဲ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာေတြ အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္က်တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဒီပို႔စ္ကိုေရးေနတဲ့ က်မကိုယ္တိုင္လည္း အဂၤလိပ္စာ ညံ့ပါေသးတယ္။ ၾကိဳးစားေနဆဲပါ။ ခုထိလည္း ငါးပိ အဂၤလိပ္နဲ႔ ထစ္ေငါ့... ထစ္ေငါ့ ... ေျပာေနတုန္းပါ။ ဒီေတာ့ အတူတကြ ႀကိဳးစားၾကရေအာင္ေလ....

ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ ျမန္မာေတြ မညံ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ ျမန္မာဟာ (ႏိုင္ငံသားေျပာင္းခဲ့ရင္ေတာင္) ျမန္မာပါပဲ။ (စာအုပ္ အေရာင္ မေျပာင္းခဲ့တဲ့ မႏိုင္းကိုလည္း ေလးစားပါတယ္)။

ျမန္မာျဖစ္ရတာ ရွက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာေတြ ေတာ္တယ္၊ အရည္အခ်င္းရွိတယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံတကာအလယ္မွာ ေမာ္ႀကြားႏိုင္ေအာင္ အတူတကြ ၾကိဳးစားၾကပါစို႔လား သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ...

မေခ်ာ ( အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) ေျပာသလို "တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ႔ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံနံမည္ၾကားလိုက္ယံုနဲ႕ အထင္ၾကီးတဲ႕ ေလးစားတဲ႕အၾကည္႔ေတြနဲ႕ ျပန္အၾကည္႕ခံရမဲ႕အခ်ိန္ ရွိလာဦးမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်င္ပါတယ္..." ေျပာရင္း ဒီ ပို႔စ္ေလးကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါရေစ...။ ။

WITCH83 To Continue Reading